Ostatnia aktualizacja:

Substancja czynnaArginina, Glicyna, Histydyna, L-alanina, L-fenyloalanina, L-izoleucyna, L-leucyna, L-metionina, L-prolina, L-seryna, L-treonina, L-tryptofan, L-tyrozyna, L-walina, Lizyna, Tauryna
Postać farmaceutycznaRoztwór do infuzji
Podmiot odpowiedzialnyFresenius Kabi Deutschland GmbH
Kod ATCB05BA01
ProceduraMRP
KategoriePłyny infuzyjne i odżywcze - żywienie pozajelitowe

Dawkowanie Aminomix 1 Novum - jak stosować

Aminomix 1 Novum jest podawany wyłącznie w warunkach szpitalnych przez wykwalifikowany personel medyczny. Lek podaje się dożylnie za pomocą kroplówki lub pompy infuzyjnej.

Dawkowanie indywidualne: Lekarz ustala dawkę oraz szybkość infuzji indywidualnie dla każdego pacjenta, biorąc pod uwagę masę ciała oraz zdolność organizmu do wykorzystania aminokwasów i glukozy zawartych w preparacie. Schemat dawkowania zależy również od ogólnego stanu klinicznego pacjenta oraz jego aktualnych potrzeb żywieniowych.

Specjalne zasady podawania:

  • W przypadku infuzji trwającej krócej niż 24 godziny należy stopniowo zwiększać szybkość infuzji w pierwszej godzinie, a następnie stopniowo zmniejszać w ostatniej godzinie podawania, aby uniknąć gwałtownych zmian stężenia cukru we krwi
  • Przed użyciem konieczne jest zmieszanie zawartości obu komór worka poprzez zrolowanie go od góry w kierunku portów aż do otwarcia zgrzewu dzielącego komory
  • Roztwór należy użyć bezpośrednio po otwarciu opakowania i zmieszaniu komór

Stosowanie u dzieci: Aminomix 1 Novum nie jest przeznaczony dla niemowląt i dzieci poniżej 2 roku życia. U dzieci powyżej 2 lat należy stosować taką wielkość opakowania, która pozwala na pokrycie dziennego zapotrzebowania, oraz łączyć preparat z lekami pediatrycznymi w celu uzupełnienia niedoborów.

Uzupełnianie żywienia: Aminomix 1 Novum należy stosować w połączeniu z innymi preparatami zapewniającymi dodatkową energię w postaci tłuszczy, witamin oraz pierwiastków śladowych, aby zapewnić kompleksowe żywienie pozajelitowe.

Monitorowanie: Podczas terapii lekarz systematycznie kontroluje stężenie elektrolitów w surowicy, równowagę płynów, czynność nerek oraz stężenie glukozy we krwi pacjenta.