Lek Abacavir + Lamivudine Zentiva jest stosowany w leczeniu zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV) u dorosłych, młodzieży i dzieci o masie ciała co najmniej 25 kg. Preparat zawiera dwie substancje czynne stosowane w leczeniu zakażenia HIV: abakawir i lamiwudynę. Lek ten nie powoduje całkowitego wyleczenia z zakażenia HIV; lek ten zmniejsza liczbę wirusów HIV w organizmie pacjenta oraz utrzymuje ją na niskim poziomie. Lek jest dostępny na receptę.
Lek Abacavir/Lamivudine STADA jest stosowany w leczeniu zakażeń wirusem ludzkiego upośledzenia odporności (HIV) u dorosłych, młodzieży oraz dzieci, których masa ciała wynosi co najmniej 25 kg. Preparat zawiera dwie substancje czynne stosowane w leczeniu zakażenia HIV: abakawir i lamiwudynę. Lek nie powoduje całkowitego wyleczenia z zakażenia HIV, ale pomaga w zmniejszeniu ilości wirusa w organizmie pacjenta oraz utrzymuje ją na niskim poziomie. Lek jest wydawany na podstawie recepty.
Lek Abacavir/Lamivudine Teva jest stosowany w skojarzonej terapii przeciwretrowirusowej w leczeniu zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV) u dorosłych, młodzieży i dzieci o masie ciała co najmniej 25 kg. Lek zawiera dwie substancje czynne stosowane w leczeniu zakażenia HIV: abakawir i lamiwudynę. Abacavir/Lamivudine Teva nie powoduje całkowitego wyleczenia z zakażenia HIV; lek ten zmniejsza liczbę wirusów HIV w organizmie pacjenta oraz utrzymuje ją na niskim poziomie. Jest to lek na receptę.
Actelsar HCT to lek złożony, który zawiera dwie substancje czynne: telmisartan i hydrochlorotiazyd. Telmisartan jest antagonistą receptora angiotensyny II, który pomaga rozluźnić i rozszerzyć naczynia krwionośne, obniżając ciśnienie krwi. Hydrochlorotiazyd jest diuretykiem tiazydowym, który pomaga organizmowi pozbyć się nadmiaru soli i wody, dodatkowo obniżając ciśnienie krwi. Lek jest stosowany w leczeniu nadciśnienia tętniczego u dorosłych, szczególnie u tych, u których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane przez sam telmisartan. Actelsar HCT jest dostępny na receptę.
Abacavir+Lamivudine Accord to lek stosowany w leczeniu zakażeń HIV u dorosłych, młodzieży i dzieci o masie ciała co najmniej 25 kg. Zawiera dwie substancje czynne: abakawir i lamiwudynę. Lek jest dostępny na receptę.
Lek Abacavir+Lamivudine Mylan jest stosowany w leczeniu zakażeń wirusem ludzkiego upośledzenia odporności (HIV) u dorosłych, młodzieży i dzieci o masie ciała co najmniej 25 kg. Lek zawiera dwie substancje czynne stosowane w leczeniu zakażenia HIV: abakawir i lamiwudynę. Jest to lek na receptę.
Lek Abacavir + Lamivudine Sandoz jest stosowany w leczeniu zakażeń HIV u dorosłych, młodzieży i dzieci o masie ciała co najmniej 25 kg. Zawiera dwie substancje czynne stosowane w leczeniu zakażenia HIV: abakawir i lamiwudynę. Lek nie powoduje pełnego wyleczenia z zakażenia HIV, ale zmniejsza liczbę tych wirusów w organizmie pacjenta i utrzymuje ją na niskim poziomie. Jest dostępny na receptę.
Combivir to lek przeciwwirusowy stosowany w terapii przeciwretrowirusowej w leczeniu zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV). Preparat zawiera dwa składniki aktywne: lamiwudynę i zydowudynę, które są inhibitorami odwrotnej transkryptazy HIV. Lek jest dostępny na receptę. Combivir jest dostępny w postaci tabletek powlekanych.
Delstrigo to złożony lek przeciwwirusowy, który zawiera trzy inhibitory odwrotnej transkryptazy wirusa HIV. Substancje czynne to dorawiryna, lamiwudyna i tenofowir (dizoproksyl tenofowiru). Lek jest stosowany w leczeniu dorosłych zakażonych wirusem HIV-1, u których nie stwierdzono, uprzednio ani obecnie, cech oporności wirusa na leki z grupy nienukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NNRTI), tenofowir lub lamiwudynę. Może być również stosowany u młodzieży w wieku powyżej 12 lat o masie ciała powyżej 35 kg zakażonej wirusem HIV-1, u której nie stwierdzono, uprzednio ani obecnie, cech oporności wirusa na leki z grupy NNRTI, lamiwudynę lub tenofowir. Delstrigo jest wydawany na receptę.
Dovato to lek zawierający dwie substancje czynne: dolutegrawir i lamiwudynę. Dolutegrawir jest inhibitorem integrazy, a lamiwudyna jest nukleozydowym inhibitorem odwrotnej transkryptazy. Lek jest stosowany w leczeniu zakażenia ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV) u dorosłych i młodzieży powyżej 12 lat o masie ciała co najmniej 40 kg. Dovato jest dostępny na receptę.
Dutrebis to lek na receptę, który jest stosowany w leczeniu zakażeń wirusem HIV. Lek ten zawiera dwie substancje czynne: lamivudynę i raltegrawir. Lamivudyna jest inhibitorem odwrotnej transkryptazy nukleozydowej (NRTI), który działa poprzez zatrzymanie replikacji wirusa HIV w organizmie. Raltegrawir jest inhibitorem integrazy, który blokuje enzym niezbędny do namnażania się wirusa HIV. Wskazaniem do stosowania Dutrebis jest leczenie dorosłych, młodzieży i dzieci powyżej 6 lat zakażonych wirusem HIV. Lek ten powinien być stosowany tylko na zalecenie lekarza specjalisty ds. HIV.
Kivexa to lek składający się z dwóch analogów nuklezydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy. Zawiera substancje abakawir i lamiwudynę. Jest stosowany jako skojarzona terapia przeciwretrowirusowa w leczeniu zakażeń HIV u dorosłych, młodzieży i dzieci o masie ciała większej lub równej 25 kg. Przed rozpoczęciem leczenia abakawirem powinno się przeprowadzić badanie obecności alleli HLA-B*5701 u każdego pacjenta, niezależnie od pochodzenia rasowego. Kivexa jest lekiem wydawanym na receptę.
Lamivudine + Zidovudine Accord to lek stosowany w leczeniu zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV) u dorosłych i dzieci. Składa się on z dwóch substancji czynnych, lamiwudyny i zydowudyny, które należą do grupy leków przeciwretrowirusowych, zwanych nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy (NRTI). Lek nie powoduje wyleczenia z zakażenia HIV; zmniejsza on liczbę wirusów oraz utrzymuje ją na niskim poziomie. Lek jest dostępny na receptę.
Lamivudine Aurovitas to lek przeciwwirusowy, który zawiera substancję czynną o nazwie lamiwudyna. Jest dostępny na receptę. Lek jest stosowany w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B u dorosłych z wyrównaną chorobą wątroby z objawami czynnej replikacji wirusa, trwale zwiększoną aktywnością ALT w surowicy i histologicznym potwierdzeniem czynnego stanu zapalnego w wątrobie i/lub zwłóknienia. Może być również stosowany u pacjentów z niewyrównaną chorobą wątroby w skojarzeniu z innym lekiem niewykazującym krzyżowej oporności na lamiwudynę.
Lamivudine Mylan to lek przeciwwirusowy, który zawiera substancję czynną lamiwudynę. Jest stosowany w leczeniu dorosłych i dzieci zakażonych wirusem HIV (ludzkim wirusem upośledzenia odporności). Lek nie powoduje pełnego wyleczenia zakażenia wirusem HIV, ale zmniejsza liczbę wirusów i utrzymuje je na niskim poziomie. Lamivudine Mylan jest dostępny na receptę.
Lamivudine Teva to lek przeciwwirusowy, który zawiera substancję czynną – lamiwudynę. Lek ten jest stosowany w ramach terapii przeciwretrowirusowej w leczeniu zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV). Charakteryzuje się działaniem przeciwko HIV oraz wirusowi zapalenia wątroby typu B (HBV). Lamivudine Teva jest dostępny na receptę.
Lamivudine Teva Pharma B.V. to lek przeciwwirusowy, który zawiera substancję czynną – lamiwudynę. Jest stosowany w ramach terapii przeciwretrowirusowej w leczeniu zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV). Lek ten redukuje liczbę wirusów oraz ma znaczący wpływ na utrzymanie ich niskiego poziomu. Jest dostępny na receptę.
Lamivudine/Zidovudine Teva to lek przeciwwirusowy, który zawiera dwie substancje czynne: lamiwudynę i zydowudynę. Leki te należą do grupy nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI) i są aktywne przeciwko ludzkiemu wirusowi niedoboru odporności (HIV) oraz wirusowi zapalenia wątroby typu B (HBV). Lek jest stosowany jako część skojarzonej terapii przeciwretrowirusowej w leczeniu zakażeń HIV u dorosłych i dzieci. Lamivudine/Zidovudine Teva jest dostępny na receptę.
Lek Lamiwudyna/Zydowudyna Mylan jest lekiem przeciwwirusowym z grupy nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI). Wykazuje aktywność przeciwko ludzkiemu wirusowi niedoboru odporności (HIV) oraz wirusowi zapalenia wątroby typu B (HBV). Jest stosowany w skojarzonej terapii przeciwretrowirusowej w leczeniu zakażeń HIV. Lek jest dostępny na receptę.
Lazivir to lek przeciwwirusowy dostępny na receptę, który zawiera dwie substancje czynne: lamiwudynę i zydowudynę. Te substancje należą do grupy leków przeciwwirusowych zaliczanych do nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI). Lazivir jest stosowany w leczeniu zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV) u dorosłych i dzieci.
Retrikil to lek stosowany w leczeniu zakażeń wywołanych ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV). Preparat zawiera dwie substancje czynne: abakawir i lamiwudynę. Jest dostępny na receptę i przeznaczony dla dorosłych, młodzieży oraz dzieci o masie ciała co najmniej 25 kg.
Triumeq to lek składający się z trzech substancji czynnych: abakawiru, dolutegrawiru i lamiwudyny. Są to inhibitory odwrotnej transkryptazy HIV oraz inhibitor integrazy HIV, które są stosowane w leczeniu zakażenia HIV. Przed rozpoczęciem leczenia abakawirem powinno się przeprowadzić badanie obecności alleli HLA-B5701 u każdego pacjenta, niezależnie od pochodzenia rasowego; abakawiru nie należy stosować u pacjentów, o których wiadomo, że są nosicielami alleli HLA-B5701. Lek jest wydawany na receptę.
Trizivir to lek przeciwwirusowy, który jest stosowany w leczeniu dorosłych zakażonych wirusem HIV. Jest to lek złożony, który zastępuje trzy składniki – abakawir, lamiwudynę i zydowudynę – podawane w postaci oddzielnych preparatów w podobnych dawkach. Zaleca się rozpoczęcie leczenia od osobnego podawania abakawiru, lamiwudyny i zydowudyny w ciągu pierwszych 6-8 tygodni. Trizivir jest dostępny na receptę.
Zeffix to lek w postaci tabletek powlekanych, zawierający substancję czynną lamiwudynę. Lek ten jest stosowany w leczeniu dorosłych pacjentów z zapaleniem wątroby typu B. Dawkę i częstotliwość przyjmowania leku ustala lekarz. Preparat można przyjmować niezależnie od posiłków. Zeffix jest dostępny na receptę.
Lamiwudyna – lek działający przeciwwirusowo na wirusa HIV i HBV. Mechanizm działania lamiwudyny polega na jej przekształceniu do 5-trójfosforanu, który hamuje replikację wirusa, czyli blokuje jego powielanie. Wskazaniem do stosowaniu leku jest leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B, zarówno z wyrównaną jak i niewyrównaną chorobą wątroby oraz zakażenia HIV z postępującym niedoborem odporności.
Lamiwudyna występuje w postaci tabletek i roztworu doustnego, który stosuje się u dzieci oraz osób, które nie mogą przyjmować tabletek. Lamiwudynę często podaje się w połączeniu z innymi lekami przeciwwirusowymi, które ograniczają ryzyko wystąpienia oporności oraz w celu szybkiego zahamowania replikacji wirusa. Dostępne są również leki złożone, składające się z połączenia lamiwudyny z zydowudyną lub abakawirem.
Możliwe działania niepożądane: zmęczenie, złe samopoczucie, ból głowy, ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka, zakażenia dróg oddechowych, zwiększenie aktywności prób wątrobowych, bóle i skurcze mięśniowe, wysypka, świąd.
Opracowanie: Aleksandra Rutkowska – technik farmaceutyczny – nr dyplomu T/50033363/10
Lamiwudyna to jedna z najważniejszych substancji czynnych w arsenale współczesnej medycyny przeciwwirusowej. Ten analog nukleozydu od lat stanowi fundament terapii dwóch poważnych zakażeń wirusowych: ludzkiego wirusa niedoboru odporności (HIV) oraz przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B (WZW B). Wprowadzona do terapii w 1995 roku, lamiwudyna zrewolucjonizowała podejście do leczenia tych chorób, oferując pacjentom nową nadzieję na skuteczną kontrolę infekcji wirusowych. Mechanizm jej działania polega na precyzyjnym zakłócaniu procesu replikacji wirusów poprzez hamowanie kluczowego enzymu – odwrotnej transkryptazy. Dzięki swojemu unikalnemu profilowi bezpieczeństwa i możliwości stosowania zarówno w monoterapii, jak i w skojarzeniu z innymi lekami przeciwwirusowymi, lamiwudyna pozostaje istotnym elementem protokołów terapeutycznych na całym świecie. Choć w ostatnich latach pojawiły się nowsze alternatywy o wyższej barierze genetycznej oporności, lamiwudyna nadal odgrywa ważną rolę w leczeniu zakażeń wirusowych, szczególnie w sytuacjach, gdzie inne opcje terapeutyczne są niedostępne lub nieodpowiednie dla danego pacjenta.
Lamiwudyna należy do grupy nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI), co oznacza, że jej działanie opiera się na naśladowaniu naturalnych składników genetycznych komórek. Po wniknięciu do organizmu, lamiwudyna ulega przekształceniu wewnątrzkomórkowo do aktywnej pochodnej 5′-trójfosforanu lamiwudyny przy udziale kinazy wirusa lub gospodarza. Ten aktywny metabolit staje się następnie „pułapką” dla replikującego się wirusa.
Główny mechanizm działania lamiwudyny polega na zablokowaniu budowy łańcucha wirusowego materiału genetycznego poprzez hamowanie odwrotnej transkryptazy wirusa. Gdy wirus próbuje przepisać swój materiał genetyczny, zamiast normalnego składnika DNA włącza lamiwudynę, co prowadzi do przedwczesnego zakończenia budowy łańcucha wirusowego RNA. Ten proces skutecznie hamuje replikację zarówno HIV-1 i HIV-2, jak i wirusa zapalenia wątroby typu B.
Lamiwudyna jest szybko wchłaniania z przewodu pokarmowego. Stężenie maksymalne lamiwudyny osiągane jest po około 1 godzinie po podaniu. Biodostępność leku wynosi 80-85%. Charakterystyczną cechą tego leku jest jego dobra penetracja do tkanek, w tym do ośrodkowego układu nerwowego i płynu mózgowo-rdzeniowego. Okres półtrwania lamiwudyny wynosi 5-7 godzin, a wydalanie leku odbywa się głównie z moczem w postaci niezmienionej poprzez układ aktywnego transportu kationów organicznych.
Pierwszym wskazaniem do stosowania lamiwudyny było zakażenie wirusem HIV. Lek został dopuszczony do stosowania w tym wskazaniu przez Food and Drug Administration (FDA) w 1995 roku. W terapii HIV lamiwudyna nigdy nie jest stosowana samodzielnie – zawsze w skojarzeniu z innymi lekami przeciwwirusowymi w ramach wysokoaktywnej terapii przeciwretrowirusowej (HAART).
Najczęściej stosowane dawki to 300 mg na dobę (jako 150 mg dwa razy dziennie lub 300 mg raz dziennie) w leczeniu HIV u dorosłych i młodzieży. Popularnym połączeniem jest skojarzenie lamiwudyny z zydowudyną, dostępne jako preparat złożony, który upraszcza schemat przyjmowania leków i poprawia przestrzeganie zaleceń przez pacjentów.
W badaniach klinicznych, lamiwudyna w skojarzeniu z zydowudyną powoduje zmniejszenie miana wirusa HIV-1 i zwiększenie liczby komórek CD4. Punkty końcowe badań klinicznych wskazują na znaczące zmniejszenie ryzyka postępu choroby i śmiertelności u pacjentów otrzymujących terapię zawierającą lamiwudynę.
W 1998 roku lamiwudyna została zatwierdzona do leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu B. W tej indykacji lek może być stosowany zarówno w monoterapii, jak i w terapii skojarzonej, w zależności od stadium choroby wątroby.
W leczeniu WZW B lamiwudyna stosowana jest w doustnej jednorazowej dawce 100 mg/dobę przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy. Wyniki leczenia przewlekłych zapaleń wątroby typu B są podobne do uzyskiwanych terapią interferonem (np. do eliminacji antygenu e dochodzi u 17-33% leczonych). Ważną zaletą lamiwudyny w porównaniu z interferonem jest znacznie lepszy profil tolerancji oraz możliwość stosowania u pacjentów z niewydolnością wątroby.
Dawkowanie lamiwudyny różni się w zależności od wskazania do leczenia i stanu pacjenta:
W leczeniu zakażenia HIV:
W leczeniu WZW B:
U osób z zaburzeniami czynności nerek klirens lamiwudyny może obniżać się, dlatego konieczna jest modyfikacja dawkowania. Dawkę podtrzymującą podaje się raz dziennie; zależy ona od klirensu kreatyniny: 30–50 ml/min – 50 mg/d, 15–30 ml/min – 25 mg/d, 5–15 ml/min – 15 mg/d, <5 ml/min – 10 mg/d.
Lamiwudyna może być przyjmowana niezależnie od posiłków, co dodatkowo ułatwia jej stosowanie w codziennej praktyce.
Profil bezpieczeństwa lamiwudyny jest generalnie bardzo dobry, szczególnie w porównaniu z wcześniej stosowanymi lekami przeciwwirusowymi.
Najczęstsze działania niepożądane w leczeniu HIV obejmują:
W leczeniu WZW B działania niepożądane są rzadsze:
Podczas leczenia WZW B częstość występowania działań niepożądanych jest podobna jak u osób otrzymujących placebo. Prawdopodobny związek ze stosowaniem leku mogą mieć następujące działania niepożądane: zwiększenie aktywności ALT, zwiększenie aktywności CK.
Poważne działania niepożądane:
Podczas stosowania analogów nukleozydów obserwowano przypadki kwasicy mleczanowej, niekiedy zakończone zgonem. Jest to rzadkie, ale poważne powikłanie wymagające natychmiastowego przerwania leczenia.
U osób przyjmujących lamiwudynę mogą wystąpić zakażenia oportunistyczne i zapalenie trzustki. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z obniżoną odpornością.
| Częstość występowania | Działania niepożądane |
|---|---|
| Bardzo często (>10%) | Bóle głowy, nudności, zmęczenie |
| Często (1-10%) | Bezsenność, kaszel, wymioty, biegunka, wysypka |
| Niezbyt często (0,1-1%) | Neutropenia, małopłytkowość, zwiększenie enzymów wątrobowych |
| Rzadko (<0,1%) | Zapalenie trzustki, zapalenie wątroby, kwasica mleczanowa |
Lamiwudyna charakteryzuje się stosunkowo niewielką liczbą istotnych klinicznie interakcji lekowych, co jest kolejną jej zaletą w praktyce klinicznej.
Istotne interakcje:
Ko-trimoksazol (trimetoprym z sulfametoksazolem) zwiększa AUC lamiwudyny (zahamowanie aktywności OCT); lamiwudyna nie wykazuje wpływu na farmakokinetykę ko-trimoksazolu. W praktyce oznacza to, że jeśli pacjent nie ma zaburzenia czynności nerek, nie ma konieczności dostosowania dawkowania.
Leku tego nie można łączyć z emtrycytabiną, gancyklowirem i foskarnetem. Poza tym nie powinno się stosować tego leku równolegle z zalcytabiną, ze względu na zmniejszone działanie tej substancji.
Należy unikać podawania preparatu z dużymi dawkami ko-trimoksazolu stosowanymi w leczeniu zapalenia płuc wywołanego przez Pneumocystis carinii (PCP) i toksoplazmozy.
Współczesne leczenie zakażenia HIV opiera się na terapii skojarzonej, wykorzystującej leki z różnych grup farmakologicznych. Obok lamiwudyny, która należy do nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI), w Polsce stosuje się również:
Inne NRTI:
Nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NNRTI):
Inhibitory proteazy (PI):
Inhibitory integrazy (INSTI):
Obecnie preferowane są schematy oparte na inhibitorach integrazy lub nowoczesnych NNRTI w połączeniu z dwoma NRTI, najczęściej tenofowirem i emtrycytabiną lub lamiwudyną.
W leczeniu przewlekłego WZW B dostępne są obecnie bardziej skuteczne alternatywy dla lamiwudyny:
Preferowane leki pierwszego rzutu:
Po 3 latach terapii entekawirem lub tenofowirem – lekami o najwyższym potencjale przeciwwirusowym – zahamowanie replikacji wirusa występuje u ponad 90% leczonych. Stosowanie tych leków wiąże się z bardzo niskim ryzykiem rozwoju lekooporności, która po 5 latach leczenia w przypadku tenofowiru wynosi 0%, a entekawiru zaledwie 1,2%.
Leki drugorzędowe:
Interferon pegylowany:
W wielu krajach europejskich nie rekomenduje się obecnie lamiwudyny i adefowiru w standardowej terapii przewlekłego WZW B, ze względu na wysokie ryzyko rozwoju oporności.
Jednym z głównych ograniczeń lamiwudyny jest stosunkowo wysokie ryzyko rozwoju oporności wirusowej, szczególnie w monoterapii WZW B.
Po około 8-9 miesiącach terapii pojawić się mogą mutanty wirusa w regionie YMDD genu kodującego polimerazę DNA. Długotrwałe podawanie lamiwudyny powoduje powstawanie mutacji wirusowych, a tym samym lekooporności. Mutacja dotyczy wysoce konserwatywnego motywu YMDD odwrotnej transkryptazy.
Ryzyko rozwoju lekooporności w przypadku lamiwudyny wynosi 70% po 5 latach terapii, co znacznie ogranicza jej przydatność w długoterminowym leczeniu WZW B.
Badania naukowe udowodniły, że lek ten powoduje wystąpienie oporności (wywołuje mutację wirusa HBV) u 30% leczonych już po roku stosowania, a po 5 latach – aż u 80%.
Ciąża i karmienie piersią:
Lamiwudyna może być stosowana w czasie ciąży, jeśli jest to klinicznie uzasadnione. Z dostępnych danych wynika, że stosowanie lamiwudyny w okresie ciąży nie powoduje wad rozwojowych.
Lamiwudyna przenika do mleka kobiecego, osiągając u karmionego dziecka niewielkie stężenia, które nie powinny wywoływać działań niepożądanych. Stosowanie lamiwudyny w okresie laktacji przez kobiety zakażone HBV jest dozwolone. Ze względów bezpieczeństwa nie zaleca się karmienia piersią kobietom zakażonym wirusem HIV.
Dzieci:
Osoby starsze:
Niewydolność nerek:
Pacjenci otrzymujący lamiwudynę wymagają regularnego monitorowania:
Po zakończeniu leczenia konieczne jest obserwowanie parametrów klinicznych, wykonywanie badań wirusologicznych i serologicznych, a także monitorowanie czynności wątroby i nerek.
W leczeniu zakażenia HIV lek nie jest zalecany do stosowania w monoterapii. W przypadku WZW B możliwe jest stosowanie w monoterapii, ale obecnie preferuje się nowsze leki o wyższej skuteczności i niższym ryzyku oporności.
W leczeniu HIV lamiwudyna stosowana jest przez całe życie jako część terapii skojarzonej. W WZW B lek stosuje się przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy, ale często leczenie trwa znacznie dłużej, czasem przez wiele lat.
Bezpośrednie interakcje między lamiwudyną a alkoholem nie są opisane, jednak spożywanie alkoholu nie jest zalecane, szczególnie u pacjentów z chorobami wątroby. Alkohol może dodatkowo obciążać wątrobę i wpływać na skuteczność leczenia.
Lek Lamivudine Mylan może wywoływać uczucie zmęczenia, które może mieć wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy zachować ostrożność, szczególnie na początku leczenia.
Jeśli pacjent zapomni przyjąć dawkę, powinien ją przyjąć jak najszybciej po przypomnieniu sobie, chyba że zbliża się czas przyjęcia kolejnej dawki. W takim przypadku należy pominąć zapomnianą dawkę i kontynuować normalny schemat. Nie należy podwajać dawki.
Lamiwudyna jest wydalana głównie przez nerki, ale sama z siebie rzadko powoduje problemy nerkowe. Jednak u pacjentów z już istniejącymi problemami nerek konieczna jest redukcja dawki i regularne monitorowanie funkcji nerek.
Leczenie analogami nukleozydów należy przerwać w przypadku wystąpienia szybkiego zwiększenia aktywności aminotransferaz, postępującej hepatomegalii albo kwasicy metabolicznej lub mleczanowej o nieznanej etiologii. Decyzję o przerwaniu leczenia zawsze podejmuje lekarz.
Tak, szczególnie w leczeniu WZW B dostępne są nowsze leki takie jak entekawir i tenofowir, które charakteryzują się wyższą skutecznością i niższym ryzykiem rozwoju oporności. W leczeniu HIV lamiwudyna może być zastąpiona emtrycytabiną w nowoczesnych schematach terapeutycznych.
Lamiwudyna może być stosowana w czasie ciąży, jeśli jest to klinicznie uzasadnione. Jest ona kategorii B lub C w zależności od wskazania, co oznacza akceptowalne ryzyko w ciąży przy odpowiednim nadzorze medycznym.
Nie ma przeciwwskazań do szczepień podczas leczenia lamiwudyną. Jednak u pacjentów z HIV odpowiedź na szczepienia może być osłabiona ze względu na stan układu immunologicznego. Należy unikać szczepionek żywych u pacjentów z ciężkim niedoborem odporności.
