Imecitin, znany również jako Iwermektyna, to lek przeciwpasożytniczy o szerokim spektrum działania. Jest stosowany miejscowo na skórę, głównie w leczeniu trądziku różowatego (grudkowo-krostkowego). Dawkowanie zależy od jednostki chorobowej i masy ciała pacjenta. Lek jest dostępny na receptę.
Imipenem + Cilastatin AptaPharma to lek przeciwbakteryjny, który zawiera dwa składniki czynne: imipenem i cylastatynę. Imipenem jest antybiotykiem z grupy karbapenemów, który niszczy szeroki zakres bakterii, hamując końcowy etap biosyntezy bakteryjnej ściany komórkowej. Cylastatyna jest inhibitorem dehydropeptydazy-I, enzymu nerkowego metabolizującego i unieczynniającego imipenem, chroniąc go przed rozkładem. Lek jest stosowany w leczeniu ciężkich zakażeń w obrębie jamy brzusznej, płuc, układu moczowego, nabytych w trakcie lub po porodzie a także powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich. Jest dostępny na receptę.
Imipenem + Cylastatyna ELC to lek przeciwbakteryjny z grupy antybiotyków karbapenemowych. Zawiera substancje czynne imipenem i cylastatynę, które działają poprzez niszczenie bakterii wywołujących zakażenia. Lek jest stosowany w leczeniu różnych zakażeń, takich jak powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej, ciężkie zapalenie płuc, zakażenia śródporodowe i poporodowe, powikłane zakażenia układu moczowego oraz powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich. Jest dostępny na receptę.
Imipenem + Cylastatyna Ranbaxy to lek przeciwbakteryjny, który zawiera antybiotyk β-laktamowy (imipenem) oraz cylastatynę. Cylastatyna jest inhibitorem dehydropeptydazy-I, enzymu nerkowego metabolizującego i unieczynniającego imipenem. Lek jest stosowany w leczeniu ciężkich zakażeń w obrębie jamy brzusznej, płuc, układu moczowego, nabytych w trakcie lub po porodzie a także powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich. Jest dostępny na receptę.
Imipenem/Cilastatin ACIC to lek przeciwbakteryjny z grupy antybiotyków karbapenemowych. Zawiera substancje czynne imipenem i cylastatynę, które działają poprzez niszczenie bakterii wywołujących zakażenia. Lek jest stosowany w leczeniu różnych zakażeń, takich jak powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej, ciężkie zapalenie płuc, zakażenia śródporodowe i poporodowe, powikłane zakażenia układu moczowego oraz powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich. Jest dostępny na receptę.
Imipenem/Cilastatin Kabi to lek przeciwbakteryjny z grupy antybiotyków karbapenemowych. Zawiera substancje czynne imipenem i cylastatynę, które działają poprzez niszczenie bakterii wywołujących zakażenia. Lek jest stosowany w leczeniu różnych zakażeń, takich jak powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej, ciężkie zapalenie płuc, zakażenia śródporodowe i poporodowe, powikłane zakażenia układu moczowego oraz powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich. Jest dostępny na receptę.
Imipenemum + Cilastatinum Aurovitas to lek, który zawiera substancje czynne imipenem i cylastatynę. Jest to antybiotyk karbapenemowy dostępny na receptę. Lek jest stosowany w leczeniu powikłanych zakażeń w obrębie jamy brzusznej, zakażeń śród- i poporodowych, powikłanych zakażeń układu moczowego, powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich, ciężkiego zapalenia płuc, w tym szpitalnego zapalenia płuc oraz zapalenia płuc związanego ze stosowaniem respiratora. Ponadto lek można stosować u pacjentów z neutropenią, u których wystąpiła gorączka prawdopodobnie wywołana zakażeniem bakteryjnym, oraz w leczeniu osób z bakteriemią przebiegającą w powiązaniu z ww. zakażeniami lub w przypadku podejrzenia o jej przebieganie w powiązaniu z tymi zakażeniami.
Imipenemum/Cilastatinum Hospira to antybiotyk karbapenemowy dostępny w postaci proszku do sporządzania roztworu do infuzji. Lek ten niszczy szeroki zakres bakterii i jest stosowany w leczeniu ciężkich zakażeń w obrębie jamy brzusznej, płuc, układu moczowego, nabytych w trakcie lub po porodzie a także powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich. Jest dostępny na receptę.
Miplestan jest lekiem stosowanym w leczeniu powikłanych zakażeń, takich jak zakażenia dróg moczowych, skóry i tkanek miękkich, zakażenia w obrębie jamy brzusznej, zakażenia okołoporodowe oraz zapalenie płuc. Jest dostępny na receptę. Przed zastosowaniem leku należy skonsultować się z lekarzem.
Recarbrio to antybiotyk zawierający imipenem, cylastatynę i relebaktam, stosowany w leczeniu bakteryjnych zakażeń płuc i zakażeń krwi u dorosłych. Skuteczny przeciwko bakteriom opornym na inne antybiotyki, Recarbrio zapewnia skuteczną terapię dla pacjentów powyżej 18. roku życia, zwalczając infekcje, które mogą być trudne do leczenia.
Tienam to lek przeciwbakteryjny, który zawiera dwa składniki aktywne: imipenem i cylastatynę. Imipenem jest antybiotykiem z grupy karbapenemów, który hamuje syntezę ściany komórkowej bakterii, wykazując działanie bakteriobójcze. Cylastatyna jest inhibitorem dehydropeptydazy I, enzymu nerkowego metabolizującego i unieczynniającego imipenem. Lek jest stosowany w leczeniu zakażeń wywołanych przez różne bakterie. Tienam jest dostępny na receptę.
Cylastatyna – to inhibitor enzymu rozkładającego niektóre antybiotyki z grupy karbapenemów m.in. imipenem. Cylastatyna występuje zawsze w połączeniu z antybiotykiem, ale nie wykazuje działania przeciwbakteryjnego oraz nie wpływa na jego działanie. Mechanizm działania cylastatyny polega na rozkładaniu antybiotyku z którym występuje. Wskazaniem do stosowania połączenia cylastatyny z antybiotykiem jest leczenie ciężkiego zapalenia płuc, zakażeń śródporodowych i poporodowych oraz powikłanych zakażeń skóry, tkanek miękkich, układu moczowego i jamy brzusznej.
Cylastatyna dostępna jest w postaci proszku do sporządzania roztworu do infuzji. Dokładne dawkowanie ustala się w zależności od ciężkości zakażenia.
Możliwe działania niepożądane: dotyczą stosowania połączenia cylastatyny z antybiotykiem (imipenemem). Po zastosowaniu leku mogą pojawić się nudności, wymioty, biegunka, wysypka, gorączka, hipotensja, drgawki, zawroty głowy, świąd, pokrzywka, senność, zapalenie żył, ból w miejscu wstrzyknięcia, rumień w miejscu wstrzyknięcia.
Opracowanie: Aleksandra Rutkowska – technik farmaceutyczny – nr dyplomu T/50033363/10
Cylastatyna to rewolucyjna substancja farmakologiczna, która odmieniła oblicze współczesnej antybiotykoterapii. Ten specjalistyczny inhibitor enzymatyczny, choć sam w sobie nie wykazuje działania przeciwbakteryjnego, odgrywa kluczową rolę w zwiększaniu skuteczności niektórych antybiotyków karbapenemowych, szczególnie imipenemu. Dzięki swojemu unikalnemu mechanizmowi działania, cylastatyna nie tylko poprawia farmakokinetykę współpodawanych antybiotyków, ale także wykazuje obiecujące właściwości nefroprotektywne, co czyni ją niezwykle wartościowym składnikiem nowoczesnych terapii przeciwinfekcyjnych. W ostatnich latach badania naukowe ujawniły również potencjalne zastosowania cylastatyny w ochronie nerek przed uszkodzeniami wywołanymi przez różne substancje nefrotoksyczne, otwierając nowe perspektywy terapeutyczne w medycynie.
Cylastatyna należy do grupy organicznych związków chemicznych klasyfikowanych jako kwasy dikarboksylowe. Jest odwracalnym inhibitorem dehydropeptydazy I, która jest enzymem odpowiedzialnym za rozkład niektórych antybiotyków karbapenemowych, np. imipenemu. Ta właściwość farmakologiczna stanowi podstawę jej terapeutycznego zastosowania w medycynie.
Cylastatyna hamuje ludzki enzym dehydropeptydazę, znajdującą się w nerkach i odpowiedzialną za degradację antybiotyku imipenemu. Cylastatyna w postaci soli sodowej jest kompetycyjnym, odwracalnym i specyficznym inhibitorem dehydropeptydazy I, enzymu nerkowego metabolizującego i unieczynniającego imipenem; nie wykazuje wewnętrzustrojowego działania przeciwbakteryjnego ani nie wpływa na działanie przeciwbakteryjne imipenemu.
Cylastatyna nie ma aktywności przeciwbakteryjnej, ale jest specyficznym inhibitorem nerkowej dipeptydazy (dehydropeptydazy, DHP-I). Dlatego cylastatyna blokuje metabolizm imipenemu w kanalikach nerkowych i poprawia wydalanie imipenemu z moczem. Enzym dehydropeptydaza I zlokalizowany jest w szczoteczkowatej błonie brzeżnej kanalików nerkowych proksymalnych, gdzie naturalnie metabolizuje imipenem, prowadząc do jego inaktywacji.
Badania wykazały, że cylastatyna hamuje również bakteryjną metallo-beta-laktamazę CphA, co może mieć dodatkowe znaczenie kliniczne. Ta wielokierunkowa aktywność czyni cylastatynę szczególnie wartościową w kontekście walki z opornością bakteryjną.
Cylastatyna w praktyce klinicznej stosowana jest wyłącznie w połączeniu z imipenemem. Preparat złożony zawierający antybiotyk β-laktamowy oraz konkurencyjny inhibitor enzymu nerkowego stosuje się w leczeniu powikłanych zakażeń w obrębie jamy brzusznej, zakażeń śród- i poporodowych, powikłanych zakażeń układu moczowego, powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich, ciężkiego zapalenia płuc, w tym szpitalnego zapalenia płuc oraz zapalenia płuc związanego ze stosowaniem respiratora.
Połączenie imipenem/cylastatyna znajduje zastosowanie w następujących sytuacjach klinicznych:
Dawki ≤500 mg imipenemu + 500 mg cylastatyny powinny być podawane w trwającym 20–30 min wlewie, a dawki >500 mg + 500 mg należy podawać w ciągu 40–60 min. Precyzyjne dawkowanie jest kluczowe dla osiągnięcia optymalnej skuteczności terapeutycznej.
Dorośli i młodzież z prawidłową czynnością nerek:
Pacjenci pediatryczni: U dzieci w wieku ≥ 1 rok zaleca się podawanie co 6 godzin dawki (15 mg + 15 mg) lub (25 mg + 25 mg)/kg masy ciała. W przypadku ciężkich zakażeń lub zakażeń wywołanych przez mniej wrażliwe bakterie stosuje się wyższą dawkę 25 mg + 25 mg/kg masy ciała co 6 godzin.
| Klirens kreatyniny | Dawkowanie |
|---|---|
| ≥90 ml/min | 500 mg + 500 mg co 6h lub 1000 mg + 1000 mg co 8h |
| 60-89 ml/min | 400 mg + 400 mg co 6h lub 750 mg + 750 mg co 8h |
| 30-59 ml/min | 300 mg + 300 mg co 6h lub 500 mg + 500 mg co 8h |
| 15-29 ml/min | 200 mg + 200 mg co 6h lub 500 mg + 500 mg co 12h |
| <15 ml/min | Nie zalecany, chyba że hemodializa w ciągu 48h |
Parametry farmakokinetyczne imipenemu i cylastatyny były podobne dla dawki pojedynczej i wielokrotnej ze względu na minimalną akumulację tych substancji. Cmax i AUC imipenemu i cylastatyny rosną wprost proporcjonalnie do dawki. Cylastatyna wiąże się w ok. 40% z białkami osocza.
Imipenem i cylastatyna przenikają do pokarmu kobiecego w małych ilościach. Dobrze przenika do narządów i tkanek, zdecydowanie gorzej do płynu mózgowo-rdzeniowego. Ta właściwość ma istotne znaczenie kliniczne przy planowaniu terapii w różnych lokalizacjach zakażenia.
Cylastatyna jest wydalana głównie z moczem w postaci niezmienionej (ok. 70–80% dawki), a 10% dawki jest wydalane w postaci metabolitu N-acetylowego, który wykazuje działanie hamujące aktywność dehydropeptydazy I porównywalne do macierzystego związku. Okres półtrwania cylastatyny w osoczu wynosi około 1 godziny, podobnie jak imipenemu.
Najczęściej obserwowane działania niepożądane związane ze stosowaniem połączenia imipenem/cylastatyna obejmują:
W trakcie podawania leku rzadko występowały reakcje alergiczne w tym wysypka, obrzęk twarzy, warg, języka i (lub) gardła (powodujące problemy z oddychaniem lub przełykaniem) i (lub) obniżenie ciśnienia krwi. Do szczególnie niebezpiecznych należą:
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu lub inny antybiotyk z grupy karbapenemów, ciężka nadwrażliwość na inne antybiotyki β-laktamowe stanowią główne przeciwwskazania do stosowania cylastatyny w połączeniu z imipenemem.
Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z:
Nie należy stosować preparatu u pacjentów z klirensem kreatyniny wynoszącym ≤5 ml/min/1,73 m², jeżeli nie będą oni poddani hemodializie w ciągu następnych 48 h.
Badania systematyczne i meta-analizy wykazały, że pacjenci otrzymujący imipenem-cylastatynę mieli niższą częstość występowania ostrego uszkodzenia nerek i niższe stężenia kreatyniny w surowicy po leczeniu w porównaniu z grupami kontrolnymi. Te obiecujące wyniki otwierają nowe perspektywy terapeutyczne.
Cylastatyna jest inhibitorem dehydropeptydazy I, który działa na błonę szczoteczkową kanalika proksymalnego, zapobiegając gromadzeniu się imipenemu i toksyczności. Badania wykazały potencjalny ochronny wpływ cylastatyny na apoptozę i toksyczność wywołaną wankomycyną w hodowanych komórkach nabłonka kanalików nerkowych.
Wydaje się, że cylastatyna może być potencjalnie skuteczna przeciwko nefrotoksyczności wywołanej lekami poprzez mechanizmy takie jak zmniejszenie produkcji reaktywnych form tlenu (ROS), apoptozy, hamowania P-glikoproteiny i zmian morfologicznych komórek nerkowych.
Cylastatyna zmniejszała stężenie kreatyniny, mocznika, molekuły uszkodzenia nerek-1 (KIM-1) i poważne zmiany morfologiczne wcześniej zwiększone przez gentamycynę u szczurów, co potwierdza jej potencjał ochronny wobec nerek.
Niektóre znane interakcje obejmują: Probenecyd – może zwiększyć stężenie imipenemu we krwi, co może prowadzić do toksyczności. Kwas walproinowy – Imipenem/cylastatyna może zmniejszać stężenie kwasa walproinowego, zmniejszając jego skuteczność i zwiększając ryzyko drgawek. Gancyklowir – jednoczesne stosowanie z imipenemem i cylastatyną może zwiększać ryzyko wystąpienia drgawek.
Szczególnie ważna jest interakcja z kwasem walproinowym, gdyż może prowadzić do przełomowych napadów padaczkowych u pacjentów z epilepsją. Pacjenci przyjmujący leki przeciwpadaczkowe wymagają szczególnego monitorowania.
Imipenem i cylastatyna przenikają w niewielkiej ilości do pokarmu kobiecego. Dlatego jest mało prawdopodobne, aby dziecko karmione piersią było narażone na działanie leku w znaczącym stopniu. Jeśli stosowanie leku jest konieczne, należy rozważyć stosunek korzyści związanych z karmieniem piersią do ryzyka dla dziecka.
W ciąży stosowanie połączenia imipenem/cylastatyna powinno być ograniczone do sytuacji, gdy potencjalne korzyści przewyższają ryzyko dla płodu. Brak jest wystarczających badań kontrolowanych u kobiet w ciąży.
Na polskim rynku farmaceutycznym dostępne są następujące preparaty zawierające cylastatynę w połączeniu z imipenemem:
Wszystkie preparaty dostępne są wyłącznie na receptę i wymagają przygotowania bezpośrednio przed podaniem przez wykwalifikowany personel medyczny.
Preparaty zawierające cylastatynę należy przechowywać w temperaturze poniżej 25°C, w miejscu suchym, chronionym przed światłem. Po rozpuszczeniu roztwory do infuzji zachowują stabilność przez ograniczony czas i powinny być użyte zgodnie z zaleceniami producenta, zazwyczaj w ciągu kilku godzin od przygotowania.
Nie, cylastatyna nie wykazuje właściwości przeciwbakteryjnych. Jest to inhibitor enzymatyczny, którego zadaniem jest ochrona towarzyszącego antybiotyku (imipenemu) przed degradacją w nerkach, wydłużając tym samym jego działanie.
Imipenem podawany bez inhibitora dehydropeptydazy I jest metabolizowany przez ten enzym w nerkach, przez co niewielka jego ilość jest wydalana z moczem (średnio 15–20% dawki). Cylastatyna zapobiega tej degradacji, umożliwiając osiągnięcie skutecznych stężeń antybiotyku.
Tak, ale wymagana jest modyfikacja dawkowania w zależności od stopnia zaburzenia czynności nerek. Dawkowanie zależy od wartości klirensu kreatyniny i powinno być dostosowane indywidualnie przez lekarza.
Najczęściej występują nudności, wymioty, biegunka oraz reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Nudności i wymioty występują częściej u pacjentów z granulocytopenią.
Tak, możliwe są reakcje alergiczne, od łagodnych wysypek po ciężkie reakcje anafilaktyczne. Pacjenci z uczuleniem na antybiotyki beta-laktamowe są szczególnie narażeni na reakcje krzyżowe.
Zaleca się regularne monitorowanie morfologii krwi, funkcji nerek (kreatynina, klirens kreatyniny), funkcji wątroby (aminotransferazy, fosfataza zasadowa) oraz obserwację kliniczną pod kątem działań niepożądanych.
U dzieci w wieku ≥ 1 rok dawki wynoszą 15 mg + 15 mg lub 25 mg + 25 mg/kg masy ciała co 6 godzin. Nie zaleca się stosowania u dzieci poniżej 1 roku życia.
Czas leczenia zależy od rodzaju i ciężkości zakażenia oraz odpowiedzi klinicznej pacjenta. Zazwyczaj terapia trwa od kilku dni do 2-3 tygodni, ale zawsze powinna być prowadzona pod nadzorem lekarza specjalisty.
Niektóre działania niepożądane związane ze stosowaniem tego leku (takie jak omamy, zaburzenia równowagi, senność i zawroty głowy) mogą wpływać u niektórych pacjentów na zdolność prowadzenia pojazdów.
Cylastatyna wykazała bezpośrednie działanie nefroprotektywne w ostrym uszkodzeniu nerek i obecnie jest badana pod kątem skuteczności w celowaniu terapeutycznie naładowanych nanocząstek do kanalika proksymalnego w leczeniu ostrego uszkodzenia nerek, co otwiera nowe możliwości terapeutyczne.
