Jakie są wskazania? Na co stosowany jest ? to produkt leczniczy zawierający substancję czynną trastuzumab w dawce 150 mg, dostępny w postaci proszku do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji dożylnej. Trastuzumab należy do grupy leków nazywanych przeciwciałami monoklonalnymi, które zostały opracowane w celu wiązania się z określonymi białkami w organizmie. Mechanizm działania polega na selektywnym wiązaniu się z receptorem ludzkiego czynnika wzrostu naskórka typu 2
Herceptin to lek zawierający substancję czynną trastuzumab, która jest rekombinowanym humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym IgG1. Lek ten łączy się wybiórczo z receptorem HER2, który jest nadmiernie wyrażany w niektórych typach raka, takich jak rak piersi. Herceptin jest stosowany w leczeniu pacjentów z HER2-dodatnim rakiem piersi z przerzutami oraz HER2-dodatnim rakiem piersi we wczesnym stadium. Jest to lek na receptę do zastrzeżonego stosowania.
Herwenda to przeciwciało monoklonalne zawierające trastuzumab, stosowane w leczeniu raka piersi i żołądka z wysokim poziomem białka HER2. Wiąże się z receptorami HER2 na komórkach rakowych, hamując ich wzrost i powodując ich śmierć. Stosowany w terapii skojarzonej z chemioterapeutykami lub inhibitorami aromatazy, pomaga w walce z przerzutami.
Herzuma to lek stosowany w terapii raka piersi z przerzutami lub we wczesnym stadium oraz w raku żołądka z przerzutami. Lek zawiera przeciwciało monoklonalne trastuzumab, które łącząc się z komórkami nowotworu, hamuje jego rozrost. Jest dostępny na receptę.
Kadcyla to lek stosowany w leczeniu raka piersi HER2-dodatniego, który przerzucił się do innych części ciała (metastatyczny) lub do tkanek wokół pierwotnego guza (rak piersi miejscowo zaawansowany), u pacjentów, którzy otrzymali wcześniej co najmniej jeden inny lek na raka piersi. Kadcyla jest dostępna tylko na receptę.
Kanjinti to lek biologiczny, który zawiera substancję czynną trastuzumab. Jest stosowany w leczeniu raka piersi HER2-dodatniego oraz przerzutowego raka żołądka. Lek jest dostępny na receptę.
Ogivri to lek przeciwnowotworowy, który zawiera rekombinowane humanizowane przeciwciało monoklonalne IgG1, trastuzumab. Trastuzumab łączy się z receptorem ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu typu 2 (receptora HER2), hamując proliferację komórek guza, które wykazują nadekspresję receptora HER2. Ogivri jest stosowany w leczeniu raka piersi z przerzutami u dorosłych pacjentów z HER2-dodatnim rakiem piersi. Lek jest dostępny na receptę.
Ontruzant to lek przeciwnowotworowy, który zawiera substancję czynną trastuzumab, przeciwciało monoklonalne. Trastuzumab jest zaprojektowany, aby wiązać się wybiórczo z antygenem nazywanym receptorem ludzkiego czynnika wzrostu naskórka typu 2 (HER2). Lekarz może przepisać lek Ontruzant w leczeniu raka piersi i żołądka. Jest dostępny na receptę.
Phesgo zawiera pertuzumab i trastuzumab, przeciwciała monoklonalne, które przyłączają się do receptora HER2 na komórkach nowotworowych, spowalniając ich wzrost lub niszcząc je. Stosowany w leczeniu HER2-dodatniego raka piersi u dorosłych, w przypadku przerzutów lub nawrotów choroby, oraz jako leczenie neoadjuwantowe i adjuwantowe. Phesgo podawany jest z chemioterapią, aby zwiększyć skuteczność leczenia.
Trazimera to lek przeciwnowotworowy, który zawiera substancję czynną trastuzumab. Jest to rekombinowane humanizowane przeciwciało monoklonalne IgG1, które łączy się wybiórczo z receptorem HER2. Lek jest stosowany w leczeniu dorosłych pacjentów z HER2-dodatnim rakiem piersi z przerzutami. Trazimera jest wydawana na receptę.
bez wypunktowań
Tuznue zawiera trastuzumab, przeciwciało monoklonalne, które wiąże się specyficznie z receptorem HER2, obecnym w dużych ilościach na powierzchni niektórych komórek rakowych. Wiązanie z HER2 hamuje wzrost komórek rakowych i powoduje ich śmierć.
Tuznue jest stosowany w leczeniu wczesnego stadium raka piersi z wysokim poziomem białka HER2 oraz przerzutowego raka piersi z dużą ilością receptora HER2 w komórkach guza, w połączeniu z paklitakselem, docetakselem, inhibitorami aromatazy, lub samodzielnie. Lek ten jest również stosowany w leczeniu przerzutowego raka żołądka z wysokim poziomem receptora HER2, w połączeniu z kapecytabiną lub 5-fluorouracylem i cisplatyną.
Zercepac zawiera trastuzumab, przeciwciało monoklonalne, które wiąże się z receptorem HER2 na powierzchni komórek rakowych, hamując ich wzrost i powodując ich śmierć. Jest stosowany w leczeniu raka piersi i żołądka z wysokim poziomem HER2, zarówno we wczesnym stadium, jak i w przypadku przerzutów. Może być stosowany samodzielnie lub w połączeniu z innymi terapiami, zwiększając skuteczność leczenia nowotworów.
Trastuzumab – lek o działaniu przeciwnowotworowym. Mechanizm działania trastuzumabu polega na hamowaniu rozrastania się komórek nowotworowych. Wskazaniem do stosowania leku jest leczenie raka piersi z przerzutami, raka piersi we wczesnym stadium oraz raka żołądka z przerzutami.
Trastuzumab dostępny jest w postaci roztworu do wstrzykiwań oraz proszku do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji. Lek stosuje się w monoterapii i leczeniu skojarzonym z innymi lekami przeciwnowotworowymi.
Możliwe działania niepożądane (najczęstsze): zakażenia pasożytnicze (np. półpasiec, grypa, zakażenie dróg moczowych), gorączka, niedokrwistość, neutropenia, małopłytkowość, nadwrażliwość, zmniejszenie masy ciała, jadłowstręt, bezsenność, lęk, depresja, zaburzenia myślenia, drżenie, zawroty głowy, ból głowy, parestezje, zaburzenia smaku, senność, zapalenie spojówek, zwiększone wydzielanie łez, kołatanie serca, uderzenia gorąca, niedociśnienie, duszność, kaszel, łysienie, obrzęk twarzy, rumień, wysypka.
Opracowanie: Aleksandra Rutkowska – technik farmaceutyczny – nr dyplomu T/50033363/10
Trastuzumab to humanizowane przeciwciało monoklonalne, które zrewolucjonizowało leczenie chorych na raka piersi z nadekspresją receptora HER2. Od momentu wprowadzenia do praktyki klinicznej w 1998 roku, lek ten znacząco poprawił rokowanie pacjentów z HER2-dodatnim rakiem piersi, wydłużając czas przeżycia i zmniejszając ryzyko nawrotu choroby. Substancja ta, znana również pod nazwą handlową Herceptin, stanowi przykład precyzyjnej medycyny, gdzie terapia jest dostosowana do specyficznych cech molekularnych nowotworu. Trastuzumab jest produktem biologicznym wytwarzanym w hodowli komórkowej metodami inżynierii genetycznej, co wpływa na jego unikalny profil działania i wysoką skuteczność w leczeniu celowanym. Jego mechanizm działania opiera się na selektywnym wiązaniu z receptorem HER2, co umożliwia precyzyjne zahamowanie sygnałów proliferacji komórek nowotworowych. W Polsce lek jest dostępny w ramach programów lekowych, zapewniając pacjentom dostęp do tej innowacyjnej terapii w różnych stadiach choroby nowotworowej.
Trastuzumab jest rekombinowanym, humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym IgG1, uzyskiwanym z kultur tkankowych komórek jajnika chomika chińskiego metodami inżynierii genetycznej. Wybiórczo i z dużym powinowactwem łączy się z subdomeną IV – okolicą okołobłonową zewnątrzkomórkowej domeny receptora ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu 2 (HER2), hamując niezależne od ligandu przekazywanie sygnału przez HER2 i zapobiegając proteolitycznemu rozszczepieniu domeny zewnątrzkomórkowej.
Działanie trastuzumabu można podzielić na kilka kluczowych mechanizmów:
Trastuzumab wiąże się z zewnątrzkomórkową domeną receptora HER2, co uniemożliwia jego aktywację przez endogenne ligandy. To z kolei prowadzi do zahamowania kaskady sygnałowej, która normalnie wspiera wzrost komórek nowotworowych. Receptor HER2 odgrywa kluczową rolę w kontroli podziałów komórkowych i wzrostu guza, dlatego jego blokada prowadzi do zatrzymania proliferacji komórek rakowych.
Trastuzumab może również aktywować układ odpornościowy, co prowadzi do cytotoksyczności komórek T i komórek NK (natural killer), które eliminują komórki nowotworowe. Działanie to jest częściowo wynikiem aktywacji dopełniacza, co prowadzi do lizy komórek nowotworowych. Lek jest również silnym mediatorem cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał (ADCC).
In vitro i w badaniach na zwierzętach trastuzumab hamuje proliferację komórek, które wykazują nadekspresję receptora HER2. Hamowanie to następuje poprzez wpływ na szlak sygnałowy PTEN-PI3K/AKT, co ostatecznie indukuje apoptozę komórki nowotworowej.
Nadekspresję HER2 obserwuje się w 20–30% przypadków pierwotnych nowotworów złośliwych piersi. Pacjentki z rakiem piersi wykazującym nadekspresję receptora HER2 cechuje krótszy czas przeżycia bez objawów choroby w porównaniu z pacjentkami z nowotworami bez nadekspresji HER2.
Szacuje się, że u 18-20% kobiet chorych na raka piersi rozpoznaje się podtyp HER2 dodatni. Przed wprowadzeniem trastuzumabu, HER2-dodatni rak piersi charakteryzował się szczególnie agresywnym przebiegiem i gorszym rokowaniem. Nadekspresja receptora HER2 wiąże się z:
Trastuzumab podawany jest dożylnie, co zapewnia jego bezpośrednie dostarczenie do krwiobiegu, omijając proces wchłaniania z przewodu pokarmowego. Po podaniu dożylnym, trastuzumab rozkłada się w organizmie, osiągając najwyższe stężenie w osoczu.
Trastuzumab jest metabolizowany głównie w wątrobie, a proces ten jest związany z enzymami układu cytochromu P450, choć nie jest to główny szlak eliminacji. Po związaniu z receptorem HER2, trastuzumab metabolizowany jest wewnątrzkomórkowo do mniejszych peptydów i aminokwasów. Proces wydalania trastuzumabu jest złożony i pośredniczą w nim w sposób dawkozależny komórki nabłonka.
| Parametr | Wartość |
|---|---|
| Średni okres półtrwania | 28 dni |
| Zakres przy niższych dawkach | 5-8 dni |
| Całkowita eliminacja | 7 miesięcy |
Farmakokinetyka jest nieliniowa, całkowity klirens leku zwiększa się wraz ze zmniejszaniem się stężenia, w związku z tym nie można przewidzieć stałej wartości dla okresu półtrwania trastuzumabu. Okres półtrwania trastuzumabu wynosi średnio 28 dni, ale przy stosowaniu niższych dawek może być on krótszy.
Trastuzumab jest stosowany w różnych stadiach raka piersi z nadekspresją receptora HER2:
Lek jest wskazany do leczenia chorych z HER2-dodatnim rakiem piersi we wczesnym stadium: (1) po operacji, chemioterapii (neoadiuwantowej lub adiuwantowej) oraz radioterapii (jeżeli jest stosowana); (2) w skojarzeniu z paklitakselem lub docetakselem po chemioterapii adiuwantowej z doksorubicyną i cyklofosfamidem; (3) w skojarzeniu z chemioterapią adiuwantową z użyciem docetakselu i karboplatyny; (4) w skojarzeniu z neoadiuwantową chemioterapią.
Trastuzumab jest wskazany w leczeniu chorych z HER2-dodatnim rakiem piersi z przerzutami: (1) w monoterapii u chorych, którzy otrzymali dotychczas co najmniej dwa schematy chemioterapii z powodu choroby nowotworowej z przerzutami; (2) w skojarzeniu z paklitakselem u chorych z przeciwwskazaniami do stosowania antracyklin; (3) w skojarzeniu z docetakselem u chorych nieotrzymujących dotychczas chemioterapii.
W skojarzeniu z kapecytabiną lub 5-fluorouracylem i cisplatyną jest wskazany w leczeniu pacjentów z HER2-dodatnim gruczolakorakiem żołądka z przerzutami lub połączenia żołądkowo-przełykowego, których nie poddawano wcześniej terapii przeciwnowotworowej z powodu choroby rozsianej.
Schemat tygodniowy:
Schemat 3-tygodniowy:
Forma podskórna:
U osób z rakiem piersi z przerzutami lub rakiem żołądka z przerzutami lek stosuje się do czasu progresji choroby, u osób z wczesnym rakiem piersi – przez 1 rok lub do wystąpienia nawrotu choroby.
W leczeniu HER2-dodatniego raka piersi stosuje się kompleksowe podejście terapeutyczne obejmujące różne grupy leków. Podstawą terapii celowanej jest trastuzumab, który może być stosowany w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi substancjami czynnymi.
Kombinacje z chemioterapią:
Podwójna blokada HER2:
Terapia hormonalna:
Koniugaty przeciwciało-lek:
Inhibitory kinaz tyrozynowych:
Częste działania niepożądane obejmują gorączkę, infekcje, kaszel, ból głowy, problemy ze snem i wysypkę. Najczęściej występujące to: reakcje alergiczne, w tym wysypka, świąd i pokrzywka; objawy ze strony układu pokarmowego, takie jak biegunka, nudności i wymioty; problemy z sercem, w tym niewydolność serca; infekcje, które mogą być wynikiem osłabienia układu odpornościowego.
Trastuzumab stosowany w postaci wlewu dożylnego może powodować nagłe spadki ciśnienia, duszność, skurcz oskrzeli, świsty, nadciśnienie, tachyarytmię nadkomorową, obniżoną saturację tlenem, zespół zaburzeń oddechowych, anafilaksję, obrzęk naczynioruchowy i pokrzywkę.
Jednym z najpoważniejszych działań niepożądanych trastuzumabu jest wpływ na funkcję serca:
Podczas leczenia trastuzumabem należy zachować ostrożność ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich zaburzeń ze strony układu oddechowego, niekiedy zakończone zgonem. Ponadto zgłaszano przypadki śródmiąższowej choroby płuc, zespołu ostrej niewydolności oddechowej, zapalenia płuc, wysięku opłucnowego, zaburzeń oddechowych, ostrego obrzęku płuc i niewydolności oddechowej.
Choroby serca: Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z ryzykiem powikłań sercowo-naczyniowych: w podeszłym wieku, z zastoinową niewydolnością serca, z nadciśnieniem tętniczym, udokumentowaną chorobą wieńcową, z frakcją wyrzutową lewej komory ≤55%.
Zaburzenia oddechowe: Do czynników ryzyka rozwoju śródmiąższowej choroby płuc należą wcześniejsze lub równoległe terapie przeciwnowotworowe obejmujące m.in. taksany, gemcytabinę, winorelbinę i radioterapię.
Regularne monitorowanie funkcji serca jest kluczowe podczas terapii trastuzumabem:
W razie zmniejszenia frakcji wyrzutowej o 10% do <50% należy wstrzymać leczenie i powtórzyć pomiar w ciągu ok. 3 tygodni. Jeśli nie wystąpi poprawa lub frakcja wyrzutowa lewej komory będzie się dalej zmniejszać bądź rozwinie się objawowa niewydolność serca, leczenie należy zakończyć.
Pacjenci z rakiem piersi z przerzutami, którzy wcześniej byli leczeni antracyklinami, są również narażeni na ryzyko wystąpienia zaburzeń czynności serca w trakcie terapii trastuzumabem. Jeśli to możliwe, należy unikać stosowania antracyklin przez 7 miesięcy po zakończeniu podawania trastuzumabu.
Nie zaleca się stosowania trastuzumabu w ciąży oraz zachodzenie w ciążę w okresie do 7 miesięcy od zakończenia terapii. Kobietom w okresie rozrodczym w trakcie leczenia jak i po jego zakończeniu (okres 7 miesięcy) poleca się stosowanie skutecznej antykoncepcji.
Obserwowano przypadki uszkodzenia płodu, gdy kobieta przyjmowała lek w ciąży, w tym upośledzenie rozwoju i (lub) czynności nerek związanych z małowodziem, z których niektóre związane były ze śmiertelnym niedorozwojem płuc płodu.
Trastuzumab to humanizowane przeciwciało monoklonalne stosowane w leczeniu nowotworów z nadekspresją receptora HER2, głównie raka piersi i raka żołądka. Jest to lek biologiczny wytwarzany metodami inżynierii genetycznej.
Trastuzumab stosuje się wyłącznie u pacjentów z potwierdzoną nadekspresją receptora HER2 w komórkach nowotworowych. Główne wskazania to HER2-dodatni rak piersi (zarówno wczesny jak i zaawansowany) oraz HER2-dodatni rak żołądka z przerzutami.
Czas leczenia zależy od stadium choroby: w przypadku wczesnego raka piersi standardowo stosuje się terapię przez 1 rok, natomiast w raku zaawansowanym leczenie kontynuuje się do progresji choroby lub wystąpienia nieakceptowalnej toksyczności.
Najpoważniejsze działania niepożądane to kardiotoksyczność (niewydolność serca, zmniejszenie frakcji wyrzutowej), ciężkie zaburzenia oddechowe oraz reakcje alergiczne związane z podaniem wlewu. Dlatego konieczne jest regularne monitorowanie funkcji serca.
Trastuzumab nie jest zalecany w ciąży ze względu na ryzyko uszkodzenia płodu, w tym rozwoju małowodzia i niedorozwoju płuc. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia i przez 7 miesięcy po jego zakończeniu.
Tak, trastuzumab jest dostępny w Polsce w ramach programu lekowego B.9.FM „Leczenie chorych na raka piersi” oraz odpowiednich programów dla raka żołądka. Refundacją objęte są zarówno forme dożylne jak i podskórne leku.
Przed rozpoczęciem terapii konieczne jest potwierdzenie nadekspresji HER2 metodą immunohistochemiczną (IHC) lub hybrydyzacji fluorescencyjnej in situ (FISH), a także ocena funkcji serca (ECHO lub MUGA) oraz podstawowe badania laboratoryjne.
Tak, trastuzumab często stosuje się w skojarzeniu z chemioterapią (paklitaksel, docetaksel, karboplatyna) lub innymi lekami celowanymi (pertuzumab). Należy jednak unikać jednoczesnego stosowania z antracyklinami ze względu na zwiększone ryzyko kardiotoksyczności.
