Braftovi to lek przeciwnowotworowy zawierający substancję czynną enkorafenib. Jest on stosowany u osób dorosłych w skojarzeniu z innym lekiem zawierającym binimetynib w leczeniu określonego rodzaju raka skóry o nazwie czerniak, który wykazuje obecność specyficznej zmiany (mutacji) w genie odpowiedzialnym za wytwarzanie białka o nazwie BRAF oraz daje przerzuty do innych części ciała lub nie może zostać usunięty chirurgicznie. Braftovi jest dostępny na receptę.
Enkorafenib to silny i wysoce selektywny inhibitor kinaz RAF, w tym kinazy BRAF. Mechanizm działania polega na długotrwałym hamowaniu aktywności pERK. Enkorafenib hamuje przekazywanie sygnałów szlaku RAF/MEK/ERK w komórkach nowotworowych z ekspresją kilku zmutowanych form kinazy BRAF (V600E. D i K).
Enkorafenib szczególnie hamuje rozwój komórek czerniaka z obecnością mutacji BRAF V600E, D i K oraz rozwój komórek raka jelita grubego z obecnością mutacji BRAF V600E w warunkach in vitro i in vivo. Enkorafenib nie hamuje szlaku sygnałowego RAF/MEK/ERK w komórkach z ekspresją BRAF typu dzikiego.
Enkorafenib i binimetynib (inhibitor MEK) hamują szlak MAPK, co zapewnia silniejsze działanie przeciwnowotworowe. Dodatkowo stosowanie enkorafenibu w skojarzeniu z binimetynibem zapobiegało rozwojowi oporności w przeszczepach heterogenicznych ludzkiego czerniaka z obecnością mutacji BRAF V600E w warunkach in vivo.
Jeden z głównych mechanizmów oporności raka jelita grubego z obecnością mutacji w genie BRAF na inhibitory RAF został zidentyfikowany jako ponowna aktywacja EGFR z pominięciem przekazywania sygnału przez BRAF. Skojarzenie inhibitora BRAF, np. enkorafenibu z lekami ukierunkowanymi na EGFR wykazały np., że cetuksymab poprawia skuteczność przeciwnowotworową w modelach nieklinicznych.
Enkorafenib jest metabolizowany przy udziale CYP3A4, CYP2C19 i CYP2D6. Enkorafenib jest stosunkowo silnym, odwracalnym inhibitorem UGT1A1, CYP2B6, CYP2C9 i CYP3A4/5 oraz zależnym od czasu inhibitorem CYP3A4. Enkorafenib indukuje CYP1A2, CYP2B6, CYP2C9 i CYP3A4 w ludzkich pierwotnych hepatocytach. Enkorafenib jest substratem glikoproteiny P. Dane sugerują, że transportery wychwytu wątrobowego (OCT1, OATP1B1, OATP1B3 i OATPB1) nie uczestniczą w dystrybucji enkorafenibu do pierwotnych ludzkich hepatocytów. In vitro enkorafenib hamuje aktywność transportera wychwytu wątrobowego OCT1, ale prawdopodobieństwo, aby był on skutecznym inhibitorem w warunkach klinicznych jest niewielkie. In vitro stwierdzono możliwość hamowania przez enkorafenib w stężeniu klinicznie istotnym transporterów wychwytu nerkowego OCT2, OAT1 i OAT3 oraz transporterów wychwytu wątrobowego OATP1B1 i OATP1B3.
