Izamby

Jakie są wskazania? Na co stosowany jest Izamby?

Izamby to preparat zawierający denosumab – ludzkie przeciwciało monoklonalne skierowane przeciwko białku RANKL, które odgrywa kluczową rolę w procesie resorpcji kości. Mechanizm działania leku polega na wiązaniu się z ligandem RANKL i zapobieganiu aktywacji jego receptora RANK na powierzchni prekursorów osteoklastów oraz dojrzałych osteoklastów. W wyniku tego procesu hamowane jest powstawanie, funkcjonowanie i przeżycie osteoklastów, co prowadzi do zmniejszenia resorpcji zarówno kości korowej, jak i beleczkowej. Poprzez zahamowanie nadmiernej resorpcji kostnej preparat przyczynia się do wzmocnienia struktury kości i zwiększenia jej gęstości mineralnej, co z kolei zmniejsza ryzyko wystąpienia złamań.

Lek stosowany jest w leczeniu osteoporozy u kobiet po menopauzie oraz u mężczyzn, u których występuje zwiększone ryzyko złamań. Osteoporoza to schorzenie metaboliczne kości charakteryzujące się zmniejszeniem masy kostnej i pogorszeniem mikroarchitektury tkanki kostnej, co prowadzi do zwiększonej łamliwości kości. U kobiet po menopauzie osteoporoza wynika głównie ze spadku stężenia estrogenu, hormonu mającego istotny wpływ na prawidłową przebudowę kości. U mężczyzn osteoporoza może być związana z procesem starzenia się, niskim poziomem testosteronu lub innymi czynnikami ryzyka. W badaniach klinicznych wykazano, że stosowanie preparatu u kobiet po menopauzie z osteoporozą znacząco zmniejsza ryzyko nowych złamań kręgów, złamań pozakręgowych oraz złamań biodra. Po trzech latach leczenia względne zmniejszenie ryzyka złamań kręgów wyniosło 68 procent, a złamań biodra 40 procent. Preparat powoduje również istotny wzrost gęstości mineralnej kości we wszystkich kluczowych lokalizacjach – w odcinku lędźwiowym kręgosłupa, biodrze, szyjce kości udowej, krętarzu oraz kości promieniowej.

Kolejnym wskazaniem jest leczenie utraty masy kostnej w przebiegu ablacji hormonalnej u mężczyzn z rakiem gruczołu krokowego, u których występuje zwiększone ryzyko złamań. Terapia antyandrogenowa stosowana w leczeniu raka prostaty prowadzi do znacznego zmniejszenia stężenia testosteronu, co w konsekwencji powoduje przyspieszoną utratę masy kostnej i zwiększone ryzyko złamań osteoporotycznych. U mężczyzn z rakiem gruczołu krokowego otrzymujących terapię antyandrogenową preparat znacząco zmniejsza ryzyko złamań kręgów oraz zapobiega postępującej utracie gęstości mineralnej kości. Badania kliniczne wykazały, że po trzech latach leczenia względne zmniejszenie ryzyka wystąpienia nowych złamań kręgów wyniosło 62 procent, a gęstość mineralna kości w odcinku lędźwiowym kręgosłupa wzrosła o 7,9 procent w porównaniu z grupą kontrolną.

Preparat znajduje również zastosowanie w leczeniu utraty masy kostnej związanej z długoterminowym układowym leczeniem glikokortykosteroidami u dorosłych pacjentów, u których występuje zwiększone ryzyko złamań. Przewlekłe stosowanie glikokortykosteroidów w dawkach powyżej 7,5 mg prednizonu lub jego ekwiwalentu na dobę stanowi jeden z najczęstszych przyczyn osteoporozy wtórnej. Glikokortykosteroidy wywierają negatywny wpływ na metabolizm kostny poprzez wiele mechanizmów, w tym zahamowanie tworzenia kości, zwiększenie resorpcji kostnej, zmniejszenie wchłaniania wapnia w przewodzie pokarmowym oraz negatywny wpływ na wydzielanie hormonów płciowych. W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów leczonych glikokortykosteroidami wykazano, że preparat powoduje istotnie większy wzrost gęstości mineralnej kości w porównaniu z ryzedronianem zarówno u pacjentów kontynuujących długotrwałe leczenie steroidami, jak i u osób rozpoczynających taką terapię. Po dwóch latach leczenia wzrost gęstości mineralnej kości w odcinku lędźwiowym kręgosłupa wyniósł odpowiednio 4,5 procent u pacjentów kontynuujących terapię glikokortykosteroidami oraz 4,6 procent u pacjentów rozpoczynających takie leczenie.

Preparat znajduje również zastosowanie w leczeniu utraty masy kostnej u kobiet z rakiem piersi bez przerzutów otrzymujących adjuwantowe leczenie inhibitorami aromatazy. Inhibitory aromatazy, stosowane w hormonoterapii raka piersi, prowadzą do znacznego obniżenia stężenia estrogenów, co może powodować przyspieszoną utratę masy kostnej i zwiększone ryzyko złamań. W tej grupie pacjentek stosowanie preparatu zapobiega utracie gęstości mineralnej kości i zmniejsza ryzyko powikłań kostnych związanych z terapią onkologiczną.

Jaki jest skład Izamby, jakie substancje zawiera?

Substancją czynną preparatu jest denosumab. Każda ampułko-strzykawka o pojemności 1 ml zawiera 60 mg denosumabu, co odpowiada stężeniu 60 mg/ml. Denosumab jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym typu IgG2 wytwarzanym w linii komórkowej ssaków pochodzącej z komórek jajnika chomika chińskiego za pomocą technologii rekombinacji DNA.

Substancje pomocnicze zawarte w preparacie to:

• kwas octowy lodowaty oraz sodu wodorotlenek – po wymieszaniu tworzą bufor octanowy o pH wynoszącym 5,0-5,5, który zapewnia stabilność roztworu
• sorbitol (E 420) – substancja słodząca i stabilizująca, każdy ml roztworu zawiera 46 mg sorbitolu
• polisorbat 20 (E 432) – emulgator stabilizujący strukturę białka, każdy ml roztworu zawiera 0,1 mg polisorbatu 20
• woda do wstrzykiwań – rozpuszczalnik

Preparat zawiera substancje pomocnicze o znanym działaniu – sorbitol i polisorbat 20. Polisorbaty mogą powodować reakcje alergiczne u osób z nadwrażliwością na ten składnik. Należy wziąć pod uwagę addytywne działanie podawanych jednocześnie produktów zawierających sorbitol lub fruktozę. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol sodu na 60 mg, co oznacza, że jest uznawany za produkt wolny od sodu.

Jak dawkować Izamby?

Zalecana dawka preparatu wynosi 60 mg denosumabu podawane raz na 6 miesięcy w pojedynczym wstrzyknięciu podskórnym. Jest to postać farmaceutyczna w ampułko-strzykawce gotowej do użycia.

Droga podania: Preparat podaje się podskórnie (pod skórę). Najlepszymi miejscami do wstrzykiwania są:

• przednia część ud
• brzuch (z wyjątkiem okolicy pępka)
• tylna część ramienia (jeśli wstrzyknięcia dokonuje opiekun)

Preparat powinien być podawany przez osobę odpowiednio przeszkoloną w zakresie techniki wstrzykiwania podskórnego. Po odpowiednim przeszkoleniu pacjent lub jego opiekun mogą samodzielnie wykonywać wstrzyknięcia. Przed pierwszym samodzielnym podaniem lekarz lub personel medyczny powinien zademonstrować prawidłową technikę wstrzykiwania.

Przygotowanie do wstrzyknięcia:

• Ampułko-strzykawkę należy wyjąć z lodówki i pozostawić w temperaturze pokojowej (do 25 stopni Celsjusza) przez około 15-30 minut przed wstrzyknięciem – dzięki temu wstrzyknięcie będzie bardziej komfortowe
• Nie należy wstrząsać ampułko-strzykawką
• Przed podaniem należy obejrzeć roztwór – nie stosować, jeśli widoczne są cząstki stałe lub jeśli roztwór jest mętny albo przebarwiony. Roztwór powinien być bezbarwny do żółtawego
• Należy wstrzyknąć całą zawartość ampułko-strzykawki
• Wstrzykiwanie należy wykonywać powoli, aby zminimalizować dyskomfort w miejscu wkłucia

Suplementacja wapniem i witaminą D: Wszyscy pacjenci otrzymujący preparat muszą przyjmować odpowiednią suplementację wapnia i witaminy D. Zalecane dawki to co najmniej 1000 mg wapnia oraz co najmniej 400-800 jednostek międzynarodowych witaminy D dziennie. Odpowiednia podaż wapnia i witaminy D jest szczególnie ważna dla zapobiegania hipokalcemii (obniżonemu stężeniu wapnia we krwi), która może wystąpić podczas leczenia.

Czas trwania leczenia: Optymalny całkowity czas leczenia antyresorpcyjnego osteoporozy nie został ostatecznie ustalony. Potrzeba kontynuacji leczenia powinna być oceniana okresowo na podstawie indywidualnego stosunku korzyści do ryzyka u poszczególnych pacjentów, szczególnie po 5 lub więcej latach stosowania. Długotrwałe stosowanie może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem niektórych działań niepożądanych, takich jak martwica kości szczęki czy atypowe złamania kości udowej.

Szczególne populacje pacjentów:

• Pacjenci w podeszłym wieku (wiek 65 lat i więcej): Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku
• Zaburzenia czynności nerek: Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, jednak zaleca się kontrolę stężenia wapnia przed podaniem każdej dawki. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej poniżej 30 ml na minutę) lub poddawanych dializoterapii występuje większe ryzyko rozwoju hipokalcemii, dlatego szczególnie ważna jest odpowiednia suplementacja wapnia i witaminy D oraz regularne monitorowanie stężenia wapnia we krwi
• Zaburzenia czynności wątroby: Nie badano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności preparatu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby
• Dzieci i młodzież: Preparatu nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat ze względu na kwestie bezpieczeństwa związane z możliwością wystąpienia ciężkiej hiperkalcemii oraz potencjalnego zahamowania wzrostu kości i braku wyrzynania się zębów

Pominięcie dawki: Jeśli dawka została pominięta, wstrzyknięcie należy wykonać tak szybko, jak to możliwe. Następne wstrzyknięcie należy zaplanować po upływie 6 miesięcy od ostatniego podania.

Każde opakowanie preparatu zawiera kartę przypominającą, którą pacjent może wykorzystać do zapisania daty następnego wstrzyknięcia oraz otrzymać informacje dotyczące bezpieczeństwa stosowania leku.

Co zrobić w przypadku przedawkowania Izamby?

Dotychczas brak jest doświadczenia klinicznego dotyczącego przedawkowania preparatu. W przeprowadzonych badaniach klinicznych denosumab był podawany w dawkach do 180 mg co 4 tygodnie, co odpowiada dawce skumulowanej do 1080 mg przez 6 miesięcy, i nie obserwowano żadnych dodatkowych działań niepożądanych poza tymi występującymi przy standardowym dawkowaniu.

W przypadku przypadkowego przedawkowania zaleca się niezwłoczny kontakt z lekarzem lub zgłoszenie się do najbliższego szpitala. Lekarz zadecyduje o dalszym postępowaniu i konieczności monitorowania pacjenta. Ze względu na mechanizm działania preparatu szczególną uwagę należy zwrócić na monitorowanie stężenia wapnia we krwi, ponieważ podanie nadmiernej dawki może teoretycznie zwiększyć ryzyko wystąpienia hipokalcemii.

Należy poinformować lekarza o:

• dokładnej ilości podanego preparatu
• czasie, który upłynął od wstrzyknięcia
• wszelkich objawach, które mogły wystąpić po podaniu

Lekarz może zlecić badania kontrolne stężenia wapnia oraz innych parametrów metabolizmu kostnego, a także monitorowanie wystąpienia objawów niepożądanych. W razie jakichkolwiek wątpliwości dotyczących dawkowania lub w przypadku podejrzenia przedawkowania należy bezzwłocznie skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą.

Co mogę jeść i pić podczas stosowania Izamby – czy mogę spożywać alkohol?

Nie stwierdzono specyficznych interakcji preparatu z pokarmami. Pacjent może normalnie się odżywiać podczas stosowania leku, jednak ze względu na mechanizm działania preparatu szczególnie ważna jest odpowiednia podaż wapnia i witaminy D w diecie.

Zalecenia żywieniowe podczas stosowania preparatu:

• Wapń: Należy zapewnić odpowiednią podaż wapnia w diecie (co najmniej 1000 mg dziennie). Bogate źródła wapnia to produkty mleczne (mleko, jogurty, sery), ryby z miękkimi ościami (sardynki, szproty), warzywa ciemnozielone (brokuły, jarmuż), migdały, nasiona sezamu oraz produkty wzbogacone wapniem. Oprócz diety wszyscy pacjenci powinni przyjmować suplementy wapnia zgodnie z zaleceniem lekarza
• Witamina D: Należy zapewnić odpowiednią podaż witaminy D (co najmniej 400-800 jednostek międzynarodowych dziennie). Źródłami witaminy D w diecie są tłuste ryby morskie (łosoś, makrela, śledź), żółtka jaj, wzbogacone produkty mleczne oraz ekspozycja na słońce. Większość pacjentów będzie wymagała dodatkowo suplementacji witaminy D
• Białko: Odpowiednia podaż białka w diecie wspiera zdrowie kości. Zaleca się spożywanie chudego mięsa, ryb, jaj, roślin strączkowych i produktów mlecznych

Alkohol: W charakterystyce produktu leczniczego nie wymieniono specyficznych przeciwwskazań dotyczących spożywania alkoholu podczas stosowania preparatu. Jednak nadmierne spożycie alkoholu może negatywnie wpływać na zdrowie kości poprzez zaburzanie metabolizmu wapnia, zmniejszanie wchłaniania witaminy D oraz bezpośredni toksyczny wpływ na komórki kościotwórcze. Alkohol może również zwiększać ryzyko upadków i w konsekwencji złamań. Z tych powodów zaleca się ograniczenie spożycia alkoholu lub całkowitą abstynencję, szczególnie u osób leczonych z powodu osteoporozy.

Dodatkowe zalecenia dietetyczne:

• Należy unikać nadmiernego spożycia kofeiny, ponieważ może ona zwiększać wydalanie wapnia z moczem
• Zaleca się ograniczenie spożycia soli, ponieważ nadmiar sodu również zwiększa wydalanie wapnia
• Należy unikać diet bardzo niskobiałkowych, ponieważ odpowiednia podaż białka jest istotna dla zdrowia kości
• U pacjentów z nietolerancją fruktozy należy wziąć pod uwagę obecność sorbitolu w preparacie oraz addytywne działanie produktów zawierających sorbitol lub fruktozę

W razie jakichkolwiek wątpliwości dotyczących diety podczas stosowania preparatu należy skonsultować się z lekarzem lub dietetykiem klinicznym.

Czy można stosować Izamby w okresie ciąży i karmienia piersią?

Ciąża: Brak jest danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania denosumabu u kobiet w ciąży. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozrodczość. Preparat nie jest zalecany do stosowania u kobiet w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznych metod antykoncepcji.

W badaniach na małpach cynomolgus, którym podawano denosumab przez całą ciążę w dawkach znacznie przekraczających dawki stosowane u ludzi, stwierdzono:

• zwiększoną częstość martwych urodzeń i śmiertelności poporodowej
• nieprawidłowy wzrost kości powodujący mniejszą ich wytrzymałość
• zmniejszoną hematopoezę i nieprawidłowe ustawienie zębów
• brak obwodowych węzłów chłonnych
• spowolnienie wzrostu w okresie noworodkowym

Wpływ denosumabu jest prawdopodobnie większy w drugim i trzecim trymestrze ciąży, ponieważ przeciwciała monoklonalne są transportowane przez łożysko w sposób liniowy w miarę rozwoju ciąży, przy czym największa ich ilość przenoszona jest w trzecim trymestrze.

Kobiety w wieku rozrodczym: Kobiety w wieku rozrodczym przyjmujące preparat powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji podczas leczenia oraz przez co najmniej 5 miesięcy po zakończeniu terapii. Jeśli kobieta w trakcie stosowania preparatu lub w okresie krótszym niż 5 miesięcy po zakończeniu leczenia zajdzie w ciążę, powinna niezwłocznie poinformować o tym lekarza.

Karmienie piersią: Nie wiadomo, czy denosumab przenika do mleka ludzkiego. Badania prowadzone na genetycznie zmodyfikowanych myszach pozbawionych ligandu RANKL (docelowego miejsca działania denosumabu) sugerują, że brak RANKL podczas ciąży może zaburzać dojrzewanie gruczołów sutkowych, prowadząc do poporodowych zaburzeń laktacji.

Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać lub wstrzymać podawanie preparatu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla matki. Jeśli kobieta karmi piersią w trakcie przyjmowania preparatu, powinna poinformować o tym lekarza.

Płodność: Brak jest danych dotyczących wpływu denosumabu na płodność u ludzi. Badania przeprowadzone na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na płodność.

Przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub karmienia piersią należy poradzić się lekarza lub farmaceuty. Lekarz oceni indywidualnie stosunek korzyści do ryzyka i zadecyduje o bezpiecznym postępowaniu terapeutycznym.

Jakie są skutki uboczne Izamby?

Jak każdy lek, preparat może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią. Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi związanymi z preparatem są bóle mięśniowo-szkieletowe oraz ból kończyn, które mogą dotyczyć więcej niż jednego na dziesięciu pacjentów.

Bardzo częste działania niepożądane (mogą dotyczyć więcej niż 1 na 10 pacjentów):

• Bóle mięśniowo-szkieletowe – ból kości, stawów lub mięśni, który czasami może być silny. W przypadku występowania silnego bólu należy poinformować lekarza
• Ból kończyn – ból ramion lub nóg

Częste działania niepożądane (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 10 pacjentów):

• Zakażenie układu moczowego – bolesne oddawanie moczu, częste oddawanie moczu, obecność krwi w moczu, niezdolność utrzymania moczu
• Zakażenie górnych dróg oddechowych
• Rwa kulszowa – ból, mrowienie i drętwienie przemieszczające się w dół nogi
• Zaparcia
• Dolegliwości brzuszne
• Wysypka
• Egzema – choroba skóry objawiająca się swędzeniem, zaczerwienieniem lub suchością skóry
• Łysienie – utrata włosów

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 100 pacjentów):

• Zapalenie uchyłków jelita grubego – objawiające się gorączką, wymiotami i bólem brzucha lub uczuciem dyskomfortu
• Zapalenie tkanki łącznej – zakażenie skóry, najczęściej podudziwielkie doświadczenia w pracy z dziećmi i młodzieżą, z takimi objawami jak obrzęk i zaczerwienienie skóry (ciepłe i bolesne uciskowo), któremu może towarzyszyć gorączka. Należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem w przypadku wystąpienia tych objawów
• Zakażenie ucha
• Liszajowate osutki polekowe – wysypka, która może pojawić się na skórze lub rany w jamie ustnej

Rzadkie działania niepożądane (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów):

• Hipokalcemia – obniżone stężenie wapnia we krwi. Objawy mogą obejmować skurcze, drgania lub kurcze mięśni, drętwienie lub mrowienie palców rąk, nóg lub okolic wokół ust, drgawki, dezorientację lub utratę przytomności. W rzadkich przypadkach zgłaszano ciężką objawową hipokalcemię prowadzącą do hospitalizacji, a nawet zagrażającą życiu. Należy niezwłocznie poinformować lekarza w przypadku wystąpienia któregokolwiek z tych objawów
• Reakcje nadwrażliwości i anafilaktyczne – objawy mogą obejmować obrzęk twarzy, warg, języka, gardła lub innych części ciała, wysypkę, swędzenie skóry lub pokrzywkę, świszczący oddech lub trudności w oddychaniu
• Martwica kości szczęki – uszkodzenie kości szczęki, które może objawiać się bólem w jamie ustnej lub szczęce, obrzękiem, drętwieniem lub uczuciem ciężkości szczęki, ruszaniem się zębów, niezagojonym owrzodzeniem lub zmianami sączącymi w jamie ustnej. Ryzyko martwicy kości szczęki zwiększa się wraz z czasem stosowania preparatu. Należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem i stomatologiem w przypadku wystąpienia tych objawów
• Atypowe złamania kości udowej – nietypowe złamania trzonu kości udowej, które mogą wystąpić przy niewielkim urazie lub bez związku z urazem. Należy skontaktować się z lekarzem w przypadku wystąpienia nowego lub niezwykłego bólu biodra, pachwiny lub uda

Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 10 000 pacjentów):

• Zapalenie naczyń z nadwrażliwości – reakcja alergiczna, która może uszkodzić naczynia krwionośne głównie w skórze, objawiająca się fioletowymi lub brązowo-czerwonymi plamami, pokrzywką lub owrzodzeniami skóry

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):

• Martwica kości przewodu słuchowego zewnętrznego – uszkodzenie tkanki kostnej w uchu. Należy poinformować lekarza w przypadku wystąpienia bólu ucha, wydzieliny z ucha lub zakażenia ucha

Szczególne ostrzeżenia dotyczące działań niepożądanych:

Zakażenia skórne: W badaniach klinicznych całkowita częstość występowania zakażeń skóry była podobna w grupie otrzymującej preparat i placebo. Jednak zakażenia skórne prowadzące do hospitalizacji były zgłaszane częściej u pacjentów otrzymujących preparat. Dotyczyły one głównie zapalenia tkanki łącznej. Należy zgłaszać się po pomoc medyczną jak najszybciej w przypadku wystąpienia objawów zakażenia skóry.

Martwica kości szczęki: W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z osteoporozą martwica kości szczęki była zgłaszana rzadko. Częstość występowania martwicy kości szczęki wynosiła 0,04 procent po 3 latach, 0,06 procent po 5 latach oraz 0,44 procent po 10 latach leczenia. Ryzyko wystąpienia martwicy kości szczęki zwiększa się wraz z czasem przyjmowania preparatu. Aby zmniejszyć ryzyko, zaleca się utrzymywanie prawidłowej higieny jamy ustnej, regularne przeglądy stomatologiczne oraz unikanie inwazyjnych zabiegów stomatologicznych podczas leczenia.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub poddawanych dializoterapii występuje większe ryzyko pojawienia się hipokalcemii. Odpowiednia podaż wapnia i witaminy D oraz regularne kontrolowanie stężenia wapnia jest szczególnie ważne w tej grupie pacjentów.

Zgłaszanie działań niepożądanych: Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można również zgłaszać bezpośrednio do krajowego systemu zgłaszania. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Czy mogę łączyć Izamby z innymi lekami?

Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie, ostatnio lub które mogą być przyjmowane w przyszłości. Jest to szczególnie ważne, ponieważ niektóre leki mogą wpływać na skuteczność lub bezpieczeństwo stosowania preparatu.

Inne leki zawierające denosumab: Nie należy stosować preparatu jednocześnie z innymi lekami zawierającymi denosumab, które są stosowane w zapobieganiu powikłaniom kostnym u dorosłych pacjentów z przerzutami guzów litych do kości. Jednoczesne stosowanie może prowadzić do nadmiernego zahamowania resorpcji kostnej i zwiększonego ryzyka działań niepożądanych.

Leki metabolizowane przez cytochrom P450: W badaniu dotyczącym interakcji wykazano, że denosumab nie wpływa na farmakokinetykę midazolamu, który jest metabolizowany przez cytochrom P450 3A4. Oznacza to, że denosumab nie powinien zmieniać farmakokinetyki leków metabolizowanych przez ten enzym, takich jak:

• wiele leków stosowanych w leczeniu chorób sercowo-naczyniowych (np. nifedypina, diltiazem, werapamil)
• niektóre leki immunosupresyjne (np. cyklosporyna, takrolimus)
• niektóre statyny (np. lowastatyna, simwastatyna, atorwastatyna)
• niektóre benzodiazepiny

Hormonalna terapia zastępcza: Brak jest danych klinicznych dotyczących jednoczesnego stosowania denosumabu i hormonalnej terapii zastępczej (estrogen). Prawdopodobieństwo wystąpienia interakcji farmakodynamicznych uważa się jednak za niewielkie.

Bisfosfoniany: Na podstawie danych z badania klinicznego dotyczącego zmiany leczenia z alendronianu na denosumab u kobiet z osteoporozą pomenopauzalną stwierdzono, że farmakokinetyka i farmakodynamika denosumabu nie uległa zmianie pod wpływem wcześniejszego leczenia alendronianem. Pacjenci mogą bezpiecznie przejść z terapii bisfosfonianami na preparat zawierający denosumab.

Glikokortykosteroidy: Jednoczesne leczenie glikokortykosteroidami (takimi jak prednizolon, deksametazon) stanowi dodatkowy czynnik ryzyka wystąpienia hipokalcemii. U pacjentów przyjmujących glikokortykosteroidy szczególnie ważne jest:

• regularne monitorowanie stężenia wapnia we krwi
• zapewnienie odpowiedniej suplementacji wapnia (co najmniej 1000 mg dziennie)
• zapewnienie odpowiedniej suplementacji witaminy D (co najmniej 400-800 jednostek międzynarodowych dziennie)

Inne leki wpływające na metabolizm kostny: Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania preparatu z innymi lekami wpływającymi na metabolizm kostny. Lekarz powinien być poinformowany o stosowaniu:

• suplementów wapnia i witaminy D (wymagane podczas leczenia)
• innych leków przeciwresorpcyjnych
• leków anabolicznych dla kości
• leków wpływających na stężenie wapnia we krwi

Leki zwiększające ryzyko infekcji: Chociaż nie stwierdzono bezpośrednich interakcji, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania preparatu z innymi lekami osłabiającymi układ odpornościowy, takimi jak:

• leki immunosupresyjne stosowane po przeszczepach narządów
• wysokie dawki glikokortykosteroidów
• leki biologiczne stosowane w chorobach autoimmunologicznych

Szczególne populacje:

• Pacjenci z chorobami nowotworowymi: U pacjentów z rakiem gruczołu krokowego lub rakiem piersi przyjmujących chemioterapię, inhibitory aromatazy lub terapię antyandrogenową preparat może być bezpiecznie stosowany, jednak lekarz powinien być poinformowany o wszystkich przyjmowanych lekach onkologicznych
• Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: Stopień zaburzeń czynności nerek nie ma wpływu na farmakokinetykę denosumabu, jednak u tych pacjentów występuje zwiększone ryzyko hipokalcemii, co wymaga szczególnej uwagi przy jednoczesnym stosowaniu innych leków

Zalecenia ogólne: Przed rozpoczęciem stosowania preparatu należy poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych lekach, w tym:

• lekach przepisanych przez lekarza
• lekach dostępnych bez recepty
• suplementach diety i witaminach
• preparatach ziołowych

W przypadku rozpoczęcia przyjmowania jakiegokolwiek nowego leku podczas terapii preparatem należy poinformować o tym zarówno lekarza prowadzącego, jak i farmaceutę. W razie jakichkolwiek wątpliwości dotyczących interakcji lekowych należy skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą.

Aktualna ulotka leku Izamby

Aktualna charakterystyka produktu leczniczego (ChPL)