AuroBlock Fast to lek, który zawiera substancję czynną loperamidu chlorowodorek. Należy do grupy leków zwanych „przeciwbiegunkowymi”, które są stosowane w leczeniu objawów ostrej biegunki u dorosłych i dzieci w wieku od 15 lat. Lek jest dostępny na receptę.
Aurostop to lek dostępny na receptę, który zawiera substancję czynną o nazwie loperamid. Jest stosowany w leczeniu nagłych krótkotrwałych ataków biegunki u dorosłych i dzieci powyżej 12 roku życia. Dzięki niemu stolec staje się bardziej zwarty, a ilość wypróżnień ulega zmniejszeniu. Ważne jest, aby podczas stosowania tego leku pić odpowiednią ilość płynów, które zastąpią wodę utraconą w luźnych stolcach.
Dissenten to lek w postaci tabletek, który zawiera substancję czynną loperamid. Lek ten ma działanie przeciwbiegunkowe, które obniża aktywność perystaltyczną jelit poprzez oddziaływanie na podłużne i okrężne mięśnie gładkie ściany jelit. Jest stosowany w leczeniu objawowym biegunek różnego pochodzenia. Lek jest dostępny na receptę.
Imodium Instant to lek przeciwbiegunkowy dostępny bez recepty. Jego substancją czynną jest chlorowodorek loperamidu. Lek ten działa poprzez zmniejszenie perystaltyki jelit, co wydłuża czas przechodzenia treści pokarmowej przez jelita i zwiększa spoczynkowe napięcie zwieracza odbytu, zmniejszając tym samym natychmiastową potrzebę wypróżnienia. Jest wskazany w objawowym leczeniu ostrej i przewlekłej biegunki u osób dorosłych i dzieci powyżej 6 roku życia, a także w objawowym leczeniu ostrych epizodów biegunki związanej z zespołem jelita drażliwego u osób powyżej 18 roku życia.
Laremid to lek przeciwbiegunkowy dostępny bez recepty. Zawiera substancję czynną – loperamid, który działa poprzez wydłużenie czasu przejścia pokarmu przez przewód pokarmowy, co skutkuje zmniejszeniem liczby wypróżnień i poprawą konsystencji stolca. Lek jest przeznaczony dla dorosłych i dzieci powyżej 6. roku życia. Wskazany jest do stosowania w objawowym leczeniu ostrej i przewlekłej biegunki różnego pochodzenia.
Lopacut to lek przeciwbiegunkowy dostępny w postaci tabletek powlekanych. Zawiera substancję czynną – chlorowodorek loperamidu. Lek ma zastosowanie w łagodzeniu objawów ostrej biegunki u dorosłych i młodzieży powyżej 12. roku życia. Działa poprzez zmianę konsystencji stolca i zmniejszenie liczby wypróżnień. Lek jest dostępny bez recepty.
Loper to lek o działaniu przeciwbiegunkowym, dostępny bez recepty. Substancją czynną preparatu jest loperamid, syntetyczny opioid. Loperamid wiąże się z receptorami opioidowymi komórek ściany jelita hamując perystaltykę i wydłużając czas pasażu treści jelitowej. Lek jest wskazany w objawowym leczeniu ostrej i przewlekłej biegunki oraz w celu zmniejszenia liczby i objętości stolców oraz poprawy ich konsystencji u pacjentów z wytworzoną przetoką jelita krętego.
Loperamid APTEO MED to lek, którego substancją czynną jest loperamidu chlorowodorek. Jest to substancja o działaniu przeciwbiegunkowym. Lek wydłuża czas przejścia treści pokarmowej przez jelita, zmniejsza wydalanie wody i elektrolitów oraz zmniejsza natychmiastową potrzebę wypróżniania. Stosuje się go w objawowym leczeniu ostrej biegunki u dorosłych i młodzieży w wieku 12 lat i powyżej, a także w objawowym leczeniu ostrych epizodów biegunki związanych z zespołem jelita drażliwego u osób dorosłych, w wieku 18 lat i powyżej, po wstępnej diagnozie postawionej przez lekarza. Lek jest dostępny bez recepty.
Loperamid Dr.Max to lek przeciwbiegunkowy, który działa na układ pokarmowy. Jest wskazany do stosowania w objawowym leczeniu ostrej i przewlekłej biegunki. U osób z przetoką jelita krętego może być stosowany w celu zmniejszenia ilości i objętości stolców oraz zwiększenia ich konsystencji. Lek jest dostępny bez recepty.
Loperamid WZF to lek przeciwbiegunkowy dostępny na receptę. Zawiera substancję czynną – loperamid, który wydłuża czas przejścia pokarmu przez przewód pokarmowy, zmniejsza wydalanie wody i elektrolitów oraz zmniejsza natychmiastową potrzebę wypróżniania. Jest wskazany do stosowania u dorosłych i dzieci powyżej 6 roku życia w objawowym leczeniu ostrej i przewlekłej biegunki. Może być również stosowany u pacjentów z wytworzoną przetoką jelita krętego, aby zmniejszyć ilość i objętość stolców oraz poprawić ich konsystencję.
Loperamide Aurovitas to lek przeciwbiegunkowy, który zawiera loperamid. Loperamid pomaga zatrzymać biegunkę, powodując, że stolec jest bardziej zwarty oraz zmniejsza się częstość wypróżnień. Lek jest stosowany w leczeniu nagłych, krótkotrwałych (ostrych) ataków biegunki u dorosłych i młodzieży w wieku powyżej 12 lat. Leku nie należy stosować dłużej niż przez 2 dni bez konsultacji z lekarzem. Jest dostępny bez recepty.
Lek Loperamide Grindeks (loperamid chlorowodorek) to lek w postaci twardych kapsułek, który utwardza stolec i zmniejsza częstość oraz objętość wypróżnień. Stosowany jest w objawowym leczeniu nagłych, krótkotrwałych napadów biegunki u dorosłych i młodzieży powyżej 12 lat.
Stoperan to produkt leczniczy o działaniu przeciwbiegunkowym. Stosuje się go w biegunkach, które nie są wywołane zakażeniem bakteryjnym. Stoperan jest wskazany w objawowym leczeniu ostrej i przewlekłej biegunki. Działanie. hamuje nasilone ruchy jelit; zwiększa wchłanianie wody; spowalnia perystaltykę jelit.
Stoperan Fast to lek przeciwbiegunkowy zawierający chlorowodorek loperamidu, przeznaczony do objawowego leczenia ostrej i przewlekłej biegunki u dorosłych i dzieci powyżej 6 roku życia. Działa poprzez zmniejszenie perystaltyki jelit, co wydłuża czas przechodzenia treści pokarmowej przez jelita. Tabletki z liofilizatem doustnym rozpuszczają się na języku w kilka sekund, co zapewnia szybkie i wygodne stosowanie.
Stoperan Junior to przeciwbiegunkowy lek zawierający chlorowodorek loperamidu, który łagodzi wzmożoną perystaltykę jelit, przeciwdziałając biegunkom. Stosowany u dorosłych oraz dzieci od 6 roku życia, przynosi ulgę w przypadkach ostrych i przewlekłych biegunek, działając objawowo bez leczenia przyczyny. W większości przypadków, biegunka ustępuje w ciągu kilku godzin po przyjęciu leku.
Stoperan S to lek przeciwbiegunkowy dostępny bez recepty. Zawiera substancję czynną – loperamid, który hamuje nasilone ruchy jelit, zwiększa wchłanianie wody i spowalnia przechodzenie treści pokarmowej przez jelita. Jest zalecany w leczeniu objawów biegunek: ostrej oraz przewlekłej oraz biegunek przewlekłych w trakcie zapalenia jelit czy zespołu jelita drażliwego. Może być stosowany u osób dorosłych oraz dzieci już od 6 lat.
Loperamid – lek o działaniu przeciwbiegunkowym, syntetyczny opioid. Mechanizm działania loperamidu polega na hamowaniu perystaltyki przewodu pokarmowego i wydłużeniu czasu pasażu jelitowego. Dzięki temu zmniejsza się nagła potrzeba wypróżnienia. Wskazaniem do stosowania leku jest leczenie ostrej i przewlekłej biegunki u dorosłych i dzieci powyżej 6 lat oraz zmniejszenie liczby i objętości stolców u pacjentów z wytworzoną przetoką jelita krętego.
Loperamid występuje w postaci tabletek, kapsułek oraz tabletek ulegających rozpadowi w jamie ustnej. Działanie leku następuje szybko, już po około 1 godzinie od momentu podania dawki. Jeśli po 48 godzinach nie następuje poprawa, należy przerwać przyjmowanie leku i skontaktować się z lekarzem. Długotrwała biegunka może być przyczyną poważnych chorób i w takich przypadkach należy rozszerzyć diagnostykę.
Możliwe działania niepożądane: występują bardzo rzadko i na ogół ciężko je odróżnić od objawów biegunkowych. Mogą pojawić się wzdęcia, nudności, niestrawność, ból brzucha, zawroty głowy, senność, wysypka, pokrzywka, świąd.
Uwaga: Podczas biegunki, szczególnie u dzieci i osób starszych może szybko dojść do odwodnienia organizmu, dlatego zaleca się uzupełnianie płynów i elektrolitów.
Opracowanie: Aleksandra Rutkowska – technik farmaceutyczny – nr dyplomu T/50033363/10
Loperamid to jedna z najczęściej stosowanych substancji czynnych w leczeniu biegunek, dostępna w polskich aptekach zarówno na receptę, jak i bez recepty. Ten syntetyczny opioid, wprowadzony po raz pierwszy w 1959 roku w Szwajcarii, charakteryzuje się unikalnym mechanizmem działania, który czyni go bezpiecznym i skutecznym rozwiązaniem dla pacjentów zmagających się z różnymi typami zaburzeń wypróżniania. Dzięki selektywnemu działaniu na receptory opioidowe zlokalizowane w ścianie jelita, loperamid skutecznie hamuje biegunkę bez wpływu na ośrodkowy układ nerwowy, co stanowi jego główną przewagę nad tradycyjnymi opioidami. W dawkach terapeutycznych nie przenika przez barierę krew-mózg, dzięki czemu nie wywołuje typowych dla opioidów działań niepożądanych, takich jak sedacja czy ryzyko uzależnienia. Lek ten wykazuje około 40-50-krotnie silniejsze właściwości przeciwbiegunkowe niż morfina, przy zachowaniu wysokiego profilu bezpieczeństwa.
Loperamid należy do grupy syntetycznych opioidów o specyficznym działaniu ograniczonym wyłącznie do przewodu pokarmowego. Substancja ta wiąże się selektywnie z receptorami opioidowymi μ (mi) znajdującymi się w ścianie jelita cienkiego i grubego. To wiązanie prowadzi do kaskady procesów biochemicznych, które skutkują znacznym spowolnieniem perystaltyki przewodu pokarmowego.
Podstawowy mechanizm działania loperamidu opiera się na hamowaniu uwalniania dwóch kluczowych neuroprzekaźników: acetylocholiny i prostaglandyn z zakończeń nerwowych i zwojów śródściennych jelita. Acetylocholina jest głównym neurotransmiterem odpowiedzialnym za stymulację skurczów mięśni gładkich jelita, podczas gdy prostaglandyny odgrywają istotną rolę w regulacji procesów zapalnych i motoryki przewodu pokarmowego.
W wyniku działania loperamidu dochodzi do wydłużenia czasu pasażu treści jelitowej, co daje organizmowi więcej czasu na wchłanianie wody i elektrolitów ze światła jelita. Dodatkowo substancja ta zwiększa napięcie zwieracza odbytu w stanie spoczynku, co znacząco zmniejsza uczucie parcia na stolec i nagłą potrzebę skorzystania z toalety – objawy szczególnie uciążliwe dla pacjentów cierpiących na biegunkę.
Farmakokinetyka loperamidu charakteryzuje się bardzo specyficznym profilem, który determinuje jego bezpieczeństwo stosowania. Po podaniu doustnym substancja czynna jest dobrze wchłaniana z przewodu pokarmowego, jednak praktycznie w całości podlega intensywnemu metabolizmowi pierwszego przejścia w wątrobie.
Główny szlak metaboliczny loperamidu to oksydacyjna N-demetylacja, za którą odpowiedzialne są enzymy cytochromu P450, szczególnie CYP3A4 i CYP2C8. Dzięki temu procesowi mniej niż 1% podanej dawki dostaje się do krążenia systemowego, co tłumaczy brak działania na ośrodkowy układ nerwowy.
Loperamid wykazuje bardzo wysokie powinowactwo do tkanek jelitowych – wiąże się z białkami osocza w około 95%, głównie z albuminami. Badania wykazały również, że substancja ta jest substratem glikoproteiny P, białka transportowego, które dodatkowo ogranicza jej przenikanie przez barierę krew-mózg.
Biologiczny okres półtrwania loperamidu wynosi około 9-14 godzin, przy czym lek i jego metabolity są wydalane głównie z kałem za pośrednictwem żółci. Ta droga eliminacji sprawia, że u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie ma konieczności modyfikacji dawkowania.
Loperamid jest wskazany w objawowym leczeniu ostrej biegunki u dorosłych i dzieci powyżej 6. roku życia. Szczególnie skuteczny okazuje się w przypadkach biegunki wodnistej, która nie jest spowodowana infekcjami bakteryjnymi. Lek może być stosowany niezależnie od etiologii biegunki, jednak zawsze jako element leczenia objawowego.
W przypadku przewlekłej biegunki loperamid stanowi często stosowaną opcję terapeutyczną, szczególnie gdy przyczyna zaburzeń nie może zostać w pełni wyeliminowana. Lek pozwala na znaczne zmniejszenie częstotliwości wypróżnień i poprawę konsystencji stolca, co przekłada się na lepszą jakość życia pacjentów.
Loperamid odgrywa istotną rolę w leczeniu objawowym zespołu jelita drażliwego, szczególnie w jego postaci biegunkowej. U pacjentów z zdiagnozowanym IBS substancja ta pomaga kontrolować ostre epizody biegunki, zmniejszać parcie na stolec oraz poprawiać ogólny komfort życia. Ważne jest jednak pamiętanie, że loperamid nie leczy przyczyny zespołu jelita drażliwego, a jedynie łagodzi jego objawy.
U pacjentów z wytworzoną przetoką jelita krętego loperamid może być stosowany w celu zmniejszenia liczby i objętości stolców oraz zwiększenia ich konsystencji. To zastosowanie jest szczególnie ważne u pacjentów po operacjach jelitowych lub w przypadkach chorób zapalnych jelit wymagających chirurgicznego leczenia.
Lista przeciwwskazań do stosowania loperamidu jest stosunkowo obszerna i obejmuje sytuacje, w których zwolnienie perystaltyki jelita może być niebezpieczne:
Loperamid wymaga ostrożnego stosowania u określonych grup pacjentów:
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby powinni być szczególnie monitorowani ze względu na ryzyko względnego przedawkowania i potencjalnego toksycznego działania na ośrodkowy układ nerwowy.
Pacjenci z AIDS wymagają przerwania terapii przy pierwszych objawach wzdęcia brzucha ze względu na opisane przypadki toksycznego rozszerzenia okrężnicy podczas jednoczesnych infekcji jelitowych.
W ostrej biegunce zalecana dawka początkowa wynosi 4 mg (2 tabletki po 2 mg), następnie 2 mg po każdym luźnym wypróżnieniu. Maksymalna dawka dobowa nie powinna przekraczać 16 mg (8 tabletek).
W przypadku przewlekłej biegunki dawka początkowa wynosi 4 mg na dobę, którą następnie modyfikuje się do uzyskania 1-2 normalnych stolców na dobę. Typowa dawka podtrzymująca mieści się w przedziale 2-12 mg na dobę.
U dzieci dawka początkowa wynosi 2 mg, następnie 2 mg po każdym luźnym stolcu. Maksymalna dawka dobowa jest obliczana na podstawie masy ciała dziecka – 3 mg na każde 20 kg masy ciała (maksymalnie 6 mg na dobę).
Loperamid można przyjmować niezależnie od posiłków. Tabletki należy popijać niewielką ilością wody. W przypadku tabletek rozpadających się w jamie ustnej nie ma konieczności popijania wodą.
Ważne wskazówki dotyczące dawkowania:
Większość działań niepożądanych loperamidu występuje bardzo rzadko (< 1/10 000 pacjentów), co potwierdza dobry profil bezpieczeństwa tego leku.
Bardzo rzadko: zawroty głowy, senność, osłupienie, zaburzenia koordynacji ruchowej. Te objawy mogą wystąpić szczególnie w przypadku przedawkowania lub u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.
Bardzo rzadko: bóle brzucha, nudności, wymioty, zaparcia, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, niedrożność jelit, niestrawność, rozszerzenie okrężnicy (w tym toksyczne rozszerzenie okrężnicy).
Sporadycznie: zatrzymanie moczu, które może wystąpić szczególnie u mężczyzn z przerostem prostaty.
Bardzo rzadko: wysypka, pokrzywka, świąd, obrzęk naczynioruchowy, reakcje anafilaktyczne (w tym wstrząs anafilaktyczny), ciężkie reakcje skórne: wysypka pęcherzowa, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, martwica toksyczno-rozpływna naskórka.
Najważniejsze klinicznie interakcje dotyczą jednoczesnego stosowania loperamidu z inhibitorami glikoproteiny P, takimi jak:
Jednoczesne stosowanie z desmopresyną może prowadzić do zwiększenia jej stężenia w osoczu i ryzyka wystąpienia hiponatremii.
Substancje o właściwościach antycholinergicznych mogą nasilać działanie loperamidu, podczas gdy leki przyspieszające perystaltykę jelitową mogą zmniejszać jego skuteczność.
Przedawkowanie loperamidu może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Objawy obejmują:
Działanie na ośrodkowy układ nerwowy: osłupienie, zaburzenia koordynacji ruchowej, senność, zwężenie źrenic, nadmierne napięcie mięśniowe, depresja oddechowa.
Działanie na układ pokarmowy: ciężkie zaparcia, niedrożność jelit, toksyczne rozszerzenie okrężnicy.
Działanie na układ krążenia: wydłużenie odstępu QT, wydłużenie czasu trwania zespołu QRS, arytmie komorowe, zatrzymania akcji serca. Te działania kardiologiczne mogą być potencjalnie śmiertelne.
W przypadku przedawkowania jako antidotum można podać nalokson, antagonistę receptorów opioidowych. Ze względu na dłuższy okres działania loperamidu (9-14 godzin) w porównaniu z naloksonem (1-3 godziny), może być konieczne powtarzanie dawek antidotum.
Leczenie biegunek i zespołu jelita drażliwego wymaga często zastosowania kilku grup leków o uzupełniających się mechanizmach działania:
Leki przeciwbiegunkowe: Oprócz loperamidu w Polsce stosuje się również nifuroksazyd (Nifuroksazyd-Richter, Antinal) o działaniu przeciwbakteryjnym w świetle jelita oraz diosmektyt (Smecta, Diosmolyte) o właściwościach adsorbujących.
Probiotyki: W uzupełnieniu terapii przeciwbiegunkowej stosuje się preparaty zawierające żywe kultury bakterii, takie jak Lactobacillus rhamnosus GG (Dicoflor, Floractin) czy Saccharomyces boulardii (Enterol), które pomagają w odbudowie prawidłowej flory jelitowej.
Płyny nawadniające: Orsalit, Gastrolit i inne preparaty elektrolitowe są niezbędne w zapobieganiu odwodnieniu, szczególnie u dzieci i osób starszych.
W terapii IBS oprócz loperamidu stosuje się:
Leki rozkurczowe: Hiosyna (Buscopan, Scopolan compositum), mebeweryna (Duspatalin Gastro), drotaweryna (No-Spa Max, Spastyna Max) – zmniejszają skurcze jelit i łagodzą ból brzucha.
Leki na zaparcia: W przypadku postaci zaparciowej IBS stosuje się makrogole (Forlax, Dicopeg), laktuloze (Lactulose-MIP) oraz nowsze preparaty jak prukalopryd czy lubiproston.
Preparaty wspomagające: Probiotyki specjalnie opracowane dla pacjentów z IBS (Sanprobi IBS, Dicoflor IBSIUM), maślan sodu (Debutir, Intesta) oraz preparaty ziołowe (Iberogast).
Na polskim rynku farmaceutycznym dostępnych jest wiele preparatów zawierających loperamid w różnych postaciach:
| Nazwa handlowa | Postać | Dawka | Dostępność |
|---|---|---|---|
| Stoperan | Kapsułki twarde | 2 mg | Bez recepty |
| Laremid | Tabletki | 2 mg | Bez recepty |
| Imodium Instant | Tabletki rozpadające się | 2 mg | Bez recepty |
| Loperamid WZF | Tabletki | 2 mg | Na receptę |
| Loperamide Aurovitas | Kapsułki twarde | 2 mg | Bez recepty |
| Loperamide Grindeks | Kapsułki twarde | 2 mg | Bez recepty |
| AuroBlock Fast | Tabletki rozpadające się | 2 mg | Bez recepty |
| Loper | Tabletki | 2 mg | Bez recepty |
Wszystkie preparaty zawierają tę samą dawkę substancji czynnej (2 mg loperamidu chlorowodorku), różnią się głównie postacią farmaceutyczną i substancjami pomocniczymi. Tabletki rozpadające się w jamie ustnej są szczególnie wygodne dla osób mających problemy z połykaniem lub gdy nie ma możliwości popicia leku wodą.
Bezpieczeństwo stosowania loperamidu w ciąży nie zostało w pełni ustalone. Badania na zwierzętach nie wykazały działania teratogennego czy embriotoksycznego, jednak brak jest wystarczających badań klinicznych u kobiet w ciąży.
Zalecenia są zróżnicowane w zależności od okresu ciąży:
Loperamid w niewielkich ilościach przenika do mleka kobiecego, dlatego nie zaleca się jego stosowania w okresie laktacji. Kobiety karmiące powinny skonsultować się z lekarzem przed zastosowaniem leku.
Loperamid, mimo że należy do grupy opioidów, nie wykazuje właściwości uzależniających w dawkach terapeutycznych. Dzieje się tak dlatego, że praktycznie nie przenika przez barierę krew-mózg i nie oddziałuje na ośrodki nagrody w mózgu odpowiedzialne za rozwój uzależnienia.
Działanie przeciwbiegunkowe loperamidu rozpoczyna się zazwyczaj w ciągu 1-3 godzin od przyjęcia dawki 4 mg. Maksymalny efekt terapeutyczny osiągany jest po około 4-6 godzinach i może utrzymywać się do 24 godzin.
Loperamid może być stosowany u dzieci powyżej 6. roku życia. U młodszych dzieci nie zaleca się jego stosowania ze względu na brak wystarczających badań bezpieczeństwa oraz zwiększone ryzyko działań niepożądanych ze strony ośrodkowego układu nerwowego.
Loperamid jest przeznaczony do krótkotrwałego stosowania. W ostrej biegunce nie powinien być stosowany dłużej niż 2 dni bez konsultacji z lekarzem. W przypadku przewlekłej biegunki czas stosowania powinien być ustalony indywidualnie przez lekarza.
Loperamid może być bezpiecznie łączony z większością leków. Należy jednak zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu z inhibitorami glikoproteiny P oraz informować lekarza o wszystkich przyjmowanych preparatach.
W przypadku podejrzenia przedawkowania należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub udać do najbliższego szpitalnego oddziału ratunkowego. Objawy przedawkowania mogą obejmować senność, zwężenie źrenic, zaburzenia oddychania oraz problemy z sercem.
Loperamid w dawkach terapeutycznych zazwyczaj nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów. Jednak podczas biegunki mogą występować objawy takie jak zawroty głowy, senność czy osłabienie, które mogą wpłynąć na bezpieczną jazdę.
Loperamid jest skuteczny w leczeniu objawowym większości typów biegunek, jednak nie powinien być stosowany w przypadkach biegunek wywołanych infekcjami bakteryjnymi, szczególnie gdy występuje gorączka lub krew w kale. W takich sytuacjach może dojść do zatrzymania toksyn w organizmie i pogorszenia stanu pacjenta.
Alternatywami dla loperamidu są inne leki przeciwbiegunkowe, takie jak diosmektyt (działanie adsorbujące), nifuroksazyd (działanie przeciwbakteryjne w jelitach) oraz preparaty probiotyczne. Wybór odpowiedniego leku powinien zależeć od przyczyny biegunki i indywidualnych potrzeb pacjenta.
Loperamid nie jest przeznaczony do stosowania profilaktycznego. Jest to lek przeciwbiegunkowy, który powinien być używany wyłącznie w przypadku wystąpienia objawów. Profilaktyczne stosowanie może prowadzić do zaparć i innych niekorzystnych skutków.
