Actikerall to lek na receptę, który jest dostępny w postaci roztworu do stosowania na skórę. Jest stosowany w leczeniu rogowacenia słonecznego (starczego) u osób dorosłych. Zawiera dwa składniki aktywne: fluorouracyl i kwas salicylowy. Fluorouracyl hamuje wzrost komórek skóry, co prowadzi do złuszczania, a kwas salicylowy pomaga w usunięciu warstwy zrogowaciałej skóry.
Efudix to lek o działaniu przeciwnowotworowym i cytostatycznym, który jest dostępny na receptę. Jest stosowany miejscowo na skórę w celu leczenia zmian skórnych, takich jak rogowacenie słoneczne i starcze. Efudix jest również stosowany w leczeniu raka podstawnokomórkowego skóry, choroby Bowena oraz stanów przedrakowych skóry. Efudix zawiera substancję czynną o nazwie fluorouracyl.
Fluorouracil Accord to lek przeciwnowotworowy dostępny w postaci roztworu do wstrzykiwań lub infuzji. Substancją czynną leku jest fluorouracyl, który jest cytostatykiem z grupy antymetabolitów. Lek ten stosowany jest w terapii różnych typów raka, zwłaszcza raka okrężnicy i odbytnicy, żołądka i trzustki. Fluorouracil Accord jest dostępny na receptę.
Fluorouracil medac to lek przeciwnowotworowy z grupy antymetabolitów, który jest dostępny w postaci roztworu do wstrzykiwań. Jest stosowany w leczeniu wspomagającym i paliatywnym raka okrężnicy i raka piersi, samodzielnie lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi. Lek ten jest dostępny na receptę.
Tolak to lek zawierający fluorouracyl jako substancję czynną. Fluorouracyl należy do grupy leków określanych mianem antymetabolitów, które hamują rozwój komórek. Tolak jest stosowany w leczeniu choroby skóry zwanej rogowaceniem słonecznym (skóra uszkodzona promieniowaniem słonecznym) I i II stopnia w obrębie twarzy, uszu i (lub) skóry głowy u osób dorosłych. Jest to lek na receptę.
Verrucutan to lek dostępny na receptę, który jest stosowany w leczeniu brodawek. Preparat zawiera substancje aktywne: fluorouracyl i kwas salicylowy. Verrucutan jest wskazany do stosowania na brodawki zwykłe, brodawki na podeszwie stóp (brodawki podeszwowe) oraz brodawki płaskie (brodawki płaskie młodocianych) na rękach i nogach.
Verrumal to lek złożony przeznaczony do miejscowego użytku. Zawiera substancje czynne: fluorouracyl i kwas salicylowy. Fluorouracyl jest lekiem z grupy z cytostatyków, które hamują wzrost komórek. W wyniku tego fluorouracyl hamuje namnażanie wirusów powodujących powstawanie brodawek, a także wzrost brodawek. Kwas salicylowy zmiękcza i złuszcza rogową warstwę skóry, ułatwiając przenikanie fluorouracylu do brodawek. Lek jest stosowany w leczeniu brodawek zwykłych, brodawek płaskich (młodocianych) i brodawek stóp. Jest dostępny na receptę.
Fluorouracyl – lek o działaniu przeciwnowotworowym. Mechanizm działania fluorouracylu polega na hamowaniu syntezy DNA komórek szybko dzielących się i komórek guza. Wskazaniem do stosowania leku jest leczenie wspomagające oraz paliatywne raka piersi i raka okrężnicy. Fluorouracyl stosuje się w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym z innymi lekami.
Fluorouracyl dostępny jest w postaci kremu oraz roztworu do wstrzykiwań i infuzji. Dokładne dawkowanie i postać leku dobiera się indywidualnie w zależności od rodzaju guza, ogólnego stanu pacjenta oraz sposobu leczenia (monoterapia czy leczenie łączone).
Możliwe działania niepożądane: zakażenia, posocznica, leukopenia, zahamowanie czynności szpiku, anemia, gorączka, gorączka neutropeniczna, immunosupresja, nadmierne stężenie kwasu moczowego we krwi, bóle w klatce piersiowej, tachykardia, dławica piersiowa, zapalenie spojówek, biegunka, nudności, wymioty, zapalenie błon śluzowych, zapalenie jamy ustnej, owrzodzenie układu pokarmowego, łysienie, zespół dłoniowo-podeszwowy, zmęczenie.
Opracowanie: Aleksandra Rutkowska – technik farmaceutyczny – nr dyplomu T/50033363/10
Fluorouracyl (5-fluorouracyl, 5-FU) to jedna z najważniejszych substancji czynnych w nowoczesnej medycynie, uznawana przez Światową Organizację Zdrowia za jeden z najistotniejszych leków stosowanych w praktyce klinicznej. Ta fluorowana pochodna pirymidyny od dziesięcioleci stanowi fundament terapii onkologicznej, szczególnie w leczeniu nowotworów przewodu pokarmowego, a także znajduje szerokie zastosowanie w dermatologii w leczeniu stanów przedrakowych skóry. Substancja ta wyróżnia się unikalnym mechanizmem działania jako antymetabolit, który precyzyjnie ingeruje w procesy syntezy kwasów nukleinowych komórek nowotworowych, prowadząc do ich eliminacji. Fluorouracyl został po raz pierwszy zsyntetyzowany w 1957 roku przez zespół R. Duschinsky’ego, co zapoczątkowało nową erę w chemioterapii nowotworów. Obecnie substancja ta jest dostępna w różnych postaciach farmaceutycznych – od roztworów do wstrzykiwań dożylnych po preparaty miejscowe w postaci kremów i maści, co pozwala na dopasowanie terapii do indywidualnych potrzeb pacjentów i specyfiki leczonej choroby.
Fluorouracyl należy do grupy antymetabolitów pirymidynowych i działa jako fluorowana pochodna pirymidyny. Po wewnątrzkomórkowym przekształceniu fluorouracylu powstają biologicznie czynne metabolity: fosfodeoksyrybonukleotyd (5-dUMP) i trifosforan fluorourydyny (FUTP). 5-dUMP blokuje syntetazę tymidylową, a tym samym wytwarzanie kwasu tymidylowego, budulca DNA. FUTP wbudowuje się do RNA i blokuje fosfatazę uracylową, w wyniku czego powstaje RNA o nieprawidłowej budowie.
Działanie 5-fluorouracylu jest kilkukierunkowe, głównie jako inhibitor syntazy tymidylanowej odpowiedzialnej za biosyntezę monofosforanu tymidyny (TMP) poprzez metylację monofosforanu deoksyurydyny (dUMP). Niski poziom TMP prowadzi do zakłócenia replikacji DNA i do zahamowania proliferacji komórek nowotworowych. Innym mechanizmem działania 5-fluorouracylu jest wbudowywanie się w strukturę DNA i RNA co zaburza ich strukturę.
Zaburzając syntezę DNA i RNA, prowadzi do zaburzenia wzrostu, uszkodzenia i śmierci komórek. Działa głównie w fazie S cyklu komórkowego. Efekt działania jest szczególnie widoczny w tkankach dobrze zróżnicowanych i szybko rosnących (szpik kostny, skóra i błony śluzowe).
Substrakcja terapeutyczna fluorouracylu opiera się na jego preferencyjnym działaniu na komórki szybko dzielące się. Na działanie 5-FU szczególnie podatne są komórki niezróżnicowane i szybko dzielące się, do których oprócz komórek nowotworowych należą także zdrowe tkanki takie jak szpik kostny, skóra i błony śluzowe.
Po podaniu dożylnym fluorouracyl przenika do wielu tkanek, zwłaszcza szpiku kostnego, błony śluzowej przewodu pokarmowego i tkanki nowotworowej. Przenika przez barierę krew–mózg, a także przez łożysko. Fluorouracyl metabolizowany jest głównie w wątrobie, przede wszystkim do dwutlenku węgla i mocznika. Wydalanie macierzystego związku i większości metabolitów następuje z moczem.
Okres półtrwania (t1/2) wynosi 8–20 minut i jest zależny od dawki. Niewydolność nerek powoduje zmniejszenie klirensu leku. Ta krótka eliminacja wymaga precyzyjnego planowania schematów dawkowania, szczególnie w przypadku długotrwałych infuzji.
5-FU jest katabolizowany głównie przez dehydrogenazę dihydropirymidynową (DPD). Aktywność DPD charakteryzuje się zmiennością między poszczególnymi osobami, istotnie wpływając na zróżnicowane stężenia 5-FU we krwi pacjentów. To indywidualne zróżnicowanie ma kluczowe znaczenie dla skuteczności i bezpieczeństwa terapii.
Chorzy z częściowym niedoborem dehydrogenazy dihydropirymidynowej (DPD) są narażeni na zwiększone ryzyko działań toksycznych, takich jak np. zapalenie jamy ustnej, biegunka, zapalenie błony śluzowej, neutropenia i neurotoksyczność. Działania toksyczne mogą mieć duże nasilenie i potencjalnie mogą zagrażać życiu. U chorych z całkowitym niedoborem DPD stosowanie preparatu jest przeciwwskazane.
Fluorouracyl stanowi podstawę terapii w leczeniu wielu typów nowotworów złośliwych. Stosowany jest w monoterapii i leczeniu skojarzonym raka piersi, jelita grubego, odbytnicy, żołądka i trzustki.
Rak jelita grubego i odbytnicy Fluorouracyl jest kluczowym składnikiem w leczeniu raka jelita grubego, który rozprzestrzenił się do innych części ciała, szczególnie do wątroby. Substancja ta jest wykorzystywana zarówno w leczeniu adiuwantowym (uzupełniającym po zabiegu chirurgicznym), jak i w terapii pierwszej linii nowotworów zaawansowanych.
W leczeniu raka jelita grubego stosowane są różne schematy leczenia skojarzonego; preferowane jest stosowanie fluorouracylu z kwasem folinowym. Zwykle 200–600 mg/m2 powierzchni ciała.
Rak piersi W raku piersi fluorouracyl stosuje się zwykle w skojarzeniu z metotreksatem i cyklofosfamidem lub epirubicyną i cyklofosfamidem lub metotreksatem i leukoworyną, zazwyczaj 500–600 mg/m2 powierzchni ciała w szybkim wstrzyknięciu dożylnym, w razie konieczności powtarzanym co 3–4 tygodnie.
Rak żołądka i trzustki Rak żołądka oraz połączenia żołądkowo-przełykowego leczy się w skojarzeniu z epirubicyną i cisplatyną, zazwyczaj 200 mg/m2 powierzchni ciała w ciągłym wlewie dożylnym przez 3 tygodnie; zwykle 6 cykli leczenia. Rak trzustki leczy się zwykle w skojarzeniu z kwasem folinowym lub gemcytabiną, dawka fluorouracylu 200–500 mg/m2 powierzchni ciała na dobę.
Nowotwory głowy i szyi Fluorouracyl jest częścią schematów leczenia raka płaskonabłonkowego głowy i szyi. W skojarzeniu z cisplatyną lub karboplatyną, dawka fluorouracylu 600–1200 mg/m2 powierzchni ciała na dobę w ciągłym wlewie dożylnym przez kilka dni.
Rogowacenie słoneczne i starcze Fluorouracyl stosowany miejscowo jest głównie badany w leczeniu rogowacenia słonecznego (AK), które są przedrakowymi zmianami skórnymi spowodowanymi przez uszkodzenia słoneczne. Przeprowadzone badania potwierdzają skuteczność jednorazowej terapii przy wykorzystaniu 5% fluorouracylu stosowanego miejscowo w leczeniu ognisk rogowacenia słonecznego. Po 6 miesiącach pacjenci leczeni przy pomocy fluorouracylu prezentowali znamiennie mniej ognisk rogowacenia słonecznego w porównaniu z grupą kontrolną.
Rogowacenie starcze i słoneczne leczy się miejscowo 2 razy na dobę, do stadium nadżerki, kiedy lek należy odstawić (zwykle przez 2–4 tygodnie). Całkowite wygojenie zwykle osiąga się po 1–2 miesiącach.
Rak podstawnokomórkowy skóry Rak podstawnokomórkowy skóry – postacie pojedyncze lub mnogie o lokalizacji trudno dostępnej do leczenia chirurgicznego stosuje się miejscowo 2 razy na dobę. Leczenie powinno trwać przynajmniej 3–6 tygodni, choć w niektórych przypadkach konieczne może być stosowanie przez 10–12 tygodni.
Choroba Bowena i stany przedrakowe Preparat stosuje się w chorobach skóry: choroba Bowena, stany przedrakowe skóry, rogowacenie słoneczne i starcze, rak podstawnokomórkowy skóry – postacie pojedyncze lub mnogie o lokalizacji trudno dostępnej leczeniu chirurgicznemu.
Wybór odpowiedniego dawkowania zależy od stanu pacjenta, rodzaju nowotworu i przyjętego schematu leczenia. Całkowita dawka dobowa nie powinna przekraczać 1000 mg. Zwykle stosowane dawki u osób dorosłych: od 200mg/m2 do 1200 mg/m2 na dobę.
Popularne schematy leczenia skojarzonego:
| Schemat | Składniki | Główne wskazania | Częstotliwość podawania |
|---|---|---|---|
| FOLFOX | 5-FU + Leukoworyna + Oksaliplatyna | Rak jelita grubego | Co 2 tygodnie |
| FOLFIRI | 5-FU + Leukoworyna + Irynotekan | Rak jelita grubego | Co 2 tygodnie |
| FOLFIRINOX | 5-FU + Leukoworyna + Irynotekan + Oksaliplatyna | Rak trzustki | Co 2 tygodnie |
| FEC | 5-FU + Epirubicyna + Cyklofosfamid | Rak piersi | Co 3 tygodnie |
Związek podawany na powłoki skórne, nanosi się tylko na powierzchnię objętą stanem chorobowym. Zdrową skórę w sąsiedztwie zmian należy zabezpieczyć obojętną maścią lub pastą cynkową. Zwykle substancja nanosowana jest dwa razy dziennie przez okres 6 tygodni.
Całkowita powierzchnia skóry leczonej fluorouracylem w postaci maści nie może przekraczać 500 cm2. Większe powierzchnie należy leczyć stopniowo.
Mielotoksyczność: leukopenia (nadir 7.–14. dzień, rzadko do 20 dni, powrót do wartości prawidłowych ok. 30. dnia), małopłytkowość, również agranulocytoza, niedokrwistość.
Leczenie związkiem często prowadzi do wystąpienia leukopenii. Zwykle pojawia się między 7 a 14 dniem cyklu terapii. Zaleca się kontrolę ilości płytek krwi oraz białych krwinek. Jeśli ilość leukocytów spadnie poniżej 3500/mm3 lub trombocytów poniżej 100 000/mm3 leczenie należy przerwać.
Biegunka, nudności i wymioty, jadłowstręt, zapalenie błon śluzowych przewodu pokarmowego (np. jamy ustnej, przełyku, gardła, odbytnicy), owrzodzenia i krwawienia z żołądka i jelit.
Fluorouracyl wykazuje działanie kardiotoksyczne, które może obejmować: zawał serca, dławicę piersiową, zaburzenia rytmu serca, zapalenie mięśnia sercowego, zmiany w zapisie EKG, kardiomiopatię, niewydolność serca, wstrząs kardiogenny i nagły zgon. Ryzyko kardiotoksycznego działania preparatu jest zwiększone u osób z chorobą niedokrwienną serca.
Stosowanie fluorouracylu może być związane z wystąpieniem różnych rodzajów encefalopatii. Objawy encefalopatii mogą obejmować: zaburzenia psychiczne, stany splątania, śpiączkę, dezorientację i ataksję (niezborność ruchowa).
Zapalne lub alergiczne zmiany skórne (zaczerwienienie i obrzęk zdrowej skóry), pieczenie, świąd, bolesność skóry, sączenie wydzieliny, wysypka skórna, ciemne zabarwienie skóry, złuszczanie naskórka, łzawienie.
Nadwrażliwość na fluorouracyl. Zahamowanie czynności szpiku kostnego: leukopenia (<3000/µl), małopłytkowość (<100 000/µl), niedokrwistość. Krwotoki, zapalenie i owrzodzenie błony śluzowej jamy ustnej i przewodu pokarmowego, ciężka biegunka, ciężkie zakażenie, ciężka niewydolność wątroby i/lub nerek, stężenie bilirubiny w osoczu >85 µmol/l.
Przeciwwskazaniem do stosowania fluorouracylu jest występowanie reakcji nadwrażliwości na związek. Leku nie należy podawać także kobietom ciężarnym oraz karmiących piersią, a także osobom homozygotycznym względem enzymu dehydrogenazy dihydropirymidyny.
Rozpoznany całkowity niedobór dehydrogenazy dihydropirymidynowej (DPD). Niedawne lub jednoczesne leczenie brywudyną.
Ciąża i karmienie piersią Fluorouracyl nie powinien być stosowany w ciąży ani w okresie karmienia piersią. Stosowanie tej substancji może mieć wpływ na układ krwiotwórczy oraz inne narządy, dlatego wymaga ścisłej kontroli.
Osoby starsze Osoby starsze mogą być bardziej narażone na niektóre działania niepożądane, ale zwykle nie wymagają zmiany dawkowania.
Zaburzenia czynności nerek i wątroby U osób z zaburzeniami nerek lub wątroby konieczna jest ostrożność i często zmniejszenie dawki.
Brywudyna i analogi Stosowanie preparatu równolegle z brywudyną jest przeciwwskazane (ryzyko zgonu). Pomiędzy zakończeniem leczenia brywudyną a rozpoczęciem stosowania fluorouracylu konieczne jest zachowanie co najmniej 4-tygodniowego odstępu. Leczenie brywudyną może być rozpoczęte po 24 godzinach od przyjęcia ostatniej dawki 5-fluorouracylu.
Kwas folinowy Równoległe stosowanie folinianu wapnia może nasilać działania niepożądane 5-fluorouracylu i prowadzić do ciężkich biegunek; w niektórych przypadkach lek jest jednak stosowany w skojarzeniu z folinianem wapnia; należy wówczas zachować szczególną ostrożność.
Fenytoina Jeżeli w okresie stosowania fluorouracylu przyjmowana jest fenytoina, należy regularnie kontrolować jej stężenie we krwi.
Warfaryna W przypadku stosowania warfaryny lub innych doustnych leków przeciwzakrzepowych, należy kontrolować parametry krzepnięcia krwi.
Listę leków zwiększających ryzyko toksyczności fluorouracylu obejmuje:
Zaleca się codzienne oznaczanie liczby płytek krwi i leukocytów. Zaleca się cykliczne wykonywanie badań oceniających parametry hematologiczne oraz biochemiczne organizmu, aby zapewnić jak największe bezpieczeństwo terapii.
Monitorowanie stężeń terapeutycznych 5–fluorouracylu może poprawić wyniki kliniczne u pacjentów otrzymujących 5–fluorouracyl w infuzjach ciągłych w skutek zmniejszenia toksyczności i poprawy skuteczności. Wartość AUC powinna znajdować się w zakresie od 20 do 30 mg x h/l.
Funkcje serca W okresie leczenia konieczna jest regularna kontrola czynności serca. Ciężkie działania kardiotoksyczne mogą wymagać przerwania stosowania preparatu.
Funkcje wątroby i nerek Konieczna jest regularna kontrola parametrów charakteryzujących czynność nerek i wątroby.
Fluorouracyl jako kluczowa substancja czynna w onkologii jest wykorzystywany w szerokim spektrum protokołów chemioterapeutycznych. W Polsce najczęściej stosowanymi preparatami zawierającymi fluorouracyl są:
Preparaty dożylne:
Preparaty miejscowe:
Substancja ta jest szczególnie ceniona w terapii nowotworów przewodu pokarmowego, gdzie często stanowi podstawę leczenia pierwszej linii. Możliwości leczenia raka jelita grubego znacznie się rozwinęły. Teraz, w ramach programu lekowego onkolodzy mają możliwość wdrożenia czterech linii leczenia, co jeszcze kilka lat temu nie było możliwe.
W leczeniu dermatologicznym fluorouracyl znajduje zastosowanie przede wszystkim w terapii zmian przednowotworowych oraz powierzchownych nowotworów skóry. Miejscowa terapia 5-FU szczególnie zalecana jest w przypadku zmian płaskich, rozległych lub licznych, dość powierzchownych, nie naciekających głęboko podścieliska lub zmian o trudno dostępnej lokalizacji. Aplikacja leku uważana jest za bezpieczną i dlatego nierzadko polecana jest osobom starszym.
Fluorouracyl pozostaje jedną z najważniejszych substancji czynnych w nowoczesnej onkologii i dermatologii. Jego wszechstronne zastosowanie w leczeniu różnych typów nowotworów oraz stanów przedrakowych skóry czyni go niezastąpionym narzędziem terapeutycznym. Skuteczność fluorouracylu została potwierdzona w licznych badaniach klinicznych, a jego rola w schematach chemioterapii wielolekowej stanowi fundament współczesnego leczenia nowotworów.
Kluczem do bezpiecznego i skutecznego stosowania fluorouracylu jest właściwa kwalifikacja pacjentów, uwzględniająca przeciwwskazania, potencjalne interakcje lekowe oraz indywidualne czynniki ryzyka, szczególnie niedobór DPD. Regularne monitorowanie parametrów laboratoryjnych i funkcji narządowych podczas terapii pozwala na wczesne wykrycie działań niepożądanych i odpowiednią modyfikację leczenia.
Rozwój personalizowanej medycyny i możliwość monitorowania stężeń terapeutycznych fluorouracylu otwierają nowe perspektywy dla optymalizacji terapii, pozwalając na maksymalizację korzyści klinicznych przy jednoczesnym minimalizowaniu ryzyka toksyczności. W przyszłości można spodziewać się dalszego rozwoju metod stosowania tej cennej substancji czynnej, w tym nowych formulacji i innowacyjnych schematów dawkowania.
W przypadku stosowania miejscowego mogą wystąpić łzawienie oraz inne reakcje skórne, ale znaczne wypadanie włosów jest rzadsze niż w przypadku innych cytostatyków. Przy stosowaniu dożylnym ryzyko alopecji występuje, szczególnie w połączeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi.
Czas leczenia zależy od wskazania i sposobu podawania. W przypadku rogowacenia słonecznego leczenie miejscowe trwa zwykle 2–4 tygodnie, a całkowite wygojenie osiąga się po 1–2 miesiącach. W onkologii długość terapii zależy od protokołu leczenia i odpowiedzi na terapię.
Fluorouracyl może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów, szczególnie jeśli wystąpią działania niepożądane ze strony układu nerwowego. Lek może powodować upośledzenie sprawności psychofizycznej, zdolności prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych.
Objawy przedawkowania fluorouracylu mogą obejmować nudności, wymioty, biegunkę, zaburzenia krwi oraz owrzodzenia przewodu pokarmowego. W przypadku podejrzenia przedawkowania należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.
5-fluorouracyl może powodować zaburzenia płodności. Mężczyźni, którzy w przyszłości zamierzają zostać ojcami, powinni skonsultować się z lekarzem w sprawie możliwości zebrania i przechowywania nasienia pobranego przed rozpoczęciem leczenia.
Interakcja między brywudyną a fluoropirymidynami (np. kapecytabiną, 5-fluorouracylem) może spowodować zgon. W wyniku wystąpienia tej interakcji lekowej notowano przypadki śmiertelne. Dlatego konieczne jest zachowanie co najmniej 4-tygodniowej przerwy między tymi lekami.
Chorzy z częściowym niedoborem dehydrogenazy dihydropirymidynowej (DPD) są narażeni na zwiększone ryzyko działań toksycznych, takich jak zapalenie jamy ustnej, biegunka, zapalenie błony śluzowej, neutropenia i neurotoksyczność. U chorych z całkowitym niedoborem DPD stosowanie preparatu jest przeciwwskazane. Z tego powodu zaleca się badanie aktywności DPD przed rozpoczęciem terapii.
Należy zachować szczególną ostrożność i przerwać leczenie w przypadku pierwszych objawów zapalenia lub owrzodzenia błony śluzowej jamy ustnej, biegunki, owrzodzenia i krwawienia z przewodu pokarmowego, jakichkolwiek krwawień, a także objawów kardiotoksyczności.
W trakcie leczenia oraz 1–2 miesiące po jego zakończeniu mogą wystąpić reakcje związane z nadmierną wrażliwością na światło. W tym czasie należy unikać zbyt długiego przebywania na słońcu, a także stosować ubiór chroniący przed promieniami słonecznymi i filtry przeciwsłoneczne.
Nie zaleca się spożywania alkoholu podczas leczenia fluorouracylem, ponieważ może to zwiększyć ryzyko uszkodzenia wątroby i serca. Alkohol może również nasilać działania niepożądane leku.
Przed rozpoczęciem leczenia fluorouracylem, w uzasadnionych przypadkach, należy oznaczyć aktywność dehydrogenazy dihydropirymidyny. Zalecane jest zbadanie, czy u chorego występuje niedobór DPD (badania genetyczne oraz badanie stężenia uracylu we krwi). Konieczne są również badania morfologii krwi, funkcji wątroby i nerek.
Nie zaleca się ogólnego stosowania 5-fluorouracylu u dzieci. Nie ma danych dotyczących stosowania preparatu u dzieci i młodzieży i nie zaleca się jego stosowania w tej grupie wiekowej.
Preparaty zawierające fluorouracyl należy przechowywać w temperaturze poniżej 25°C, w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. W przypadku preparatu Verrumal dopuszcza się przechowywanie leku w temperaturze poniżej 10°C przez krótki czas ze względu na możliwość krystalizacji fluorouracylu.
W przypadku stosowania miejscowego należy unikać kontaktu z oczami i błonami śluzowymi. W razie przypadkowego kontaktu należy dokładnie przemyć oczy dużą ilością wody i skonsultować się z lekarzem.
Na podstawie badań na zwierzętach nie ma dowodów, że fluorouracyl wykazuje właściwości warunkujące rozwój nowotworu, chociaż fluorouracyl należy do klasy substancji, które są zwykle związane z działaniem rakotwórczym. Fluorouracyl wykazuje działanie mutagenne w niektórych testach laboratoryjnych.
