Choroby układu pokarmowego – objawy i sposoby leczenia
Układ pokarmowy to niezwykle złożony system organów odgrywający kluczową rolę w funkcjonowaniu całego organizmu. Odpowiada nie tylko za trawienie pokarmów i przyswajanie składników odżywczych, ale także za wydalanie niestrawionych resztek oraz produkcję wielu ważnych substancji regulacyjnych wpływających na pracę innych narządów. Ze względu na swoją złożoność i rozbudowaną strukturę – obejmującą jamę ustną, przełyk, żołądek, jelita, a także narządy pomocnicze jak wątroba, trzustka i ślinianki – układ pokarmowy narażony jest na wiele różnych schorzeń. Choroby układu pokarmowego mogą znacząco wpływać na codzienne funkcjonowanie, obniżając jakość życia oraz prowadząc do poważnych powikłań, jeśli nie zostaną odpowiednio zdiagnozowane i leczone. Wczesne rozpoznanie objawów i właściwa diagnostyka są kluczowe dla skutecznej terapii i zapobiegania rozwojowi poważniejszych stanów chorobowych.

Najczęstsze choroby układu pokarmowego
Układ pokarmowy to system rozpoczynający się w jamie ustnej i biegnący przez gardło, przełyk, żołądek, jelito cienkie oraz grube, kończący się na odbycie. W jego skład wchodzą również narządy pomocnicze, takie jak ślinianki, wątroba i trzustka. Ze względu na swą złożoność, schorzenia układu pokarmowego mogą mieć bardzo zróżnicowany obraz kliniczny.
Do najczęściej występujących chorób układu pokarmowego należą:
Choroba refluksowa przełyku (GERD)
Jest to jedna z najczęstszych dolegliwości układu pokarmowego, występująca nawet u 30% populacji krajów rozwiniętych. Choroba refluksowa powstaje wskutek osłabienia dolnego zwieracza przełyku, co prowadzi do cofania się treści żołądkowej do przełyku. Głównym objawem jest zgaga – uczucie pieczenia za mostkiem, które może promieniować aż do gardła. Pacjenci często zgłaszają również kaszel, nadmierną produkcję śliny, nieświeży oddech czy uczucie „guli” w gardle.
Leczenie refluksu opiera się na modyfikacji stylu życia (unikanie obfitych posiłków przed snem, redukcja masy ciała) oraz farmakoterapii. Stosuje się przede wszystkim leki hamujące wydzielanie kwasu solnego (inhibitory pompy protonowej takie jak omeprazol, pantoprazol, esomeprazol), a także środki zobojętniające kwas solny (związki magnezu i glinu) oraz leki osłaniające śluzówkę (sukralfat, kwas alginowy).
Choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy
Choroba wrzodowa powstaje, gdy równowaga między czynnikami drażniącymi błonę śluzową a mechanizmami ochronnymi zostaje zaburzona. Najczęstszą przyczyną wrzodów jest zakażenie bakterią Helicobacter pylori (odpowiedzialną za 70-90% przypadków) oraz stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ). Wrzody dwunastnicy występują około trzy razy częściej niż wrzody żołądka.
Główne objawy to ból w nadbrzuszu o charakterze pieczenia, występujący najczęściej na czczo, w nocy lub rano. Charakterystyczne jest ustępowanie bólu po posiłku (w przypadku wrzodów dwunastnicy) lub nasilanie się po jedzeniu (wrzody żołądka). Pacjenci skarżą się także na odbijanie, niesmak w ustach i brak apetytu.
Leczenie obejmuje eradykację Helicobacter pylori (terapia antybiotykowa), stosowanie leków hamujących wydzielanie kwasu solnego (inhibitory pompy protonowej, H2-blokery) oraz modyfikację stylu życia (rezygnacja z palenia tytoniu, unikanie NLPZ).
Zespół jelita drażliwego (IBS)
Jest to przewlekłe zaburzenie funkcji jelit, dotykające około 11,3% społeczeństwa, niemal dwa razy częściej kobiety niż mężczyzn. Powstaje w wyniku zakłóceń interakcji między mózgiem a jelitami, a u 70-90% pacjentów z IBS współistnieją problemy psychiczne.
Główne objawy to nawracający ból brzucha, wzdęcia oraz zaburzenia rytmu wypróżnień (biegunki, zaparcia lub naprzemienne występowanie obu). Pacjenci zgłaszają również obecność śluzu w kale, nudności i zgagę.
Leczenie IBS koncentruje się na łagodzeniu objawów poprzez modyfikację diety (zwiększenie ilości błonnika), stosowanie leków rozkurczowych (trimebutyna, mebeweryna), przeciwbiegunkowych, osmotycznych (przy zaparciach) oraz probiotyków. W niektórych przypadkach korzystne efekty przynosi terapia przeciwdepresyjna.
Nieswoiste choroby zapalne jelit
Do tej grupy zalicza się przede wszystkim chorobę Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Są to przewlekłe stany zapalne, w których układ immunologiczny jest nadmiernie aktywowany, a jego komórki naciekają ściany przewodu pokarmowego.
W chorobie Leśniowskiego-Crohna stan zapalny może obejmować każdy odcinek przewodu pokarmowego od jamy ustnej po odbyt, najczęściej jednak zajmuje końcowy odcinek jelita krętego. Zmiany zapalne obejmują wszystkie warstwy ściany przewodu pokarmowego. Objawy to przede wszystkim bóle brzucha, uporczywe biegunki, gorączka, utrata masy ciała oraz pozajelitowe manifestacje (zapalenie stawów, zmiany skórne).
Wrzodziejące zapalenie jelita grubego charakteryzuje się ciągłymi zmianami zapalnymi ograniczonymi tylko do błony śluzowej jelita grubego. Główne objawy to biegunka z domieszką krwi (nawet do 20 wypróżnień dziennie), bolesne parcie na stolec, osłabienie i utrata masy ciała.
Leczenie nieswoistych chorób zapalnych jelit opiera się na stosowaniu leków przeciwzapalnych (preparaty kwasu 5-aminosalicylowego), immunosupresyjnych (glikokortykosteroidy, azatiopryna, metotreksat) oraz leków biologicznych. W ciężkich przypadkach konieczna jest hospitalizacja, a nawet interwencja chirurgiczna.
Kamica żółciowa
Jest jedną z najczęstszych przyczyn hospitalizacji z powodu chorób przewodu pokarmowego. W Polsce na kamicę pęcherzyka żółciowego cierpi co piąta osoba. Najczęściej występuje u kobiet powyżej 40. roku życia. Do czynników ryzyka należą również ciąża, otyłość, cukrzyca i hipertriglicerydemia.
Kamica powstaje, gdy cholesterol wytrąca się w postaci kryształów z powodu niedoboru kwasów żółciowych i fosfolipidów. Około 80% pacjentów nie ma objawów. U pozostałych kamienie powodują nawracającą kolkę żółciową – ostry ból w prawym podżebrzu lub środkowej części nadbrzusza, często promieniujący do prawego barku. Pojawiają się również wzdęcia, nudności, wymioty i zgaga.
Leczenie kamicy może być zachowawcze lub chirurgiczne (cholecystektomia – usunięcie pęcherzyka żółciowego), zależnie od nasilenia objawów i powikłań.
Ostre zapalenie trzustki (OZT)
To stan zapalny spowodowany niekontrolowaną aktywacją enzymów trzustkowych, prowadzący do uszkodzenia trzustki i okolicznych tkanek. Najczęstszymi przyczynami (odpowiadającymi za 80% przypadków) są kamica żółciowa i nadużywanie alkoholu.
OZT objawia się nagłym, bardzo silnym bólem w lewym górnym kwadrancie brzucha, promieniującym do kręgosłupa, któremu towarzyszą nudności, wymioty, tachykardia i gorączka.
Leczenie wymaga hospitalizacji i obejmuje odpowiednie nawodnienie, leczenie przeciwbólowe oraz korektę zaburzeń elektrolitowych. W przypadku OZT spowodowanego kamicą żółciową może być konieczna interwencja chirurgiczna.
Jakie są objawy chorób układu pokarmowego?
Dolegliwości ze strony układu pokarmowego mogą przyjmować różnorodne formy. Do najczęstszych objawów należą:
Ból brzucha
Jest to jeden z najczęstszych objawów chorób układu pokarmowego. Ból może mieć charakter ostry (wymagający natychmiastowej interwencji lekarskiej) lub przewlekły, stały lub nawracający. Lokalizacja bólu często wskazuje na źródło problemu – ból w prawym górnym kwadrancie może sugerować choroby wątroby lub pęcherzyka żółciowego, w lewym górnym – trzustki lub żołądka, a w dolnej części brzucha – jelita grubego.
Zaburzenia rytmu wypróżnień
Biegunka, czyli zwiększona częstotliwość wypróżnień (ponad 3 razy na dobę) ze zmianą konsystencji stolca na półpłynną lub płynną, może być objawem infekcji, nietolerancji pokarmowych, zespołu jelita drażliwego czy chorób zapalnych jelit.
Zaparcia, czyli utrudnione oddawanie twardego stolca, mogą wynikać z nieprawidłowej diety (ubogiej w błonnik), zbyt małej ilości płynów, braku aktywności fizycznej, a także poważniejszych schorzeń jak niedrożność jelit czy nowotwory.
Nudności i wymioty
Te objawy mogą towarzyszyć wielu chorobom układu pokarmowego, od niestrawności, przez infekcje, po ostre zapalenie trzustki czy niedrożność jelit. Szczególnie niepokojące są wymioty z domieszką krwi (tzw. fusowate wymioty), które mogą świadczyć o krwawieniu z górnego odcinka przewodu pokarmowego.
Wzdęcia i uczucie pełności
Nagromadzenie gazów w jelitach powodujące uczucie ciężkości i zwiększenie obwodu brzucha jest częstym objawem nietolerancji pokarmowych, zespołu jelita drażliwego, a także dysbiozy jelitowej.
Zgaga
Uczucie pieczenia za mostkiem, szczególnie po obfitych posiłkach lub w pozycji leżącej, jest typowym objawem choroby refluksowej przełyku.
Utrudnione połykanie (dysfagia)
Problemy z przechodzeniem pokarmu z jamy ustnej przez przełyk do żołądka mogą wskazywać na schorzenia przełyku, w tym nowotwory.
Krwawienie z przewodu pokarmowego
Może objawiać się krwistymi wymiotami, czarnym stolcem (smolistym) lub świeżą krwią w stolcu. Jest to zawsze niepokojący objaw wymagający pilnej konsultacji lekarskiej.
Żółtaczka
Zażółcenie skóry i białkówek oczu, będące wynikiem zaburzeń w odpływie żółci, może wskazywać na choroby wątroby, dróg żółciowych lub trzustki.
Powiększenie wątroby (hepatomegalia)
Wyczuwalne lub widoczne powiększenie wątroby może być związane z wieloma schorzeniami, w tym zapaleniem wątroby, zastojem krwi lub nowotworami.
Wodobrzusze
Nadmierne gromadzenie płynu w jamie brzusznej jest najczęściej objawem marskości wątroby lub nowotworów.
Diagnostyka chorób układu pokarmowego
Rozpoznanie chorób układu pokarmowego wymaga kompleksowego podejścia diagnostycznego:
Wywiad lekarski i badanie fizykalne
Lekarz zbiera szczegółowe informacje dotyczące charakteru objawów, czasu ich występowania, ewentualnego związku z pokarmami czy historii chorób rodzinnych. Następnie przeprowadza dokładne badanie fizykalne, ze szczególnym uwzględnieniem oceny jamy brzusznej, w tym osłuchiwania, opukiwania i badania palpacyjnego.
Badania laboratoryjne
W diagnostyce chorób układu pokarmowego istotne są:
- Morfologia krwi – może wskazywać na infekcje, stany zapalne czy krwawienia
- Parametry stanu zapalnego (CRP, OB) – podwyższone w chorobach zapalnych
- Próby wątrobowe (AlAT, AspAT, GGTP, fosfataza alkaliczna) – odzwierciedlają stan wątroby
- Badania określające funkcje trzustki (amylaza, lipaza) – podwyższone w zapaleniu trzustki
- Badania stolca – na krew utajoną, pasożyty, mikrobiom jelitowy
- Testy oddechowe – np. w diagnostyce zakażenia Helicobacter pylori czy zespołu rozrostu bakteryjnego jelita cienkiego (SIBO)
Badania obrazowe
- USG jamy brzusznej – nieinwazyjna metoda pozwalająca na ocenę wątroby, trzustki, pęcherzyka żółciowego i dużych naczyń. Przewód pokarmowy jest w tej metodzie słabo widoczny.
- Tomografia komputerowa (CT) – bardziej szczegółowa metoda obrazowania, przydatna w diagnostyce nowotworów i ocenie zaawansowania zmian zapalnych.
- Rezonans magnetyczny (MRI) – szczególnie wartościowy w ocenie dróg żółciowych i trzustki.
- RTG jamy brzusznej – stosowane głównie w nagłych przypadkach, jak podejrzenie niedrożności czy perforacji przewodu pokarmowego.
Badania endoskopowe
- Gastroskopia – wprowadzenie giętkiego endoskopu przez jamę ustną do przełyku, żołądka i dwunastnicy w celu oceny błony śluzowej i pobrania wycinków do badania histopatologicznego.
- Kolonoskopia – badanie jelita grubego za pomocą giętkiego endoskopu wprowadzonego przez odbyt, umożliwiające ocenę błony śluzowej, pobranie wycinków i usunięcie polipów.
- ECPW (endoskopowa cholangiopankreatografia wsteczna) – badanie pozwalające na ocenę dróg żółciowych i trzustkowych, połączone z możliwością interwencji terapeutycznej (np. usunięcia kamieni).
Diagnostyka molekularna i testy nadwrażliwości
- Badania mikrobioty jelitowej – ocena składu flory bakteryjnej jelit
- Testy na nietolerancje pokarmowe – identyfikacja pokarmów wywołujących reakcje organizmu
- Testy genetyczne – pomocne w diagnostyce chorób o podłożu genetycznym
Leczenie chorób układu pokarmowego
Metody leczenia chorób układu pokarmowego zależą od rozpoznania i przyczyny dolegliwości. W większości przypadków możliwe jest leczenie zachowawcze:
Farmakoterapia
Dobór leków zależy od rodzaju schorzenia:
- W chorobie refluksowej i wrzodowej stosuje się inhibitory pompy protonowej (omeprazol, pantoprazol), H2-blokery (ranitydyna), leki zobojętniające kwas solny i osłaniające błonę śluzową.
- W zakażeniu Helicobacter pylori konieczna jest eradykacja za pomocą antybiotyków (klarytromycyna, amoksycylina) w połączeniu z inhibitorem pompy protonowej.
- W zespole jelita drażliwego stosuje się leki rozkurczowe (drotaweryna, mebeweryna), probiotyki, leki przeciwbiegunkowe lub przeczyszczające (zależnie od dominujących objawów).
- W nieswoistych chorobach zapalnych jelit wykorzystuje się preparaty kwasu 5-aminosalicylowego (mesalazyna, sulfasalazyna), glikokortykosteroidy, leki immunosupresyjne (azatiopryna, metotreksat) oraz terapię biologiczną (infliksymab, adalimumab).
- W chorobach wątroby stosuje się leczenie przyczynowe oraz hepatoprotekcyjne (sylimaryna, kwas ursodeoksycholowy).
Leczenie dietetyczne
Odpowiednia dieta jest kluczowym elementem terapii większości chorób układu pokarmowego:
- W chorobie refluksowej zaleca się unikanie obfitych posiłków, szczególnie późnym wieczorem, ograniczenie kawy, alkoholu, potraw tłustych i ostrych.
- W zespole jelita drażliwego pomocna może być dieta z ograniczeniem FODMAP (fermentujących oligosacharydów, disacharydów, monosacharydów i polioli).
- W celiakii konieczne jest ścisłe przestrzeganie diety bezglutenowej.
- W nieswoistych chorobach zapalnych jelit dieta powinna być indywidualnie dostosowana do tolerancji pacjenta, często z ograniczeniem błonnika w okresie zaostrzeń.
- W chorobach wątroby istotne jest ograniczenie tłuszczów, szczególnie zwierzęcych, oraz alkoholu.
Probiotykoterapia
Stosowanie odpowiednio dobranych probiotyków może przynieść korzyści w wielu schorzeniach układu pokarmowego, szczególnie w zespole jelita drażliwego, nieswoistych chorobach zapalnych jelit czy po antybiotykoterapii. Probiotyki pomagają przywrócić równowagę mikroflory jelitowej, wzmacniają barierę jelitową i modulują odpowiedź immunologiczną.
Leczenie chirurgiczne
W niektórych przypadkach konieczne jest leczenie operacyjne:
- W chorobie wrzodowej – przy perforacji wrzodu, krwawieniu niemożliwym do opanowania metodami endoskopowymi czy zwężeniu odźwiernika.
- W kamicy żółciowej – cholecystektomia (usunięcie pęcherzyka żółciowego), najczęściej metodą laparoskopową.
- W nieswoistych chorobach zapalnych jelit – przy ciężkich powikłaniach, jak perforacja, masywne krwawienie czy zwężenie jelita.
- W nowotworach przewodu pokarmowego – resekcja zmiany z marginesem zdrowych tkanek.
- W zapaleniu wyrostka robaczkowego – appendektomia.
- W niedrożności jelit – uwolnienie przeszkody, często z resekcją odcinka jelita.
Leczenie endoskopowe
Coraz więcej procedur terapeutycznych można przeprowadzić metodami endoskopowymi, bez konieczności operacji:
- Endoskopowe tamowanie krwawień z przewodu pokarmowego.
- Usuwanie polipów podczas kolonoskopii.
- Poszerzanie zwężeń przełyku czy innych odcinków przewodu pokarmowego.
- ECPW z nacięciem zwieracza Oddiego i usunięciem kamieni z dróg żółciowych.
- Zakładanie stentów do dróg żółciowych czy przełyku w przypadku zwężeń nowotworowych.
Profilaktyka chorób układu pokarmowego
Wiele chorób układu pokarmowego można zapobiec lub opóźnić ich rozwój poprzez odpowiednią profilaktykę:
Zdrowa i zbilansowana dieta
- Regularne spożywanie posiłków w spokojnej atmosferze.
- Dieta bogata w warzywa, owoce i produkty pełnoziarniste, dostarczające odpowiedniej ilości błonnika.
- Ograniczenie tłuszczów nasyconych, cukrów prostych i żywności wysoko przetworzonej.
- Odpowiednie nawodnienie organizmu – picie co najmniej 1,5-2 litrów wody dziennie.
Aktywność fizyczna
Regularna aktywność fizyczna wspomaga perystaltykę jelit, zapobiega zaparciom i pomaga utrzymać prawidłową masę ciała, co zmniejsza ryzyko wielu chorób układu pokarmowego.
Unikanie używek
Ograniczenie lub rezygnacja z palenia tytoniu i spożywania alkoholu znacząco zmniejsza ryzyko chorób przewodu pokarmowego, w tym nowotworów i marskości wątroby.
Kontrola stresu
Przewlekły stres może nasilać objawy wielu chorób układu pokarmowego, szczególnie zespołu jelita drażliwego i choroby refluksowej. Techniki relaksacyjne, medytacja czy joga mogą pomóc w jego redukcji.
Regularne badania profilaktyczne
- Kolonoskopia co 10 lat u osób po 50. roku życia lub wcześniej w przypadku obciążeń rodzinnych.
- Regularne badania laboratoryjne, w tym próby wątrobowe.
- Badania przesiewowe w kierunku zakażenia Helicobacter pylori u osób z grupy ryzyka.
- Badania mikrobioty jelitowej przy nawracających dolegliwościach ze strony układu pokarmowego.
Kiedy ból brzucha powinien skłonić nas do wizyty u lekarza?
Należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem, gdy ból brzucha:
- Jest bardzo silny i ostry
- Utrzymuje się ponad 24 godziny
- Towarzyszy mu gorączka, wymioty lub biegunka
- Występują objawy odwodnienia
- W stolcu lub wymiocinach pojawia się krew
- Ból uniemożliwia normalne funkcjonowanie
Jak odróżnić niestrawność od poważniejszego schorzenia?
Niestrawność (dyspepsja) to uczucie dyskomfortu w górnej części brzucha, często po posiłkach, które zwykle ustępuje samoistnie lub po zastosowaniu leków dostępnych bez recepty. Jednak gdy dolegliwości są uporczywe, nasilają się, towarzyszą im niepokojące objawy jak utrata masy ciała, trudności w połykaniu, wymioty czy krew w stolcu, należy pilnie skonsultować się z lekarzem, gdyż mogą one wskazywać na poważniejsze schorzenia.
Jak prawidłowo przygotować się do kolonoskopii?
Przygotowanie do kolonoskopii obejmuje:
- Stosowanie diety lekkostrawnej 2-3 dni przed badaniem
- Dzień przed badaniem spożywanie tylko płynów
- Wypicie odpowiedniego środka przeczyszczającego według zaleceń lekarza
- Powstrzymanie się od jedzenia na 6-8 godzin przed badaniem
- Przyjęcie wszystkich leków przepisanych przez lekarza
Dokładne oczyszczenie jelita jest kluczowe dla prawidłowego przeprowadzenia badania.
Czy stres może powodować problemy żołądkowe?
Tak, stres może bezpośrednio wpływać na układ pokarmowy poprzez oś mózgowo-jelitową. Może nasilać objawy chorób przewodu pokarmowego, takich jak zespół jelita drażliwego, choroba refluksowa czy choroba wrzodowa. Przewlekły stres wpływa na funkcjonowanie układu nerwowego w jelitach, zaburza perystaltykę i może zmieniać skład mikroflory jelitowej.
Jak dieta wpływa na mikrobiom jelitowy?
Dieta ma kluczowy wpływ na mikrobiom jelitowy. Produkty bogate w błonnik (warzywa, owoce, pełne ziarna) sprzyjają rozwojowi korzystnych bakterii jelitowych. Z kolei dieta wysokotłuszczowa, uboga w błonnik, a bogata w cukry proste i żywność wysoko przetworzoną, sprzyja rozwojowi bakterii potencjalnie patogennych, prowadząc do dysbiozy jelitowej. Dysbioza jest związana z wieloma chorobami, zarówno układu pokarmowego, jak i innymi, w tym otyłością, cukrzycą czy chorobami autoimmunologicznymi.
Jak wygląda diagnostyka i leczenie zespołu jelita drażliwego?
Diagnostyka zespołu jelita drażliwego opiera się na kryteriach rzymskich IV, które obejmują nawracający ból brzucha związany z defekacją lub zmianą rytmu wypróżnień, występujący przez co najmniej 3 dni w miesiącu w ciągu ostatnich 3 miesięcy. Istotne jest wykluczenie innych chorób organicznych poprzez badania laboratoryjne, endoskopowe i obrazowe.
Leczenie jest wielokierunkowe i obejmuje:
- Modyfikację diety (często dieta z ograniczeniem FODMAP)
- Suplementację probiotyków
- Leki rozkurczowe, przeciwbiegunkowe lub przeczyszczające (zależnie od dominujących objawów)
- Psychoterapię, szczególnie poznawczo-behawioralną
- Techniki relaksacyjne i redukcję stresu
- W wybranych przypadkach – leki przeciwdepresyjne
Co to jest dysbioza jelitowa i jak ją leczyć?
Dysbioza jelitowa to zaburzenie równowagi mikroflory jelitowej, charakteryzujące się zmniejszeniem różnorodności bakterii, nadmiernym rozwojem potencjalnie patogennych drobnoustrojów i niedoborem bakterii korzystnych. Dysbioza może prowadzić do wielu problemów zdrowotnych, w tym zaburzeń trawienia, zespołu jelita drażliwego czy chorób autoimmunologicznych.
Leczenie dysbiozy obejmuje:
- Modyfikację diety – zwiększenie spożycia prebiotyków (błonnik, inulina) i fermentowanych produktów
- Suplementację probiotyków – odpowiednio dobranych szczepów bakterii
- Ograniczenie czynników zaburzających mikroflorę (antybiotyki, używki, stres)
- W niektórych przypadkach – terapię przeciwgrzybiczą lub przeciwbakteryjną
Jakie są objawy nietolerancji pokarmowych i jak je diagnozować?
Nietolerancje pokarmowe mogą objawiać się:
- Bólami brzucha, wzdęciami, gazami
- Biegunką lub zaparciami
- Nudnościami, odbijaniem
- Zmęczeniem, bólami głowy
- Zmianami skórnymi
Diagnoza opiera się na:
- Szczegółowym wywiadzie
- Diecie eliminacyjnej z następczą próbą prowokacyjną
- Testach oddechowych (np. test wodorowy w nietolerancji laktozy)
- Badaniach laboratoryjnych (np. przeciwciała w celiakii)
- Testach na nadwrażliwości pokarmowe IgG-zależne
Jak prawidłowo dbać o mikroflorę jelitową?
Prawidłowa mikroflora jelitowa jest kluczowa dla zdrowia całego organizmu. Aby o nią dbać, należy:
- Spożywać produkty bogate w błonnik rozpuszczalny i nierozpuszczalny
- Włączyć do diety produkty fermentowane (jogurt naturalny, kefir, kiszonki)
- Ograniczyć spożycie cukrów prostych i żywności wysoko przetworzonej
- Unikać niepotrzebnej antybiotykoterapii
- Regularnie się ruszać
- Redukować stres
- W razie potrzeby suplementować probiotyki, szczególnie po antybiotykoterapii
Kiedy kolonoskopia jest wskazana i jak często należy ją wykonywać?
Kolonoskopia jest wskazana:
- W ramach badań przesiewowych raka jelita grubego u osób powyżej 50. roku życia (lub wcześniej przy obciążeniach rodzinnych)
- Przy objawach alarmowych, takich jak krwawienie z odbytu, zmiana rytmu wypróżnień, anemia z niedoboru żelaza
- W diagnostyce i monitorowaniu nieswoistych chorób zapalnych jelit
- Po usunięciu polipów jelita grubego
- U osób z zespołem Lyncha i rodzinną polipowatością gruczolakowatą
Częstotliwość badań zależy od indywidualnego ryzyka i wyników poprzednich badań:
- U osób bez czynników ryzyka – co 10 lat po 50. roku życia
- Po usunięciu polipów – zależnie od ich liczby, wielkości i budowy histologicznej (zwykle co 3-5 lat)
- W nieswoistych chorobach zapalnych jelit – zgodnie z zaleceniami gastroenterologa (często co 1-2 lata)