Cefepim MIP Pharma to antybiotyk beta-laktamowy stosowany w leczeniu zakażeń bakteryjnych. Jest to lek do podawania dożylnego. Substancją czynną preparatu jest cefepim, antybiotyk z grupy cefalosporyn, zaliczany do IV generacji tych antybiotyków. Preparat jest wskazany w leczeniu ciężkich zakażeń wywołanych przez wrażliwe na działanie cefepimu bakterie. Lek dostępny jest na receptę.
Cefepime Accord to lek przeciwbakteryjny z grupy cefalosporyn czwartej generacji. Jest stosowany w leczeniu ciężkich zakażeń, takich jak szpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych czy powikłane zakażenia jamy brzusznej. Lek jest dostępny na receptę.
Lek Cefepime AptaPharma to antybiotyk z grupy cefalosporyn beta-laktamowych, stosowany w leczeniu niektórych zakażeń bakteryjnych wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na cefepim.
Cefepime Kabi to antybiotyk dostępny na receptę, który jest stosowany w leczeniu różnych ciężkich zakażeń. Należy do grupy antybiotyków zwanych cefalosporynami IV generacji. Lek jest stosowany w leczeniu takich zakażeń jak szpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych, powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej (w tym zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej). Leczenie gorączki z neutropenią jest również wskazane, jeśli podejrzewa się, że gorączka jest spowodowana zakażeniem bakteryjnym.
Cefepime Panpharma to lek antybiotykowy dostępny na receptę, który występuje w postaci proszku do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji. Jego substancją czynną jest cefepim, należący do grupy antybiotyków cefalosporyn. Lek ten stosowany jest w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie wrażliwe na cefepim. Wskazania do stosowania obejmują sepsę, ciężkie zapalenie płuc, powikłane zakażenia układu moczowego, zakażenia jamy brzusznej, zakażenia pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych oraz leczenie stanów gorączkowych o nieznanej przyczynie u pacjentów z upośledzoną czynnością układu odpornościowego.
Cefepime Solufarma to antybiotyk z grupy czwartych generacji cefalosporyn. Jest to lek o szerokim spektrum działania, skuteczny przeciwko wielu bakteriom Gram-dodatnim i Gram-ujemnym. Cefepime Solufarma jest zwykle stosowany w leczeniu ciężkich zakażeń, takich jak zapalenie płuc, zakażenia skóry i tkanek miękkich, zakażenia układu moczowego oraz sepsy. Lek jest dostępny na receptę.
Cefepime TZF to antybiotyk z grupy cefalosporyn czwartej generacji, który jest stosowany w leczeniu wielu rodzajów zakażeń bakteryjnych. Działa poprzez zatrzymanie wzrostu bakterii. Jest to lek na receptę. Wskazania do stosowania obejmują ciężkie zakażenia, takie jak szpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych, powikłane zakażenia jamy brzusznej oraz zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej.
EXBLIFEP to antybiotyk zawierający cefepim i enmetazobaktam. Cefepim, będący cefalosporyną czwartej generacji, zabija bakterie, a enmetazobaktam blokuje enzymy beta-laktamazy, zwiększając skuteczność cefepimu. Lek stosowany jest u dorosłych w leczeniu powikłanych zakażeń dróg moczowych, szpitalnego zapalenia płuc oraz bakteriemii.
Cefepim – to antybiotyk należący do grupy cefalosporyn czwartej generacji. Mechanizm działania cefepimu polega na hamowaniu syntezy ściany komórkowej komórki bakteryjnej, co prowadzi do ich śmierci. Wskazaniem do stosowania leku jest leczenie ciężkich zakażeń bakteryjnych m.in. zapalenia płuc, powikłanego zakażenia dróg moczowych, powikłanego zakażenia w obrębie jamy brzusznej, zapalenia otrzewnej, ostrego zakażenia dróg żółciowych i bakteryjnego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych.
Cefepim dostępny jest w postaci proszku do sporządzania roztworu do wstrzykiwań i infuzji. Dokładne dawkowanie dobiera się indywidualnie w zależności od rodzaju i ciężkości zakażenia.
Możliwe działania niepożądane (najczęstsze): zapalenie żyły w miejscu wstrzyknięcia, reakcje w miejscu infuzji, ból w miejscu wstrzyknięcia, stan zapalny w miejscu wstrzyknięcia, zwiększona aktywność fosfatazy alkalicznej, zwiększona aktywność aminotransferazy alaninowej, zwiększone stężenie bilirubiny we krwi, wysypka.
Opracowanie: Aleksandra Rutkowska – technik farmaceutyczny – nr dyplomu T/50033363/10
Cefepim to zaawansowany antybiotyk z grupy cefalosporyn czwartej generacji, który stanowi ważny element terapii w zwalczaniu ciężkich zakażeń bakteryjnych. Charakteryzuje się szerokim spektrum działania oraz wysoką skutecznością wobec bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych, co czyni go niezastąpionym narzędziem w leczeniu szpitalnym. Ten innowacyjny antybiotyk beta-laktamowy został opracowany w latach 80. XX wieku i od 1994 roku jest dostępny na rynku farmaceutycznym. Jego unikalność polega na zdolności do przełamywania oporności bakteryjnej, która stanowi problem dla antybiotyków starszych generacji. Dzięki specjalnej strukturze chemicznej, cefepim wykazuje zwiększoną stabilność wobec enzymów beta-laktamaz, które są głównym mechanizmem obronnym bakterii przed działaniem antybiotyków beta-laktamowych.
Cefepim jest cefalosporyną IV generacji o szerokim spektrum działania bakteriobójczego, przeznaczoną do stosowania pozajelitowego. Mechanizm działania, podobnie jak w przypadku innych antybiotyków z grupy cefalosporyn, polega na blokowaniu końcowego etapu biosyntezy ściany komórkowej bakterii.
Miejscem docelowego działania antybiotyku są białka wiążące penicyliny (PBP), zlokalizowane w błonie protoplazmatycznej, pełniące funkcje enzymatyczne. W wyniku związania cefepimu z PBP o aktywności enzymu transpeptydazy, następuje zahamowanie tworzenia wiązań peptydowych pomiędzy bocznymi łańcuchami peptydowymi peptydoglikanu w ścianie komórkowej bakterii. W dalszym etapie, na skutek aktywacji hydrolaz komórkowych, dochodzi do lizy komórki bakteryjnej.
Cefepim ma zwiększone powinowactwo do bakterii Gram-ujemnych i jest bardziej stabilny wobec beta-laktamaz w porównaniu z cefalosporynami trzeciej generacji ze względu na zdolność do kilku mechanizmów działania. Jednym z takich mechanizmów jest silne powinowactwo do białek wiążących penicyliny (PBP). Budowa chemiczna różni się od starszych generacji przez zastąpienie łańcucha bocznego, dzięki czemu jest bardziej aktywny wobec gatunków gronkowców.
Cefepim wykazuje imponująco szerokie spektrum działania, obejmujące zarówno bakterie Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne. Ta wszechstronność sprawia, że jest często wybierany w przypadkach empirycznego leczenia zakażeń.
Gatunki zwykle wrażliwe obejmują tlenowe bakterie Gram-dodatnie – szczepy S. aureus wrażliwe na metycylinę, S. pneumoniae (w tym szczepy oporne na penicylinę), S. pyogenes.
Tlenowe bakterie Gram-ujemne wrażliwe na cefepim to: A. pittii, C. freundii, E. aerogenes, H. influenzae, M. catarrhalis, M. morganii, P. mirabilis (z wyjątkiem szczepów wytwarzających β-laktamazę ESβL), P. vulgaris, S. liquefaciens, S. marcescens.
Cefepim wykazuje szczególną aktywność przeciwko ważnym patogenom, w tym Pseudomonas aeruginosa, Staphylococcus aureus, oraz opornym na wiele leków Streptococcus pneumoniae. Jego szczególną siłą jest aktywność przeciwko Enterobacteriaceae.
Gatunki oporne obejmują: tlenowe bakterie Gram-dodatnie – Enterococcus spp., L. monocytogenes, szczepy S. aureus oporne na metycylinę; tlenowe bakterie Gram-ujemne – S. maltophilia, szczepy wytwarzające β-laktamazę ESβL, oraz bakterie beztlenowe – B. fragilis, C. difficile.
Cefepim jest antybiotykiem zarezerwowanym do leczenia ciężkich zakażeń bakteryjnych, szczególnie w warunkach szpitalnych. Jego zastosowanie obejmuje następujące wskazania:
Cefepim jest zwykle zarezerwowany do leczenia umiarkowanego do ciężkiego szpitalnego zapalenia płuc, zakażeń wywołanych przez mikroorganizmy oporne na wiele leków.
Cefepim jest dostępny wyłącznie w postaci do podawania pozajelitowego – dożylnie lub domięśniowo. Dawkowanie jest zawsze ustalane indywidualnie przez lekarza, w zależności od rodzaju i ciężkości zakażenia, stanu pacjenta oraz czynności nerek.
| Grupa pacjentów | Ciężkie zakażenia | Bardzo ciężkie zakażenia |
|---|---|---|
| Dorośli i dzieci >40 kg | 2 g co 12h | 2 g co 8h |
| Dzieci ≤40 kg | 50 mg/kg co 12h | 50 mg/kg co 8h |
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny ≤50 ml/min) dawkę cefepimu należy dostosować w celu skompensowania zmniejszonego wydalania. Dawkowanie zależy od nasilenia zaburzenia czynności nerek, ciężkości zakażenia i wrażliwości drobnoustrojów.
| Klirens kreatyniny | Ciężkie zakażenia | Bardzo ciężkie zakażenia |
|---|---|---|
| >50 ml/min | Bez zmian | Bez zmian |
| 30-50 ml/min | 2 g co 24h | 2 g co 12h |
| 11-29 ml/min | 1 g co 24h | 2 g co 24h |
| ≤10 ml/min | 0,5 g co 24h | 1 g co 24h |
Cefepim można podawać poprzez:
Cefepim jest przeciwwskazany w przypadku nadwrażliwości na cefalosporyny lub w przypadku pacjentów, u których w przeszłości wystąpiły ciężkie reakcje nadwrażliwości na inne antybiotyki beta-laktamowe, np. penicyliny, monobaktamy czy karbapenemy.
Szczególne przeciwwskazania obejmują:
Zjawisko krzyżowej nadwrażliwości na penicylinę i cefalosporyny obserwowano u 10% przypadków.
Podczas stosowania cefepimu mogą wystąpić różnorodne działania niepożądane, od łagodnych do ciężkich.
Do często występujących działań niepożądanych należą: biegunka, nudności, wymioty oraz reakcje skórne takie jak wysypka. Mogą także wystąpić miejscowe reakcje w miejscu podania, np. ból lub zaczerwienienie.
Do 15% pacjentów intensywnej terapii leczonych cefepimem może doświadczyć neurotoksyczności wywołanej przez cefepim. Objawy zazwyczaj rozpoczynają się w ciągu 2-6 dni podawania cefepimu i obejmują obniżenie poziomu świadomości, dezorientację, afazję, mioklonie, drgawki i status epilepticus bez drgawek. Objawy zazwyczaj ustępują w ciągu 1-3 dni po odstawieniu cefepimu.
Działania niepożądane, takie jak przemijająca encefalopatia (zaburzenia świadomości ze splątaniem, omamami, stuporem i śpiączką), drgawki miokloniczne, napady drgawkowe (w tym niedrgawkowy stan padaczkowy) występowały u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, którzy otrzymywali cefepim w dawkach większych niż zalecane.
Farmakokinetyka cefepimu podanego dożylnie, w zakresie dawek 0,25–2 g, ma charakter liniowy. Łatwo przenika do płynów ustrojowych i tkanek. Z białkami osocza wiąże się w <19%, niezależnie od stężenia we krwi.
Cefepim jest metabolizowany do pochodnej N-metylopirolidyny, która jest szybko przekształcana do N-tlenku. Około 85% podanej dawki cefepimu jest wydalane z moczem w postaci niezmienionej.
Szacuje się, że około 85% podanej dawki cefepimu jest wydalane z moczem w postaci niezmienionej, mniej niż 1% w postaci pochodnej N-metylopirolidyny, 6,8% w postaci N-tlenku, a 2,5% w postaci epimeru cefepimu.
Okres półtrwania wynosi około 2 godzin, u osób z zaburzeniami czynności nerek ulega wydłużeniu. U chorych poddawanych hemodializie okres półtrwania wydłuża się do 13 godzin, w przypadku pacjentów leczonych dializą otrzewnową – do 19 godzin.
Cefepim wykazuje niewielkie powinowactwo do β-laktamaz kodowanych chromosomowo i znaczną oporność na hydrolizę przez większość β-laktamaz.
Oporność bakterii na cefepim może rozwinąć się poprzez następujące mechanizmy:
Jednoczesne stosowanie cefepimu z aminoglikozydami (amikacyna, gentamycyna) ma na celu szybsze i skuteczniejsze zwalczenie bakterii. Leki te jednak mogą spowodować wystąpienie zaburzeń w pracy nerek.
Równoległe stosowanie cefepimu i silnie działających leków moczopędnych, takich jak furosemid, wymaga zachowania ostrożności ze względu na ryzyko nasilenia działania nefrotoksycznego.
Nie należy łączyć cefepimu z antybiotykami bakteriostatycznymi (np. chloramfenikol), ponieważ mogą one osłabiać działanie przeciwbakteryjne antybiotyków beta-laktamowych.
Cefepim powinien być stosowany w ciąży tylko wtedy, gdy korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Badania na ludziach są ograniczone, ale nie wykazano działania teratogennego.
Cefepim przenika w niewielkich ilościach do mleka kobiecego. Lekarz podejmie decyzję czy możliwe jest karmienie piersią w okresie stosowania preparatu.
Podczas leczenia cefepimem konieczne jest regularne monitorowanie:
Cefepim należy przechowywać:
Przygotowany roztwór wykazuje stabilność chemiczną i fizyczną przez 2 godziny w temperaturze 25°C i przez 24 godziny w temperaturze od 2 do 8°C. Z mikrobiologicznego punktu widzenia przygotowany roztwór należy zużyć bezpośrednio po przygotowaniu.
Tak, cefepim może być stosowany w empirycznym leczeniu dorosłych, młodzieży oraz dzieci w wieku od 2 miesięcy do 12 lat z gorączką neutropeniczną podejrzewaną o wystąpienie w wyniku zakażenia bakteryjnego. Dawkowanie jest dostosowane do masy ciała dziecka i wynosi zwykle 50 mg/kg masy ciała co 12 godzin.
Co do zasady, leczenie z zastosowaniem cefepimu powinno trwać nie krócej niż 7 dni i nie dłużej niż 14 dni. Empiryczne leczenie gorączki neutropenicznej trwa zazwyczaj 7 dni lub do czasu ustąpienia neutropenii.
Tak, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Do 15% pacjentów intensywnej terapii leczonych cefepimem może doświadczyć neurotoksyczności, która obejmuje drgawki, mioklonie i zaburzenia świadomości. Objawy te zazwyczaj ustępują po odstawieniu leku.
Tak, ale wymagane jest dostosowanie dawkowania. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę cefepimu należy dostosować w celu skompensowania zmniejszonego wydalania. Konieczne jest także ścisłe monitorowanie objawów neurologicznych.
Tak, cefepim może być podawany domięśniowo, zwykle z lidokainą jako rozpuszczalnikiem. Jednak roztworów cefepimu zawierających lidokainę nigdy nie wolno podawać dożylnie.
U pacjentów otrzymujących cefepim stwierdzono fałszywie dodatnie wyniki testu Coombsa, bez hemolizy. Cefalosporyny mogą powodować fałszywie dodatnie wyniki oznaczania glukozy w moczu metodą redukcyjną.
W określonych sytuacjach klinicznych cefepim może być łączony z innymi antybiotykami, szczególnie aminoglikozydami lub fluorochinolonami w ciężkich zakażeniach. Jednak wymaga to ścisłego monitorowania czynności nerek ze względu na zwiększone ryzyko nefrotoksyczności.
W przypadkach ciężkiego przedawkowania, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, hemodializa może być pomocna w usunięciu cefepimu z organizmu. Zastosowanie dializy otrzewnowej nie przynosi korzyści.
