Szczepionki przeciwko grypie – kompleksowy przewodnik
Grypa to ostra choroba zakaźna układu oddechowego wywoływana przez wirusy grypy należące do rodziny Orthomyxoviridae. Szacuje się, że co roku na grypę choruje 5-10% dorosłych i 20-30% dzieci na całym świecie. Mimo że większość przypadków kończy się samoistnym wyzdrowieniem, grypa może prowadzić do poważnych powikłań, hospitalizacji, a nawet śmierci, szczególnie w grupach wysokiego ryzyka. Szczepienia przeciwko grypie stanowią najskuteczniejszą metodę zapobiegania zachorowaniom i ich powikłaniom. Na przestrzeni lat opracowano różne rodzaje szczepionek, które różnią się składem, sposobem produkcji, drogą podania oraz przeznaczeniem dla poszczególnych grup wiekowych.

Wirusy grypy – podłoże zmienności szczepionek
Aby zrozumieć zasady działania szczepionek przeciwgrypowych, warto najpierw poznać charakterystykę wirusów grypy, które są przyczyną corocznych epidemii.
Wirusy grypy dzielą się na trzy główne typy:
- Wirus grypy typu A – najbardziej zmienny i niebezpieczny. Odpowiada za większość ciężkich zachorowań i powikłań. Dzieli się na podtypy określane kombinacją białek powierzchniowych: hemaglutyniny (H) i neuraminidazy (N), np. H1N1, H3N2. Podlega częstym mutacjom i może powodować pandemie.
- Wirus grypy typu B – mniej zmienny niż typ A, ale nadal istotny klinicznie. Krąży głównie w populacji ludzkiej i dzieli się na dwie główne linie: Victoria i Yamagata. Rzadziej powoduje ciężkie zachorowania, ale może być szczególnie niebezpieczny dla dzieci.
- Wirus grypy typu C – wywołuje łagodne zakażenia, rzadko prowadzi do poważnych chorób i nie jest uwzględniany w składzie szczepionek.
Głównym powodem konieczności corocznej aktualizacji szczepionek przeciwko grypie jest zmienność genetyczna wirusów, która zachodzi poprzez:
- Przesunięcie antygenowe (drift) – stopniowe, drobne mutacje prowadzące do zmian w strukturze białek powierzchniowych wirusa. To powód, dla którego co roku potrzebne są nowe szczepionki.
- Skok antygenowy (shift) – nagła, znacząca zmiana genetyczna wirusa grypy typu A, prowadząca do powstania nowego podtypu. Może być przyczyną pandemii, gdyż populacja nie ma odporności na nowy wariant wirusa.
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) stale monitoruje krążące szczepy wirusa i dwa razy w roku wydaje zalecenia dotyczące składu szczepionek – osobno dla półkuli północnej i południowej.
Historia i ewolucja szczepionek przeciwko grypie
Rozwój szczepionek przeciwko grypie stanowi fascynujący rozdział w historii medycyny. Pierwsze szczepionki opracowano w latach 30. i 40. XX wieku, wkrótce po wyizolowaniu wirusa grypy w 1933 roku.
Kluczowe etapy w rozwoju szczepionek przeciwgrypowych:
- Lata 40. XX wieku: Pierwsze licencjonowane szczepionki przeciwko grypie – zawierały całe inaktywowane wirusy.
- Lata 60. XX wieku: Wprowadzenie szczepionek rozszczepionych (split), które zawierają fragmenty wirusa zamiast całych cząstek, co zmniejszyło częstość występowania niepożądanych odczynów poszczepiennych.
- Lata 70. XX wieku: Opracowanie szczepionek podjednostkowych (subunit), zawierających tylko oczyszczone białka powierzchniowe wirusa.
- Lata 70. XX wieku: Rozpoczęcie corocznego aktualizowania składu szczepionek w oparciu o nadzór epidemiologiczny.
- 2003 rok: Wprowadzenie donosowej szczepionki zawierającej żywe atenuowane wirusy grypy.
- 2009 rok: Rozwój szczepionek na pandemię grypy A/H1N1.
- 2012 rok: Zatwierdzenie szczepionek produkowanych w hodowlach komórkowych zamiast na jajach.
- 2013-2014: Wprowadzenie szczepionek czterowalentnych, zawierających antygeny czterech szczepów wirusa.
- 2015 rok: Wprowadzenie szczepionek wysokodawkowych dla osób starszych.
- 2020-2021: Przyspieszenie badań nad uniwersalnymi szczepionkami przeciwko grypie i nowymi technologiami produkcji.
Rodzaje szczepionek przeciwko grypie
Szczepionki przeciwko grypie można klasyfikować na różne sposoby, uwzględniając ich skład, metodę produkcji, drogę podania oraz liczbę zawartych szczepów wirusa.
Podział ze względu na zawartość antygenów
1. Szczepionki inaktywowane (zabite)
Zawierają wirusy, które zostały inaktywowane (zabite) i nie mogą wywołać choroby. Są najbardziej rozpowszechnione i dzielą się na:
- Szczepionki całowirusowe – zawierają całe, inaktywowane cząstki wirusa. Obecnie rzadko stosowane ze względu na większą reaktogenność.
- Szczepionki rozszczepione (split) – zawierają fragmenty wirusa powstałe po jego rozbiciu za pomocą detergentów. Przykłady: Vaxigrip Tetra, Efluelda.
- Szczepionki podjednostkowe (subunit) – zawierają tylko oczyszczone białka powierzchniowe wirusa (hemaglutynina i neuraminidaza), co sprawia, że są mniej reaktogenne. Przykład: Influvac Tetra.
2. Szczepionki żywe atenuowane (LAIV)
Zawierają osłabione (atenuowane) żywe wirusy grypy, które mogą się namnażać, ale nie wywołują choroby. Są podawane donosowo w formie aerozolu, co naśladuje naturalną drogę zakażenia i stymuluje zarówno miejscową, jak i ogólną odpowiedź immunologiczną. Przykład: Fluenz Tetra.
Te szczepionki są zazwyczaj dopuszczone do stosowania u zdrowych osób w wieku od 2 do 49 lat, ale mogą być przeciwwskazane u osób z obniżoną odpornością, ciężką astmą lub niektórymi innymi schorzeniami.
Podział ze względu na liczbę zawartych szczepów wirusa
1. Szczepionki trójwalentne (TIV)
Zawierają antygeny trzech szczepów wirusa grypy:
- Dwa szczepy wirusa typu A (zwykle H1N1 i H3N2)
- Jeden szczep wirusa typu B
2. Szczepionki czterowalentne (QIV)
Zawierają antygeny czterech szczepów wirusa grypy:
- Dwa szczepy wirusa typu A (zwykle H1N1 i H3N2)
- Dwa szczepy wirusa typu B (z linii Victoria i Yamagata)
Szczepionki czterowalentne zapewniają szerszą ochronę niż trójwalentne, ponieważ chronią przed większą liczbą krążących szczepów wirusa grypy typu B. Obecnie są najczęściej stosowane w wielu krajach, w tym w Polsce.
Podział ze względu na metodę produkcji
1. Szczepionki hodowane na jajach
Tradycyjna metoda produkcji szczepionek przeciwko grypie polega na namnażaniu wirusów w zapłodnionych jajach kurzych. Metoda ta jest dobrze ugruntowana, ale ma pewne ograniczenia:
- Proces produkcji trwa kilka miesięcy
- Wymaga dużej liczby zapłodnionych jaj
- Szczepionki mogą zawierać śladowe ilości białka jaja kurzego
- Wirusy mogą ulec adaptacji do wzrostu w jajach, co może wpływać na ich dopasowanie do krążących szczepów
2. Szczepionki hodowane na hodowlach komórkowych
Nowsza metoda, w której wirusy namnażane są w hodowlach komórkowych (najczęściej linie komórek MDCK lub Vero). Zalety:
- Krótszy czas produkcji
- Nie zawierają białek jaja kurzego (mogą być bezpieczniejsze dla osób z alergią)
- Wirusy nie adaptują się do środowiska jaja, co może zapewnić lepsze dopasowanie do krążących szczepów
- Możliwość szybszego zwiększenia produkcji w przypadku pandemii
3. Szczepionki rekombinowane
Wykorzystują technologię rekombinacji DNA do produkcji białek wirusowych w hodowlach komórkowych owadów. Zaletą jest brak konieczności pracy z żywymi wirusami grypy i możliwość szybszej produkcji.
Szczepionki specjalne
1. Szczepionki wysokodawkowe
Zawierają czterokrotnie większą ilość antygenów niż standardowe szczepionki, co ma zapewnić silniejszą odpowiedź immunologiczną u osób starszych, u których układ odpornościowy słabiej reaguje na szczepienia. Dedykowane są osobom w wieku powyżej 60-65 lat. Przykład: Efluelda.
2. Szczepionki z adiuwantem
Zawierają substancje wspomagające (adiuwanty), które wzmacniają odpowiedź immunologiczną organizmu. Są szczególnie przydatne dla osób starszych i z osłabionym układem odpornościowym.
3. Szczepionki donosowe
Podawane w postaci aerozolu do nosa. Zawierają żywe atenuowane wirusy grypy, które namnażają się w błonie śluzowej nosa, wywołując miejscową i ogólną odpowiedź immunologiczną. Są zwykle przeznaczone dla dzieci i młodych dorosłych.
Mechanizm działania szczepionek przeciwko grypie
Szczepionki przeciwko grypie działają stymulując układ odpornościowy do wytworzenia przeciwciał przeciwko wirusom grypy. Po podaniu szczepionki, organizm rozpoznaje zawarte w niej antygeny wirusowe jako obce i uruchamia odpowiedź immunologiczną.
Proces odpowiedzi immunologicznej na szczepienie:
- Rozpoznanie antygenu – Komórki układu odpornościowego identyfikują obce białka wirusa zawarte w szczepionce.
- Aktywacja limfocytów B – Limfocyty B rozpoznają antygeny i zaczynają produkować przeciwciała specyficzne dla tych antygenów.
- Wytworzenie przeciwciał – W ciągu 1-2 tygodni po szczepieniu organizm produkuje przeciwciała klasy IgG i IgA, które mogą neutralizować wirusa grypy.
- Pamięć immunologiczna – Układ odpornościowy tworzy komórki pamięci, które pozwalają na szybszą i silniejszą odpowiedź w przypadku kontaktu z prawdziwym wirusem.
Przeciwciała wytworzone po szczepieniu wiążą się głównie z białkami powierzchniowymi wirusa (hemaglutyniną i neuraminidazą), uniemożliwiając wirusowi przyłączenie się do komórek gospodarza i ich zakażenie.
Odporność poszczepienna rozwija się zwykle po około 10-14 dniach od szczepienia i utrzymuje się przez około 6-12 miesięcy. Z czasem poziom przeciwciał stopniowo maleje, dlatego zaleca się coroczne szczepienie.
Wskazania i czas szczepień
Grupy osób, dla których szczepienia są szczególnie zalecane
Zgodnie z zaleceniami międzynarodowych organizacji zdrowia, coroczne szczepienia przeciwko grypie zaleca się wszystkim osobom w wieku powyżej 6 miesięcy, które nie mają przeciwwskazań. Szczególnie istotne są one dla:
1. Osób z grup podwyższonego ryzyka ciężkiego przebiegu grypy:
- Dzieci w wieku od 6 miesięcy do 5 lat, zwłaszcza poniżej 2 lat
- Osoby w wieku powyżej 50 lat, szczególnie 65+
- Kobiety w ciąży i planujące ciążę
- Osoby z chorobami przewlekłymi:
- Choroby układu oddechowego (w tym astma)
- Choroby układu krążenia (oprócz izolowanego nadciśnienia)
- Choroby nerek, wątroby
- Choroby neurologiczne i neurorozwojowe
- Choroby metaboliczne (w tym cukrzyca)
- Choroby hematologiczne
- Osoby z obniżoną odpornością (w tym zakażone HIV)
- Osoby z otyłością olbrzymią (BMI ≥40)
- Pensjonariusze domów opieki i innych placówek opiekuńczo-leczniczych
2. Osób, które mogą stanowić źródło zakażenia dla osób z grup ryzyka:
- Pracownicy ochrony zdrowia
- Osoby opiekujące się dziećmi poniżej 5 lat
- Osoby mieszkające z osobami z grup wysokiego ryzyka
3. Osób ze zwiększonym ryzykiem ekspozycji na wirusa:
- Pracownicy ochrony zdrowia
- Nauczyciele i pracownicy placówek oświatowych
- Pracownicy handlu i transportu
- Funkcjonariusze publiczni
- Osoby przebywające w dużych skupiskach ludzi
Optymalny czas szczepień
Szczepienia przeciwko grypie można wykonywać przez cały sezon grypowy, jednak najlepszy czas to okres przed spodziewanym szczytem zachorowań. W przypadku krajów półkuli północnej, w tym Polski, zaleca się wykonanie szczepienia od września do połowy listopada.
Sezon grypowy w strefie klimatu umiarkowanego trwa zwykle od października do maja, z najwyższą zachorowalnością przypadającą na okres od grudnia do marca. Odporność po szczepieniu rozwija się po około 10-14 dniach i utrzymuje się przez 6-12 miesięcy.
Nawet jeśli nie udało się zaszczepić przed rozpoczęciem sezonu, warto to zrobić później, gdyż szczepionka nadal może zapewnić ochronę przez pozostałą część sezonu grypowego.
Skuteczność szczepionek przeciwko grypie
Skuteczność szczepionek przeciwko grypie jest zmienna i zależy od wielu czynników, co często prowadzi do nieporozumień i mitów na ten temat.
Czynniki wpływające na skuteczność szczepionek:
1. Dopasowanie szczepionki do krążących szczepów
Skuteczność szczepienia jest najwyższa, gdy szczepy wirusa zawarte w szczepionce dobrze odpowiadają szczepom krążącym w populacji. Jednak ze względu na zmienność antygenową wirusów grypy, nie zawsze można osiągnąć idealne dopasowanie.
2. Wiek i stan zdrowia osoby szczepionej
Skuteczność szczepionki może być niższa u małych dzieci, osób starszych oraz osób z zaburzeniami odporności. Z tego powodu dla niektórych grup opracowano specjalne szczepionki (np. wysokodawkowe dla seniorów).
3. Czas, jaki upłynął od szczepienia
Ochrona po szczepieniu może z czasem słabnąć, zwykle utrzymuje się przez cały sezon grypowy (6-12 miesięcy).
4. Historia wcześniejszych szczepień
Wcześniejsze szczepienia mogą wpływać na odpowiedź immunologiczną na aktualne szczepienie, choć mechanizm tego zjawiska nie jest w pełni wyjaśniony.
Typowa skuteczność szczepionek:
- W zapobieganiu zachorowaniom: Skuteczność waha się od 40% do 70% w zależności od sezonu i grupy wiekowej.
- W redukcji ciężkości objawów: Nawet gdy szczepionka nie zapobiega zachorowaniu, często łagodzi jego przebieg.
- W zapobieganiu hospitalizacjom: Skuteczność 40-60%.
- W redukcji śmiertelności: Szczepienia zmniejszają ryzyko zgonu związanego z grypą o około 80% u osób starszych.
Parametry mierzenia skuteczności:
- Skuteczność szczepionki (VE – Vaccine Efficacy) – mierzona w kontrolowanych badaniach klinicznych.
- Efektywność szczepionki (Vaccine Effectiveness) – oceniana w rzeczywistych warunkach w populacji.
Bezpieczeństwo i możliwe działania niepożądane
Szczepionki przeciwko grypie należą do najbezpieczniejszych produktów leczniczych. Przed dopuszczeniem do obrotu przechodzą rygorystyczne badania, a ich bezpieczeństwo jest stale monitorowane.
Najczęstsze niepożądane odczyny poszczepienne (NOP):
1. Reakcje miejscowe:
- Ból, zaczerwienienie i obrzęk w miejscu wstrzyknięcia (15-20% szczepionych)
- Stwardnienie w miejscu podania
2. Reakcje ogólnoustrojowe:
- Złe samopoczucie i osłabienie (5-10% szczepionych)
- Niewysoka gorączka
- Bóle mięśni i stawów
- Ból głowy
- Uczucie zmęczenia
Objawy te są zwykle łagodne, pojawiają się w ciągu 6-12 godzin po szczepieniu i ustępują samoistnie w ciągu 1-2 dni.
Rzadkie reakcje niepożądane:
- Pokrzywka i wysypki skórne
- Reakcje alergiczne
- Przejściowe zawroty głowy
- Parestezje (zaburzenia czucia)
Bardzo rzadkie poważne reakcje niepożądane:
- Ciężkie reakcje alergiczne, w tym reakcje anafilaktyczne (mniej niż 1 na milion szczepień)
- Zespół Guillaina-Barrégo (1-2 przypadki na milion szczepień)
Przeciwwskazania do szczepienia:
- Ciężka reakcja alergiczna po wcześniejszym podaniu szczepionki przeciwko grypie lub na którykolwiek z jej składników
- Ostre choroby infekcyjne przebiegające z gorączką (szczepienie należy odłożyć do czasu ustąpienia objawów)
Szczepienie osób z alergią na białko jaja kurzego:
Większość obecnych szczepionek przeciwko grypie zawiera minimalne ilości białka jaja kurzego. Zgodnie z najnowszymi zaleceniami:
- Osoby, które mogą spożywać jajka lub doświadczają jedynie pokrzywki po ich spożyciu, mogą otrzymać dowolną zarejestrowaną szczepionkę przeciwko grypie
- Osoby z cięższymi reakcjami alergicznymi powinny być szczepione przez personel przygotowany do rozpoznawania i leczenia ciężkich reakcji alergicznych
Mity i nieporozumienia związane ze szczepieniami przeciwko grypie
Wokół szczepień przeciwko grypie narosło wiele mitów, które mogą zniechęcać do tej formy profilaktyki. Oto najczęstsze z nich wraz z wyjaśnieniami:
Mit 1: „Szczepionka przeciwko grypie może wywołać grypę”
Fakt: Szczepionki inaktywowane (zabite) nie mogą wywołać grypy, ponieważ nie zawierają żywego wirusa zdolnego do wywołania choroby. Szczepionki żywe atenuowane zawierają osłabione wirusy, które nie mogą wywołać pełnoobjawowej grypy u zdrowych osób.
Objawy, które niektórzy odczuwają po szczepieniu (np. łagodna gorączka, ból mięśni), to normalna reakcja układu odpornościowego na szczepionkę, a nie objawy grypy. Ponadto, przypadkowe zachorowanie na grypę krótko po szczepieniu może wynikać z zakażenia przed szczepieniem lub w okresie kształtowania się odporności poszczepiennej.
Mit 2: „Nie warto się szczepić, bo szczepionka nie chroni przed wszystkimi odmianami grypy”
Fakt: Choć szczepionka nie chroni przed wszystkimi możliwymi szczepami wirusa grypy, zapewnia ochronę przed tymi, które według prognoz będą najczęściej występować w danym sezonie. Nawet jeśli dojdzie do zakażenia innym szczepem, szczepienie często łagodzi przebieg choroby i zmniejsza ryzyko powikłań.
Mit 3: „Zdrowym osobom szczepionka nie jest potrzebna”
Fakt: Każdy, nawet zdrowy człowiek, może zachorować na grypę i doświadczyć powikłań. Ponadto, szczepienie zdrowych osób ogranicza rozprzestrzenianie się wirusa w populacji, co pośrednio chroni osoby, które z różnych przyczyn nie mogą być zaszczepione.
Mit 4: „Naturalna odporność po przebytej grypie jest lepsza niż po szczepieniu”
Fakt: Choć przechorowanie grypy może zapewnić silniejszą odporność niż szczepienie, wiąże się z ryzykiem poważnych powikłań, w tym zagrażających życiu. Szczepienie pozwala uzyskać ochronę bez narażania się na niebezpieczeństwo choroby.
Mit 5: „Lepiej jest chorować naturalnie niż szczepić się”
Fakt: Grypa może prowadzić do poważnych powikłań, w tym zapalenia płuc, zapalenia mięśnia sercowego, a nawet śmierci. Co roku tysiące osób umiera z powodu grypy i jej powikłań. Szczepienie to bezpieczny sposób uzyskania ochrony bez narażania się na te ryzyka.
Mit 6: „Szczepionki przeciwko grypie zawierają niebezpieczne substancje konserwujące”
Fakt: Nowoczesne szczepionki przeciwko grypie nie zawierają tiomersalu ani innych substancji konserwujących lub zawierają je w śladowych ilościach. Wszystkie składniki szczepionek podlegają rygorystycznym testom bezpieczeństwa.
Podsumowanie
Szczepienia przeciwko grypie stanowią najskuteczniejszą metodę zapobiegania zachorowaniom na grypę i ich powikłaniom. Dzięki różnorodności dostępnych szczepionek, możliwe jest dobranie odpowiedniego preparatu dla praktycznie każdej osoby, niezależnie od wieku czy stanu zdrowia.
Pomimo że żadna szczepionka nie zapewnia 100% ochrony, coroczne szczepienie znacząco zmniejsza ryzyko zachorowania, łagodzi przebieg choroby i zapobiega poważnym powikłaniom. Ponadto, przyczynia się do ograniczenia transmisji wirusa w populacji, chroniąc pośrednio osoby, które nie mogą być zaszczepione.
W obliczu sezonowych epidemii grypy, a także potencjalnych pandemii, szczepienia pozostają kluczowym elementem zdrowia publicznego i indywidualnej profilaktyki. Wraz z postępem technologicznym i badaniami nad uniwersalnymi szczepionkami przeciwko grypie, możemy oczekiwać dalszego rozwoju i udoskonalania tej ważnej metody ochrony zdrowia.
Czy po szczepieniu przeciwko grypie mogę zarazić się grypą od samej szczepionki?
Nie, szczepionki inaktywowane (zabite) nie mogą wywołać grypy, ponieważ nie zawierają żywego wirusa zdolnego do wywołania choroby. Szczepionki żywe atenuowane zawierają osłabione wirusy, które nie mogą wywołać pełnoobjawowej grypy u zdrowych osób. Objawy, które niektórzy odczuwają po szczepieniu, to normalna reakcja układu odpornościowego, a nie objawy grypy.
Jak długo po szczepieniu rozwija się odporność?
Odporność po szczepieniu przeciwko grypie rozwija się zwykle po 10-14 dniach i utrzymuje się przez około 6-12 miesięcy, czyli przez jeden sezon grypowy.
Dlaczego trzeba szczepić się co roku?
Coroczne szczepienie jest konieczne z dwóch głównych powodów:
- Wirusy grypy stale mutują, a skład szczepionki jest corocznie aktualizowany, aby odpowiadał krążącym szczepom
- Odporność poszczepienna z czasem słabnie i zwykle nie utrzymuje się dłużej niż jeden sezon
Czy można szczepić się przeciwko grypie w ciąży?
Tak, szczepienie przeciwko grypie jest zalecane wszystkim kobietom w ciąży, niezależnie od trymestru. Ciężarne są szczególnie narażone na ciężki przebieg grypy i powikłania, a szczepienie chroni zarówno matkę, jak i dziecko w pierwszych miesiącach życia (dzięki przeciwciałom przekazywanym przez łożysko).
Czy osoby uczulone na jaja mogą przyjąć szczepionkę przeciwko grypie?
Większość osób z alergią na jaja może bezpiecznie przyjąć szczepionkę przeciwko grypie. Współczesne szczepionki zawierają minimalną ilość białka jaja kurzego. Osoby z łagodną alergią (np. pokrzywka po spożyciu jaj) mogą być szczepione w standardowych warunkach. Osoby z cięższymi reakcjami alergicznymi powinny skonsultować się z lekarzem i być szczepione w placówkach przygotowanych do leczenia reakcji alergicznych.
Którą szczepionkę przeciwko grypie wybrać?
Wybór szczepionki zależy od wieku, stanu zdrowia i indywidualnych preferencji. Dla większości osób odpowiednia będzie standardowa szczepionka czterowalentna. Osoby starsze mogą odnieść większe korzyści ze szczepionki wysokodawkowej. Dla dzieci i młodych dorosłych może być dostępna szczepionka donosowa. Najlepiej skonsultować wybór z lekarzem.
Czy można jednocześnie przyjąć szczepionkę przeciwko grypie i inne szczepionki?
Tak, szczepionkę przeciwko grypie można podawać jednocześnie z większością innych szczepionek, w tym ze szczepionką przeciwko COVID-19, pneumokokom czy tężcowi. Każda szczepionka powinna być podana w inne miejsce.
Czy szczepionka przeciwko grypie może spowodować zespół Guillaina-Barrégo?
Ryzyko wystąpienia zespołu Guillaina-Barrégo (GBS) po szczepieniu przeciwko grypie jest bardzo małe – około 1-2 przypadków na milion szczepień. Dla porównania, ryzyko wystąpienia GBS po zachorowaniu na grypę jest znacznie wyższe. Korzyści ze szczepienia zdecydowanie przewyższają potencjalne ryzyko.