Targocid to antybiotyk zawierający substancję czynną o nazwie teikoplanina. Jest stosowany w leczeniu różnych zakażeń bakteryjnych, zarówno tlenowych jak i beztlenowych. Targocid jest dostępny w postaci proszku i rozpuszczalnika do sporządzania zastrzyków i infuzji. Lek jest dostępny na receptę.
Teicopix to antybiotyk zawierający substancję czynną o nazwie teikoplanina. Działa bakteriobójczo, niszcząc bakterie wywołujące zakażenia w organizmie pacjenta. Stosowany jest w leczeniu zakażeń bakteryjnych, takich jak zakażenia skóry i tkanek miękkich, zakażenia kości i stawów, zapalenie płuc, zakażenia dróg moczowych, zapalenie wsierdzia, zapalenie otrzewnej oraz bakteriemia. Może być również stosowany w leczeniu niektórych zakażeń wywołanych przez Clostridium difficile. Lek jest dostępny tylko na receptę.
Teicoplanin Altan to antybiotyk glikopeptydowy, który jest strukturalnie podobny do wankomycyny. Jest wytwarzany w wyniku fermentacji prowadzonej przez grzyby Actinoplanes teichomyceticus. Mechanizm działania polega na blokowaniu biosyntezy ściany komórkowej bakterii. Teicoplanin Altan jest stosowany w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-dodatnie. Jest dostępny na receptę.
Teicoplanin AptaPharma to antybiotyk, który zawiera substancję czynną o nazwie “teikoplanina”. Działa poprzez eliminowanie bakterii, które wywołują zakażenia w organizmie pacjenta. Jest stosowany u dorosłych i dzieci, w tym noworodków, w leczeniu różnych infekcji bakteryjnych, takich jak: zakażenia skóry i tkanki podskórnej, kości i stawów, płuc, dróg moczowych, serca (zapalenie wsierdzia), tkanki podskórnej brzucha (zapalenie otrzewnej) oraz krwi. Może być również stosowany w leczeniu niektórych zakażeń wywołanych przez bakterie Clostridium difficile w jelitach. Lek jest dostępny na receptę.
Teikoplanina BRADEX to antybiotyk glikopeptydowy, który jest skuteczny przeciwko wielu bakteriom Gram-dodatnim. Jest często stosowany w leczeniu poważnych zakażeń, takich jak zapalenie płuc, infekcje skóry i tkanek miękkich, infekcje kości i stawów, bakteriemia oraz infekcyjne zapalenie wsierdzia. Teikoplanina BRADEX jest również stosowana jako alternatywne leczenie doustne biegunki i zapalenia jelita grubego związanego z zakażeniem Clostridium difficile. Jest dostępna na receptę.
Teikoplanina – antybiotyk glikopeptydowy, podobny strukturalnie do wankomycyny. Mechanizm działania teikoplaniny polega na hamowaniu wzrostu wrażliwych bakterii, poprzez wpływ na biosyntezę ściany komórkowej.
Wskazaniem do stosowania teikoplaniny jest leczenie pozajelitowe zakażeń skóry i tkanek miękkich, zakażeń kości i stawów, szpitalnego i pozaszpitalnego zapalenia płuc, zakażenia dróg moczowych z powikłaniami, infekcyjnego zapalenia wsierdzia, zapalenia otrzewnej i bakteriemii.
Teikoplanina dostępna jest w postaci proszku i rozpuszczalnika do sporządzania roztworu do wstrzykiwań i infuzji.
Możliwe działania niepożądane: ból w miejscu podania, gorączka, wysypka, rumień, świąd, leukopenia, małopłytkowość, eozynofilia, ból głowy, zawroty głowy, ubytek słuchu, szumy uszne, zaburzenia przedsionkowe, zapalenie żył, skurcz oskrzeli, biegunka, nudności, wymioty, wzrost stężenia kreatyniny we krwi, wzrost aktywności aminotransferaz.
Opracowanie: Aleksandra Rutkowska – technik farmaceutyczny – nr dyplomu T/50033363/10
Teikoplanina to jeden z najważniejszych antybiotyków w arsenale medycznym używanym do zwalczania poważnych zakażeń bakteryjnych wywołanych przez bakterie Gram-dodatnie. Ten glikopeptydowy antybiotyk, podobny strukturalnie do wankomycyny, odgrywa kluczową rolę w leczeniu zakażeń, szczególnie tych wywołanych przez szczepy oporne na inne antybiotyki. Od momentu wprowadzenia do terapii w latach 80. XX wieku, teikoplanina stała się nieoceniona w walce z trudnymi do leczenia infekcjami, oferując pacjentom skuteczną alternatywę terapeutyczną. Jej unikalne właściwości farmakologiczne, w tym długi okres półtrwania umożliwiający podawanie raz dziennie, czynią z niej ważne narzędzie w nowoczesnej medycynie. W Polsce teikoplanina jest dostępna pod różnymi nazwami handlowymi i stanowi podstawę leczenia wielu ciężkich zakażeń szpitalnych oraz pozaszpitalnych. Zrozumienie mechanizmu działania, wskazań, a także ograniczeń tej substancji czynnej jest kluczowe dla każdego pacjenta, który może być narażony na konieczność stosowania tej terapii.
Teikoplanina jest antybiotykiem glikopeptydowym, podobnym strukturalnie do wankomycyny, wytwarzanym w wyniku fermentacji prowadzonej przez grzyby Actinoplanes teichomyceticus. Należy do grupy leków o działaniu bakteriobójczym. Mechanizm działania polega na blokowaniu biosyntezy ściany komórkowej, poprzez wiązanie się z dużym powinowactwem z D-alanylo-D-alaniną, końcem cząsteczek prekursorowych dla peptydoglikanu, będącego elementem strukturalnym bakteryjnej ściany komórkowej.
Teikoplanina jest antybiotykiem glikopeptydowym, który hamuje syntezę ściany komórkowej peptydoglikanu bakterii. Wiąże się z D-alanylo-D-alaninowym (D-Ala-D-Ala) końcem prekursora peptydoglikanu, zapobiegając reakcji transpeptydacji niezbędnej do usieciowania ściany komórkowej. To wiązanie również interferuje z polimeryzacją peptydoglikanu, ostatecznie prowadząc do śmierci komórki bakteryjnej.
Dodatkowym mechanizmem działania teikoplaniny może być interakcja z substratem lipidu II w błonie komórkowej bakterii poprzez jej hydrofobowy ogon. Ta interakcja może ułatwiać zbliżenie antybiotyku do powstającego peptydoglikanu, wzmacniając jego działanie hamujące.
Zakres aktywności przeciwbakteryjnej teikoplaniny jest ograniczony do drobnoustrojów Gram-dodatnich. Spektrum przeciwbakteryjne obejmuje tlenowe i beztlenowe bakterie Gram-dodatnie, w tym:
Teikoplanina wykazała skuteczność in vitro przeciwko bakteriom Gram-dodatnim, w tym paciorkowcom (włączając MRSA), paciorkowcom, enterokokom oraz beztlenowym bakteriom Gram-dodatnim, w tym Clostridium spp. Teikoplanina jest nieskuteczna przeciwko bakteriom Gram-ujemnym, ponieważ duże, polarne cząsteczki związku nie są w stanie przeniknąć przez zewnętrzną błonę tych organizmów.
W zakresie dawek 2–25 mg/kg mc. teikoplanina wykazuje liniową farmakokinetykę. Podana p.o. nie wchłania się z przewodu pokarmowego. Po podaniu i.m. dostępność biologiczna wynosi 90%. W 87,6–90% wiąże się z białkami osocza.
Teikoplanina wykazuje następujące właściwości dystrybucyjne:
Teikoplanina jest głównie wydalana przez nerki w postaci niezmienionej. Charakterystyka eliminacji:
| Parametr | Wartość |
|---|---|
| Okres półtrwania (t½) | 100-170 godzin |
| Wydalanie z moczem | 80% w ciągu 16 dni |
| Wydalanie z kałem | 2,7% w ciągu 8 dni |
| Metabolity | 2-3% dawki (powstają przez hydroksylację) |
Długi okres półtrwania w fazie eliminacji wynoszący 100-170 godzin umożliwia podawanie leku raz dziennie po okresie dawek nasycających.
Teikoplanina jest stosowana w leczeniu pozajelitowym zakażeń wywołanych przez wrażliwe drobnoustroje u dorosłych i dzieci od urodzenia. Główne wskazania obejmują:
Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich obejmujące głębsze warstwy skóry i tkanki podskórnej, często wymagające intensywnego leczenia antybiotykowego.
Alternatywne leczenie doustne biegunki i zapalenia jelita grubego związanych z zakażeniem Clostridium difficile.
Substancja czynna może być wykorzystywana w profilaktyce okołooperacyjnej niektórych zabiegów ortopedycznych.
Oporność drobnoustrojów może być różna w poszczególnych obszarach geograficznych i w różnym czasie. Istnieją dwa główne mechanizmy oporności na teikoplaninę:
Oporność na teikoplaninę może wynikać ze zmiany strukturalnej miejsca wiązania jej cząsteczki. Modyfikacja polega na zmianie D-alanylo-D-alaniny w D-alanylo-D-mleczan w prekursorze mureiny, co zmniejsza powinowactwo do teikoplaniny. Ten rodzaj oporności występuje zwłaszcza u bakterii z gatunku Enterococcus faecium.
Drugim mechanizmem oporności jest nadprodukcja prekursorów peptydoglikanu, do których dołączana jest teikoplanina. Mechanizm ten odpowiada za zmniejszoną wrażliwość lub oporność gronkowców.
Pomiędzy teikoplaniną i wankomycyną może wystąpić oporność krzyżowa, jednak niektóre oporne na wankomycynę bakterie rodzaju Enterococcus (fenotyp Van B) pozostają wrażliwe na teikoplaninę.
Dawkowanie teikoplaniny jest skomplikowane i uwzględnia stosowanie dawek nasycających i podtrzymujących:
| Grupa wiekowa | Dawka początkowa | Dawka podtrzymująca |
|---|---|---|
| Noworodki i niemowlęta do 2 miesięcy | 16 mg/kg/d (1. doba) | 8 mg/kg 1×/d |
| Dzieci 2 mies. – 12 lat | 10 mg/kg co 12h (pierwsze 3 dawki) | 6-10 mg/kg 1×/d |
Po zakończeniu podawania dawki nasycającej zaleca się monitorowanie stężeń teikoplaniny w stanie stacjonarnym. Kontrolę stężeń można wykonywać minimum raz w tygodniu dla zapewnienia stabilności podczas leczenia podtrzymującego.
Teikoplanina może być stosowana jednocześnie z innymi antybiotykami, jeśli jest to konieczne w celu wyeliminowania drobnoustrojów. Wykazuje synergizm w skojarzeniu z:
Działania niepożądane teikoplaniny są na ogół o niewielkim nasileniu i przemijające, rzadko powodują konieczność przerwania leczenia. Można je podzielić na kilka kategorii:
Teikoplanina może powodować zaburzenia czynności nerek, objawiające się:
Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z:
Zaleca się regularne kontrole:
Szczególną ostrożność należy zachować przy stosowaniu teikoplaniny z:
Bezwzględnie zabronione jest mieszanie roztworów teikoplaniny z roztworami aminoglikozydów przed wstrzyknięciem ze względu na niekompatybilność chemiczną. Wyjątek stanowi jednoczesne podawanie w płynie dializacyjnym podczas CADO.
Brak wystarczających dowodów na bezpieczeństwo terapii teikoplaniną u kobiet ciężarnych. Badania na zwierzętach potwierdziły ryzyko:
Stosowanie w okresie ciąży nie jest zalecane, chyba że potencjalne korzyści przeważają nad ryzykiem.
Prawdopodobieństwo transferu do mleka matki jest niewielkie ze względu na:
Decyzję o kontynuacji karmienia lub leczenia należy podjąć po analizie korzyści i ryzyka.
Teikoplanina jest strukturalnie podobna do wankomycyny, ale charakteryzuje się długim okresem półtrwania umożliwiającym podawanie raz dziennie. Wykazuje większą aktywność wobec Enterococcus, podczas gdy wankomycyna jest bardziej aktywna wobec Staphylococcus. Teikoplanina ma też korzystniejszy profil bezpieczeństwa.
Tak, teikoplanina wykazuje wysoką skuteczność przeciwko metycylinoopornym szczepom Staphylococcus aureus (MRSA). Jest często stosowana jako antybiotyk pierwszego wyboru w tego typu zakażeniach.
Ze względu na długi okres półtrwania teikoplaniny (100-170 godzin), bez dawek nasycających osiągnięcie odpowiedniego stężenia terapeutycznego trwałoby bardzo długo. Dawki nasycające pozwalają szybko osiągnąć skuteczne stężenie leku.
Teikoplanina podana doustnie nie wchłania się z przewodu pokarmowego, dlatego do leczenia zakażeń ogólnoustrojowych musi być podawana dożylnie lub domięśniowo. Wyjątek stanowi leczenie zakażeń jelitowych Clostridium difficile, gdzie podaje się ją doustnie do działania miejscowego.
Przed rozpoczęciem terapii zaleca się wykonanie: morfologii krwi z płytkami, badań czynności nerek (kreatynina, mocznik), badań czynności wątroby (aminotransferazy), oraz ocenę słuchu przy planowanym długotrwałym leczeniu.
Tak, ototoksyczność jest jednym z potencjalnych działań niepożądanych teikoplaniny. Ryzyko jest większe u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, przy długotrwałym leczeniu oraz przy jednoczesnym stosowaniu innych leków ototoksycznych.
W przypadku pominięcia dawki należy podać ją jak najszybciej po zauważeniu opuszczenia. Jeśli zbliża się czas kolejnej dawki, nie należy podwajać dawki. Zawsze należy skonsultować się z lekarzem.
Czas leczenia zależy od rodzaju i ciężkości zakażenia oraz odpowiedzi klinicznej pacjenta. Zazwyczaj wynosi od 7-14 dni, ale może być dłuższy w przypadku ciężkich zakażeń, takich jak zapalenie wsierdzia czy osteomyelitis.
Chociaż nie ma bezpośrednich interakcji między teikoplaniną a alkoholem, spożywanie alkoholu podczas terapii antybiotykowej jest generalnie niezalecane, ponieważ może osłabiać funkcje układu immunologicznego i nasilać działania niepożądane.
Natychmiastowego kontaktu z lekarzem wymagają: trudności w oddychaniu, obrzęk twarzy lub gardła, ciężkie reakcje skórne, znaczne zmniejszenie ilości oddawanego moczu, nagła utrata słuchu, zawroty głowy z utratą równowagi, oraz wszelkie objawy sugerujące ciężką reakcję alergiczną.
