Dipper-Mono

Jakie są wskazania? Na co stosowany jest Dipper-Mono?

Dipper-Mono to preparat należący do grupy antagonistów receptora angiotensyny II, substancji czynnej wykorzystywanej w farmakoterapii układu sercowo-naczyniowego. Mechanizm działania leku opiera się na blokowaniu receptorów angiotensyny II, hormonu peptydowego odpowiedzialnego za skurcz naczyń krwionośnych oraz wzrost ciśnienia tętniczego. Poprzez selektywne hamowanie oddziaływania angiotensyny II na receptory AT1, walsartan – substancja czynna preparatu – prowadzi do rozszerzenia naczyń krwionośnych i obniżenia ciśnienia tętniczego, nie wpływając jednocześnie na aktywność innych układów hormonalnych.

Preparat znajduje zastosowanie w trzech głównych obszarach terapeutycznych, co czyni go wszechstronnym narzędziem w kardiologii. Pierwsze i najbardziej powszechne wskazanie dotyczy leczenia nadciśnienia tętniczego u pacjentów dorosłych oraz u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 18 lat. Nadciśnienie tętnicze stanowi istotny problem zdrowia publicznego, dotykający znaczną część populacji i prowadzący – w przypadku braku odpowiedniej terapii – do poważnych powikłań narządowych. Niekontrolowane wysokie ciśnienie krwi zwiększa obciążenie pracą zarówno serca, jak i naczyń tętniczych, co w perspektywie długoterminowej może prowadzić do uszkodzenia kluczowych narządów. Długotrwałe nadciśnienie uszkadza ściany naczyń krwionośnych w mózgu, co zwiększa ryzyko udaru niedokrwiennego lub krwotocznego. Podobnie przebudowa naczyń wieńcowych oraz zwiększone obciążenie następcze serca predysponują do rozwoju choroby wieńcowej i zawału mięśnia sercowego. Nerki również ulegają uszkodzeniu w przebiegu niekontrolowanego nadciśnienia, co może prowadzić do przewlekłej choroby nerek i w konsekwencji do niewydolności nerek wymagającej dializoterapii. Redukcja ciśnienia tętniczego do wartości docelowych poprzez zastosowanie Dipper-Mono istotnie zmniejsza ryzyko wszystkich wymienionych powikłań sercowo-naczyniowych i nerkowych.

Drugie wskazanie obejmuje leczenie pacjentów po świeżo przebytym zawale mięśnia sercowego. Termin „świeżo przebyty" odnosi się tu do okresu od 12 godzin do 10 dni od wystąpienia incydentu sercowego. W tej krytycznej fazie po zawale serce przechodzi przez proces remodelingu, podczas którego zachodzą zmiany strukturalne i funkcjonalne w obrębie mięśnia sercowego. Wczesne włączenie antagonisty receptora angiotensyny II może korzystnie wpływać na ten proces, ograniczając niekorzystną przebudowę lewej komory, zmniejszając ryzyko rozwoju niewydolności serca oraz poprawiając rokowanie odległe. Lek może być stosowany w skojarzeniu z innymi preparatami stosowanymi w terapii pozawałowej, przy czym lekarz dobiera najbardziej odpowiednią kombinację w zależności od stanu klinicznego pacjenta.

Trzecie wskazanie dotyczy leczenia objawowej niewydolności serca u pacjentów dorosłych. Dipper-Mono znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy nie można użyć inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE) – na przykład z powodu nietolerancji lub wystąpienia działań niepożądanych – lub gdy preparat jest stosowany łącznie z inhibitorami ACE w przypadkach, kiedy inne leki stosowane w niewydolności serca nie mogą być podane. Niewydolność serca to zespół kliniczny charakteryzujący się niezdolnością mięśnia sercowego do pompowania krwi w sposób wystarczający dla potrzeb metabolicznych organizmu. Prowadzi to do szeregu charakterystycznych objawów, wśród których dominują duszność nasilająca się przy wysiłku lub występująca w spoczynku, obrzęki obwodowe dotyczące głównie kończyn dolnych wynikające z retencji płynów w organizmie, zmniejszenie tolerancji wysiłku oraz uczucie przewlekłego zmęczenia. Zastosowanie antagonistów receptora angiotensyny II w terapii niewydolności serca zmierza do zmniejszenia nasilenia objawów, poprawy jakości życia pacjentów oraz redukcji ryzyka hospitalizacji z powodu zaostrzenia choroby.

Preparaty Dipper-Mono dostępne są w trzech mocach: 80 mg, 160 mg oraz 320 mg, co umożliwia elastyczne dostosowanie dawkowania do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz specyfiki leczonego schorzenia. Różne moce pozwalają na precyzyjną titrację dawki, szczególnie istotną w sytuacjach wymagających stopniowego zwiększania dawkowania, jak ma to miejsce w terapii pozawałowej czy w leczeniu niewydolności serca. Wszystkie moce preparatu przeznaczone są do podawania doustnego w postaci tabletek powlekanych, które należy przyjmować niezależnie od posiłków, popijając wodą, codziennie o zbliżonej porze doby, co zapewnia utrzymanie stałego stężenia leku w osoczu i optymalną kontrolę terapeutyczną.

Aktualna ulotka leku Dipper-Mono

Jaki jest skład Dipper-Mono, jakie substancje zawiera?

Substancją czynną preparatu jest walsartan, antagonista receptora angiotensyny II typu AT1. Preparat dostępny jest w trzech mocach zawierających odpowiednio 80 mg, 160 mg lub 320 mg walsartanu w jednej tabletce powlekanej.

Substancje pomocnicze wchodzące w skład rdzenia tabletki obejmują:

• Celuloza mikrokrystaliczna – substancja wypełniająca i wiążąca
• Krospowidon – środek rozluźniający ułatwiający rozpad tabletki
• Krzemionka koloidalna bezwodna – substancja przeciwzbrylająca
• Magnezu stearynian – środek poślizgowy

Otoczka tabletki składa się z następujących składników:

• Hypromeloza – polimer tworzący powłokę
• Tytanu dwutlenek (E171) – barwnik biały
• Makrogol 8000 – substancja pomocnicza
• Żelaza tlenek czerwony (E172) – barwnik
• Żelaza tlenek żółty (E172) – barwnik

Dodatkowo tabletki w mocy 160 mg i 320 mg zawierają w otoczce żelaza tlenek czarny (E172).

Charakterystyka wyglądu tabletek w zależności od mocy:

• Tabletki 80 mg: jasnoczerwone, okrągłe tabletki powlekane ze ściętymi krawędziami, z linią podziału i wytłoczonym symbolem „D" po jednej stronie linii oraz symbolem „V" po drugiej stronie linii, z symbolem „NVR" na odwrotnej stronie tabletki
• Tabletki 160 mg: szaro-pomarańczowe, owalne, lekko wypukłe tabletki powlekane z linią podziału i wytłoczonym symbolem „DX" po obu stronach linii, z symbolem „NVR" na odwrotnej stronie tabletki
• Tabletki 320 mg: ciemnnoszaro-fioletowe, owalne, lekko wypukłe tabletki powlekane ze ściętymi krawędziami, z linią podziału i wytłoczonym symbolem „DC" po obu stronach linii, z symbolem „NVR" na odwrotnej stronie tabletki

Linia podziału na tabletkach służy wyłącznie ułatwieniu rozkruszenia w celu łatwiejszego połknięcia i nie jest przeznaczona do dzielenia tabletki na równe dawki.

Jak dawkować Dipper-Mono?

Co zrobić w przypadku przedawkowania Dipper-Mono?

Przyjęcie większej niż zalecana dawki leku może prowadzić do wystąpienia objawów przedawkowania, wśród których najczęściej obserwuje się znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego z towarzyszącymi objawami.

Objawy przedawkowania mogą obejmować:

• Ciężkie zawroty głowy
• Omdlenie lub uczucie bliskie utraty przytomności
• Nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego
• Tachykardia (przyspieszenie akcji serca) jako reakcja kompensacyjna

W przypadku wystąpienia powyższych objawów po przyjęciu nadmiernej dawki leku należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem lub udać się do najbliższego szpitala. Do momentu przybycia pomocy medycznej pacjent powinien zostać ułożony w pozycji leżącej z uniesieniem kończyn dolnych, co może pomóc w podniesieniu ciśnienia tętniczego. Jeśli pacjent lub opiekun wie, że została przyjęta zbyt duża liczba tabletek, należy poinformować o tym personel medyczny wraz z podaniem przybliżonej liczby zażytych tabletek oraz czasu ich przyjęcia.

W warunkach szpitalnych leczenie przedawkowania ma charakter objawowy i wspomagający. Stosuje się dożylne uzupełnianie płynów, monitorowanie funkcji życiowych oraz w razie potrzeby stosowanie leków wspomagających układ krążenia.

Co mogę jeść i pić podczas stosowania Dipper-Mono – czy mogę spożywać alkohol?

Preparat można przyjmować niezależnie od posiłków – pokarm nie wpływa istotnie na wchłanianie walsartanu z przewodu pokarmowego. Tabletki można zatem zażywać zarówno na czczo, jak i po posiłku, w zależności od indywidualnych preferencji pacjenta.

Odnośnie spożywania alkoholu podczas terapii należy zachować szczególną ostrożność. Alkohol etylowy wykazuje działanie rozszerzające naczynia krwionośne i obniżające ciśnienie tętnicze. Łączenie alkoholu z lekami hipotensyjnymi, w tym z antagonistami receptora angiotensyny II, może prowadzić do nasilonego obniżenia ciśnienia tętniczego z objawami takimi jak zawroty głowy, omdlenia, zaburzenia równowagi oraz ogólne osłabienie. Szczególnie niebezpieczne może być gwałtowne wstawanie z pozycji siedzącej lub leżącej po spożyciu alkoholu podczas leczenia, gdyż może to prowadzić do nagłego spadku ciśnienia ortostatycznego i utraty przytomności.

Zaleca się unikanie spożywania alkoholu w trakcie terapii lub ograniczenie jego ilości do minimum. W przypadku spożycia alkoholu należy zachować szczególną ostrożność przy zmianie pozycji ciała i unikać sytuacji wymagających pełnej sprawności psychofizycznej. Pacjenci powinni skonsultować się z lekarzem prowadzącym w kwestii spożywania alkoholu, szczególnie jeśli przyjmują inne leki mogące oddziaływać z alkoholem lub mają dodatkowe schorzenia.

Nie ma szczególnych zaleceń dietetycznych związanych ze stosowaniem preparatu, jednak pacjenci z nadciśnieniem tętniczym lub niewydolnością serca powinni przestrzegać ogólnych zasad zdrowego odżywiania, w tym ograniczenia spożycia soli kuchennej oraz utrzymywania właściwej masy ciała.

Czy można stosować Dipper-Mono w okresie ciąży i karmienia piersią?

Ciąża:

Stosowanie preparatu w okresie ciąży jest przeciwwskazane, szczególnie po pierwszym trymestrze. Walsartan należy do leków działających na układ renina-angiotensyna-aldosteron, których stosowanie w drugim i trzecim trymestrze ciąży może prowadzić do poważnych powikłań u płodu i noworodka.

Udokumentowane działania niepożądane u płodu po ekspozycji na antagonistów receptora angiotensyny II w drugim i trzecim trymestrze ciąży obejmują:

• Zaburzenia czynności nerek płodu i noworodka, w tym niewydolność nerek
• Małowodzie (zmniejszenie ilości płynu owodniowego)
• Opóźnienie kostnienia czaszki
• Hipoplazja płuc
• Zaburzenia rozwoju wewnątrzmacicznego
• Hipotensja u noworodka
• Hiperkaliemia u noworodka
• Śmierć płodu lub noworodka

Chociaż dostępne dane dotyczące stosowania w pierwszym trymestrze ciąży są ograniczone, zaleca się również unikanie leku w tym okresie. Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas stosowania preparatu, powinna jak najszybciej skontaktować się z lekarzem w celu zmiany leczenia na bezpieczniejsze dla płodu. Lekarz zazwyczaj zaleca przerwanie przyjmowania preparatu przed planowaniem ciąży lub natychmiast po jej stwierdzeniu, proponując alternatywną terapię hipotensyjną bezpieczną dla rozwijającego się płodu.

Kobiety w wieku rozrodczym stosujące preparat powinny stosować skuteczną antykoncepcję i niezwłocznie zgłosić lekarzowi podejrzenie ciąży.

Karmienie piersią:

Nie jest znane, czy walsartan przenika do mleka kobiecego. Ze względu na potencjalne ryzyko działań niepożądanych u niemowlęcia karmionego piersią stosowanie preparatu w okresie laktacji nie jest zalecane. Dla matek planujących karmienie piersią, szczególnie w przypadku noworodków i wcześniaków, lekarz powinien rozważyć przepisanie alternatywnego leku o lepiej poznanym profilu bezpieczeństwa w okresie laktacji.

Decyzja o kontynuowaniu lub przerwaniu karmienia piersią albo o kontynuowaniu lub przerwaniu leczenia powinna uwzględniać korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla matki. Konieczna jest konsultacja z lekarzem prowadzącym w celu ustalenia najbezpieczniejszej strategii postępowania.

Jakie są skutki uboczne Dipper-Mono?

Czy mogę łączyć Dipper-Mono z innymi lekami?

Aktualna charakterystyka produktu leczniczego (ChPL)