Axhidrox zawiera glikopironium, lek przeciwpotny stosowany w leczeniu ciężkiej pierwotnej nadpotliwości pach u dorosłych. Nadpotliwość ta powoduje nadmierne pocenie się bez wyraźnej przyczyny i zazwyczaj występuje w ciągu dnia. Axhidrox, stosowany miejscowo pod pachami, zmniejsza wytwarzanie potu w gruczołach potowych.
Bevespi Aerosphere to lek stosowany w leczeniu przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP). Jest to lek na receptę, dostępny w postaci aerozolu do inhalacji. Składa się z dwóch substancji czynnych: glikopironium i formoterolu. Glikopironium jest lekiem z grupy antagonistów receptorów muskarynowych, które pomagają rozszerzyć oskrzela. Formoterol należy do grupy leków zwanych długodziałającymi beta2-agonistami, które pomagają rozluźnić mięśnie oskrzeli. W połączeniu te dwie substancje pomagają kontrolować objawy POChP.
Enerzair Breezhaler zawiera trzy substancje czynne: indakaterol, glikopironium oraz mometazonu furoinian. Indakaterol i glikopironium są lekami rozszerzającymi oskrzela, które rozluźniają mięśnie dróg oddechowych, ułatwiając przepływ powietrza. Mometazonu furoinian to kortykosteroid zmniejszający stan zapalny w drogach oddechowych. Enerzair Breezhaler stosowany jest regularnie w leczeniu astmy u dorosłych, pomagając kontrolować objawy, takie jak duszność i kaszel, oraz zapobiegając napadom astmy.
Riarify to lek pomagający w oddychaniu, który zawiera trzy substancje czynne: beklometazonu dipropionian, formoterolu fumaran dwuwodny oraz glikopironium. Lek ten jest stosowany do złagodzenia i zapobiegania objawom przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP), takim jak duszność, świszczący oddech i kaszel u dorosłych pacjentów. Riarify może również zmniejszać częstość zaostrzeń (nawrotów) objawów POChP. Jest dostępny na receptę.
Riltrava Aerosphere to zaawansowany inhalator zawierający trzy substancje czynne: formoterolu fumaran dwuwodny, glikopironium i budezonid. Przeznaczony dla dorosłych pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP), Riltrava Aerosphere działa wielotorowo, aby ułatwić oddychanie, zmniejszyć stan zapalny oraz łagodzić objawy takie jak duszność, świszczący oddech i kaszel. Regularne stosowanie pomaga zmniejszyć wpływ POChP na codzienne życie pacjentów.
Sialanar to lek na receptę, który zawiera bromek glikopironium. Jest to długo działający wziewny antagonista receptorów muskarynowych o szybkim początku działania. Działa przeciwcholinergicznie, hamując wpływ acetylocholiny na mięśnie gładkie dróg oddechowych, co prowadzi do rozkurczu oskrzeli. Jest zalecany do podtrzymującego leczenia rozszerzającego oskrzela w celu złagodzenia objawów choroby u dorosłych z POChP.
Trimbow to aerozol inhalacyjny, który zawiera trzy substancje czynne: beklometazonu dipropionian, formoterolu fumaran dwuwodny oraz glikopironium. Lek jest stosowany w regularnym leczeniu astmy oraz w leczeniu objawów przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP). Substancje zawarte w preparacie wykazują szerokie pole działania, m.in. zmniejszają obrzęk, rozszerzają drogi oddechowe i w ten sposób ułatwiają oddychanie. Lek Trimbow jest dostępny na receptę.
Trydonis to lek pomagający w oddychaniu, który zawiera trzy substancje czynne: beklometazonu dipropionian, formoterolu fumaran dwuwodny oraz glikopironium. Beklometazonu dipropionian należy do grupy leków zwanych kortykosteroidami, które działają w celu zmniejszenia obrzęku i podrażnienia płuc. Formoterol i glikopironium są lekami zwanymi długo działającymi lekami rozszerzającymi oskrzela. Działają one w różny sposób w celu rozkurczenia mięśni w drogach oddechowych, dzięki czemu rozszerzają drogi oddechowe i ułatwiają oddychanie. Regularne leczenie tymi trzema substancjami czynnymi pomaga w złagodzeniu i zapobieganiu objawom, takim jak: duszność, świszczący oddech i kaszel u dorosłych pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP). Lek Trydonis może zmniejszać częstość zaostrzeń (nawrotów) objawów POChP. Jest dostępny na receptę.
Zimbus Breezhaler zawiera trzy substancje czynne: indakaterol, glikopironium i mometazonu furoinian. Indakaterol i glikopironium są lekami rozszerzającymi oskrzela, które rozluźniają mięśnie dróg oddechowych, ułatwiając przepływ powietrza. Mometazonu furoinian to kortykosteroid zmniejszający obrzęk i zapalenie w drogach oddechowych, co pomaga w redukcji problemów z oddychaniem oraz zapobiega napadom astmy.
Glikopironium – lek stosowany w chorobach układu oddechowego. Mechanizm działania glikopironium polega na blokowaniu acetylocholiny, która zwęża oskrzela. Dzięki temu następuje rozszerzenie oskrzeli. Substancja występuje w postaci bromku glikopironiowego, który odpowiada mniejszej ilości czystego glikopironium. Wskazaniem do stosowania leku jest łagodzenie objawów przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP). Glikopironium stosuje się w leczeniu podtrzymującym.
Glikopironium, a dokładnie glikopironiowy bromek, dostępny jest w postaci proszku do inhalacji w kapsułce twardej. Lek występuje również w połączeniu z innymi substancjami w lekach złożonych m.in. beklometazonem, formoterolem lub indakaterolem.
Możliwe działania niepożądane: zapalenie części nosowej gardła, zapalenie błony śluzowej nosa, zapalenie zatok, bezsenność, ból głowy, suchość błony śluzowej jamy
Opracowanie: Aleksandra Rutkowska – technik farmaceutyczny – nr dyplomu T/50033363/10
Glikopironium (bromek glikopironiowy) to nowoczesna substancja czynna z grupy długodziałających antagonistów receptorów muskarynowych, która znalazła szerokie zastosowanie w leczeniu przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP), nadmiernego ślinotoku oraz hiperhidrozy. Od momentu wprowadzenia na rynek europejski w 2012 roku, glikopironium zyskało uznanie lekarzy dzięki swojemu szybkiemu początku działania, długotrwałemu efektowi terapeutycznemu oraz korzystnemu profilowi bezpieczeństwa. Substancja ta wyróżnia się spośród innych leków przeciwcholinergicznych przede wszystkim tym, że nie przekracza bariery krew-mózg, co znacząco ogranicza występowanie działań niepożądanych ze strony ośrodkowego układu nerwowego.
Bromek glikopironiowy jest związkiem czwartorzędowej soli amoniowej o złożonej strukturze chemicznej, zawierającej pierścień pirydynowy i cyklopentanowy. Ta unikalna budowa molekularna zapewnia wysoką selektywność wobec receptorów muskarynowych typu M3, które odgrywają kluczową rolę w skurczu mięśni gładkich oskrzeli oraz w regulacji wydzielania przez gruczoły wydzielnicze. Dzięki temu mechanizmowi działania, glikopironium skutecznie rozszerza oskrzela, zmniejsza wydzielanie śliny i potu, a także wpływa na funkcjonowanie układu sercowo-naczyniowego.
Glikopironium jest antagonistą receptorów muskarynowych, który działa poprzez konkurencyjne hamowanie działania acetylocholiny w miejscach receptorów muskarynowych zlokalizowanych w różnych tkankach organizmu. Substancja ta blokuje receptory muskarynowe głównie w ośrodkowym układzie nerwowym, mięśniach gładkich oraz gruczołach wydzielniczych.
Glikopironium wykazuje największe powinowactwo do receptorów M1, następnie M3, M2/M4 i M5. Receptory muskarynowe M1 do M4 znajdują się w płucach, przy czym receptor M3 jest głównie odpowiedzialny za skurcz oskrzeli i wydzielanie w drogach oddechowych. Wydzielanie przez gruczoły ślinowe i potowe, jak również wydzielanie kwasu żołądkowego, jest również głównie regulowane przez receptor M3.
Kluczową właściwością glikopironium jest jego powolna dysocjacja z receptorów muskarynowych, co prowadzi do długotrwałego czasu działania. W badaniach kinetycznych wykazano, że glikopironium dysocjuje powoli z receptorów muskarynowych mięśni gładkich dróg oddechowych człowieka (60% ochrona przed wiązaniem [3H]-NMS przy stężeniu 30 nM) w porównaniu z bromkiem ipratropium.
Po podaniu dożylnym glikopironium wykazuje początek działania w ciągu 1 minuty. Substancja ta ma okres półtrwania eliminacji wynoszący około 50 minut oraz czas działania od 2 do 4 godzin po podaniu dożylnym.
Po podaniu wziewnym dostępność biologiczna glikopironium wynosi około 40%. Roztwór do inhalacji o dawce 25 µg osiąga maksymalne stężenie (Cmax) wynoszące 34,5 pg/mL z czasem do osiągnięcia maksymalnego stężenia (Tmax) poniżej 20 minut.
Po podaniu wziewnym szybko się wchłania; tmax wynosi 5 min. Szacuje się, że całkowita dostępność biologiczna glikopironium podawanego wziewnie wynosi ok. 45%. Ok. 90% AUC po wziewnym przyjęciu leku wynika z wchłaniania z płuc, a 10% z wchłaniania z przewodu pokarmowego.
Glikopironium wiąże się z białkami osocza w 38-41%. Substancja ta ulega przemianom metabolicznym głównie w procesach hydroksylacji oraz bezpośredniej hydrolizy, prowadzącej do powstania pochodnej kwasu karboksylowego. Wydalanie następuje głównie przez nerki w postaci niezmienionej substancji.
Glikopironium w postaci wziewnej stanowi podstawę długoterminowego leczenia podtrzymującego u pacjentów z POChP o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego. W badaniach klinicznych wykazano, że glikopironium 50 µg raz na dobę poprawia czynność płuc i jakość życia związaną ze zdrowiem, zmniejsza nasilenie duszności i ryzyko zaostrzeń oraz poprawia objawy poranne.
W badaniu GLOW5 glikopironium podawane raz na dobę wykazało brak gorszości w porównaniu z tiotropium w zakresie FEV1 o najniższej wartości w 12. tygodniu u pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej POChP. W dzienniczkach objawów całkowity wynik objawów POChP był istotnie niższy w grupie otrzymującej glikopironium w porównaniu z tiotropium.
Miejscowa postać glikopironium jest wskazana do leczenia pierwotnej hiperhidrozy pachowej u pacjentów w wieku 9 lat i starszych. W metaanalizie badań randomizowanych kontrolowanych miejscowe glikopironium istotnie zwiększało liczbę osób odpowiadających na leczenie według skali nasilenia hiperhidrozy (HDSS) oraz dzienniczka pocenia pachowego (ASDD/ASDD-C).
Glikopironium w postaci doustnej jest stosowane w leczeniu ślinotoku u pacjentów z chorobą Parkinsona. W badaniach wykazano, że ma minimalne działania niepożądane ze strony ośrodkowego układu nerwowego, co może być zaletą u pacjentów z chorobą Parkinsona, z których znaczna część już doświadcza deficytów poznawczych.
Glikopironium jest również pomocne w zmniejszaniu ciężkiego lub przewlekłego ślinotoku u pacjentów pediatrycznych ze schorzeniami neurologicznymi, takimi jak mózgowe porażenie dziecięce.
Glikopironium jest stosowane okołooperacyjnie jako antagonista receptorów muskarynowych. Dożylna postać glikopironium klasycznie odwraca odruchy błędnikowe i bradykardię śródoperacyjnie oraz odwraca muskarynowe działania leków cholinergicznych, takich jak neostygmina czy pirydostygmina.
W leczeniu POChP glikopironium stosuje się w różnych formulacjach:
W badaniu FLAME wykazano, że połączenie indacaterol-glikopironium było bardziej skuteczne niż salmeterol-flutikazon w zapobieganiu zaostrzeniom POChP u pacjentów z historią zaostrzeń w poprzednim roku.
W leczeniu hiperhidrozy pierwotnej stosuje się:
Tabletki glikopironium dostępne są w dawkach 1 mg, 1,5 mg i 2 mg. Roztwór doustny dostępny jest w sformułowaniu 1 mg/5 mL. Dawka początkowa wynosi 1-2 mg dwa razy dziennie i jest stopniowo zwiększana w oparciu o odpowiedź pacjenta.
Glikopironium 100 µg pokazało różnice w leczeniu w porównaniu z placebo wynoszące 131 mL i 161 mL odpowiednio w 1. i 28. dniu (P < 0,05); dla glikopironium 200 µg różnice w leczeniu wyniosły 146 mL i 151 mL odpowiednio w 1. i 28. dniu (P < 0,05).
Glikopironium znacząco wydłużyło czas do pierwszego umiarkowanego lub ciężkiego zaostrzenia o 31% i 34% w porównaniu z placebo w ciągu 26 tygodni (GLOW1; P = 0,023) i 52 tygodni (GLOW2; P < 0,001).
Miejscowe glikopironium istotnie zwiększało liczbę respondentów według Skali Nasilenia Choroby Hiperhidrozy (HDSS) (RR = 2,33, 95% CI [1,99 do 2,74], p < 0,00001) oraz respondentów według Dzienniczka Pocenia Pachowego (ASDD/ASDD-C).
| Parametr | Glikopironium | Tiotropium | Ipratropium |
|---|---|---|---|
| Czas działania | 24 godziny | 24 godziny | 6-8 godzin |
| Początek działania | 5-15 minut | 30 minut | 15 minut |
| Selektywność M3/M2 | 4-5x | 10x | Brak |
| Przekraczanie BBB | Nie | Nie | Minimalne |
| Dawkowanie w POChP | 50 µg 1x/dziennie | 18 µg 1x/dziennie | 40 µg 4x/dziennie |
Chociaż zarówno glikopironium, jak i tiotropium wykazywały porównywalne poprawy w parametrach statycznej objętości płuc, glikopironium zmniejszało swoistą oporność dróg oddechowych wcześniej niż tiotropium, co mogło częściowo wyjaśniać wcześniejszy początek rozszerzenia oskrzeli obserwowany przy stosowaniu glikopironium.
Potencjalne reakcje niepożądane związane z podawaniem glikopironium obejmują objawy antycholinergiczne, takie jak: rozszerzenie źrenic, hipertermia, tachykardia i arytmia serca. Mogą również wystąpić niewyraźne widzenie, zaparcia, suchość w ustach, suchość skóry, zaczerwienienie, światłowstręt, zatrzymanie moczu.
Postać wziewna:
Postać miejscowa (hiperhidroza):
Postać doustna (ślinotok):
W praktyce klinicznej działania niepożądane leku były zgłaszane u 73% pacjentów, prowadząc do przerwania leczenia u 36%, głównie z powodu problemów żołądkowo-jelitowych i zmian behawioralnych.
Glikopironium jest przeciwwskazane u pacjentów z nadwrażliwością na glikopironium, substancje pomocnicze lub inne składniki z klasy antycholinergicznej. Dodatkowo przeciwwskazane jest u pacjentów z:
Należy zachować ostrożność u pacjentów z neuropatią autonomiczną lub nadczynnością tarczycy. Prostracja cieplna może wystąpić w obecności gorączki, wysokiej temperatury otoczenia lub wysiłku fizycznego. Lekarze powinni ograniczyć lub przerwać podawanie tego leku u pacjentów, którzy ćwiczą lub w sytuacjach związanych z podwyższoną temperaturą otoczenia.
Pacjenci poniżej 12 roku życia ze spastycznym porażeniem dziecięcym częściej wykazują zwiększoną odpowiedź antycholinergiczną, co zwiększa ryzyko działań niepożądanych.
Nie badano jednoczesnego podawania bromku glikopironium i innych leków zawierających substancje o działaniu przeciwcholinergicznym, w związku z tym nie zaleca się ich równoległego stosowania.
W badaniu klinicznym z udziałem zdrowych ochotników cymetydyna, inhibitor transportu kationów organicznych, powodowała zwiększenie AUC glikopironium o 22% oraz zmniejszenie klirensu nerkowego o 23%. Nie należy się spodziewać klinicznie istotnych interakcji podczas jednoczesnego stosowania z cymetydyną lub innymi inhibitorami transportu kationów organicznych.
Lekarze powinni monitorować częstość serca i utrzymywać odpowiednie nawodnienie u pacjentów otrzymujących ten lek. Może być konieczna korekta dawki w przypadku wystąpienia zatrzymania moczu. Istniejąca niewydolność nerek może być dodatkowo skomplikowana.
Pacjenci z POChP:
Pacjenci z hiperhidrozą:
Pacjenci ze śliniotokiem:
Glikopironium może być stosowane długoterminowo pod kontrolą lekarza. W leczeniu POChP jest to terapia podtrzymująca stosowana przewlekle. W przypadku hiperhidrozy i ślinotoku również może być stosowane długoterminowo, jednak wymaga regularnych kontroli i oceny stosunku korzyści do ryzyka.
Tak, ale z ograniczeniami wiekowymi. Miejscowa postać w leczeniu hiperhidrozy jest zatwierdzona u dzieci od 9. roku życia. Doustna postać w leczeniu ślinotoku może być stosowana u dzieci od 3. roku życia, jednak wymaga szczególnej ostrożności i ścisłego monitorowania.
Najważniejsze to właściwe dawkowanie dostosowane do pacjenta, stopniowe wprowadzanie leku, edukacja pacjenta o możliwych działaniach niepożądanych oraz regularne kontrole lekarskie. W przypadku suchości w ustach pomocne może być żucie gumy bez cukru lub preparaty nawilżające śluzówkę jamy ustnej.
Glikopironium może wpływać na zdolności psychomotoryczne poprzez powodowanie zmęczenia, zawrotów głowy lub niewyraźnego widzenia. Pacjenci powinni zachować należytą staranność lekarską przy prowadzeniu pojazdów mechanicznych.
Czas do wystąpienia efektu zależy od wskazania i postaci leku. W POChP poprawa funkcji płuc może być widoczna już po 5-15 minutach od inhalacji, a pełny efekt rozwija się w ciągu pierwszego tygodnia. W hiperhidrozy efekt może być widoczny po kilku dniach stosowania, a w ślinotoku – po 1-2 tygodniach regularnego przyjmowania.
W większości przypadków glikopironium można przerwać bez stopniowego odstawiania, jednak zawsze należy skonsultować się z lekarzem. W leczeniu POChP nagłe przerwanie może prowadzić do pogorszenia objawów, dlatego zaleca się konsultację przed zmianą terapii.
W POChP alternatywami są inne długodziałające antagoniści receptorów muskarynowych (tiotropium, aclidinium, umeklidinium) oraz długodziałające beta-2-agonisty. W hiperhidrozy alternatywami są toksyna botulinowa, jonoforeza czy inne leki miejscowe. W ślinotoku można rozważyć inne leki przeciwcholinergiczne doustne.
Ponieważ badania reprodukcyjne na zwierzętach nie są konsekwentnie predyktywne dla odpowiedzi u ludzi, ten lek powinien być używany podczas ciąży tylko w razie potrzeby. Z powodu ograniczonych danych z badań na ludziach w ciąży, zarówno atropina, jak i glikopironium są uważane za akceptowalne antycholinergiki. W okresie karmienia piersią może być stosowane, ale wymaga oceny stosunku korzyści do ryzyka.
Preparaty należy przechowywać w suchym, chłodnym miejscu, chronić przed światłem i nie używać po upływie terminu ważności. Kapsułki do inhalacji należy wyjmować z blistra bezpośrednio przed użyciem. Roztwory i kremy należy przechowywać zgodnie z instrukcją na opakowaniu.
Duże dawki glikopironium mogą prowadzić do wystąpienia objawów działania przeciwcholinergicznego, w przypadku których wskazane może być leczenie objawowe. Ostre zatrucie w wyniku niezamierzonego przyjęcia p.o. leku w postaci kapsułek jest mało prawdopodobne z powodu małej dostępności biologicznej leku po podaniu doustnym (ok. 5%). W przypadku przedawkowania należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub pogotowiem ratunkowym.
