Apobetina to lek na receptę, który zawiera substancję czynną betahistynę. Jest stosowany w leczeniu choroby Meniere’a, która objawia się zawrotami głowy, postępującą utratą słuchu oraz szumami usznymi. Lek działa na układ nerwowy, poprawiając przepływ krwi w uchu wewnętrznym, co prowadzi do obniżenia zwiększonego ciśnienia.
AuroBetina zawiera betahistynę, analog histaminy, stosowaną w leczeniu choroby Ménière’a i zawrotów głowy pochodzenia przedsionkowego. Działa poprzez poprawę przepływu krwi w uchu wewnętrznym, co obniża zwiększone ciśnienie, łagodząc objawy takie jak zawroty głowy, dzwonienie w uszach i problemy ze słuchem.
Betahistine Medreg to lek zawierający betahistynę, stosowany w leczeniu choroby Meniere’a u dorosłych. Preparat jest przeznaczony dla pacjentów doświadczających zawrotów głowy pochodzenia błędnikowego, szumów usznych oraz zaburzeń słuchu. Mechanizm działania polega na zwiększeniu przepływu krwi do ucha wewnętrznego, co może wpływać na zmniejszenie ciśnienia w tej okolicy.
Betahistyna Bluefish to lek, który zawiera dichlorowodorek betahistyny. Jest stosowany w leczeniu objawów choroby Ménière’a, takich jak zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, szumy uszne, utrata słuchu z towarzyszącymi nudnościami, zaburzeniami słuchu i (lub) bólem głowy. Lek jest dostępny na receptę.
Betaserc to lek na receptę stosowany w leczeniu choroby Meniere’a oraz leczeniu objawowym zawrotów głowy o podłożu przedsionkowym. Substancją czynną preparatu jest betahistyna, syntetyczny analog histaminy. Betahistyna wpływa na układ histaminowy, działa poprzez blokowanie presynaptycznych receptorów histaminowych H3 w układzie nerwowym, jak i aktywację postsynaptycznych receptorów histaminowych H1. Betahistyna może zwiększać przepływ krwi w okolicy ślimaka w mikrokrążeniu ucha wewnętrznego, jak również w całym mózgu.
Betaserc ODT to lek zawierający betahistynę, który jest stosowany w leczeniu objawów choroby Meniere’a, takich jak zawroty głowy, dzwonienie w uszach, utrata słuchu i nudności. Lek ten działa poprzez poprawę przepływu krwi w uchu wewnętrznym. Pełen efekt działania Betaserc ODT może pojawić się po kilku tygodniach lub miesiącach regularnego stosowania. Jest dostępny na receptę.
Histigen to lek w postaci tabletek, zawierający substancję czynną betahistynę. Jest stosowany u pacjentów z zawrotami głowy, postępującą utratą słuchu, szumem usznym. Lek jest dostępny na receptę. Wskazaniami do stosowania są choroby z zawrotami głowy (z nudnościami i wymiotami), postępującą utratą słuchu, szumami usznymi.
Lavistina to lek dostępny na receptę, który zawiera substancję czynną betahistynę. Jest stosowany w leczeniu objawów choroby Meniere’a, takich jak zawroty głowy, dzwonienie w uszach, utrata słuchu i nudności. Lek ten jest również wskazany w objawowym leczeniu zawrotów głowy pochodzenia przedsionkowego.
Polvertic to lek, który zawiera betahistynę, składnik poprawiający przepływ krwi w uchu wewnętrznym. Jest on stosowany w leczeniu choroby Ménière’a, która charakteryzuje się objawami takimi jak zawroty głowy (z nudnościami i wymiotami), postępująca utrata słuchu oraz szumy uszne. Polvertic jest dostępny na receptę.
Vertisan 24 to lek, którego substancją czynną jest betahistyna. Wskazania do stosowania: Leczenie choroby Meniere’a, której objawami mogą być zawroty głowy, szumy uszne, utrata słuchu i nudności.
Vertix to lek na receptę, który zawiera betahistynę. Jest stosowany w leczeniu choroby Ménière’a, której objawami mogą być zawroty głowy, szumy uszne, utrata słuchu i nudności. Betahistyna działa poprzez poprawę przepływu krwi w uchu wewnętrznym, co powoduje obniżenie zwiększonego ciśnienia w uchu. Lek jest dostępny w postaci tabletek.
Vestibo to lek dostępny na receptę, który zawiera substancję czynną betahistynę. Jest stosowany w leczeniu objawów choroby Meniere’a, takich jak zawroty głowy, szumy uszne, utrata słuchu i nudności. Mechanizm działania betahistyny polega na poprawie przepływu krwi w uchu wewnętrznym, co prowadzi do obniżenia zwiększonego ciśnienia. Vestibo jest dostępny w formie tabletek do stosowania doustnego.
Lek Virtago zawiera substancję czynną betahistynę. Jest to lek stosowany w leczeniu objawów choroby Meniere’a, takich jak zawroty głowy, szumy uszne oraz postępująca utrata słuchu. Działa poprzez poprawę przepływu krwi w uchu wewnętrznym, co prowadzi do obniżenia ciśnienia. Lek Virtago jest dostępny na receptę.
Betahistyna – lek stosowany w neurologii zapobiegający zawrotom głowy. Mechanizm działania betahistyny nie jest do końca poznany, ale uważa się, że m.in. może zwiększać przepływ krwi w uchu wewnętrznym oraz w całym mózgu. Wskazaniem do stosowania leku jest leczenie objawów choroby Meniere’a, takich jak zawroty głowy, szumy uszne, utrata słuchu, nudności oraz zawrotów głowy pochodzenia przedsionkowego. Betahistyna w produktach leczniczych dostępna jest w postaci dichlorowodorku betahistyny.
Betahistyna występuje w postaci tabletek oraz tabletek ulegających rozpadowi w jamie ustnej, zalecanych najczęściej dla osób mających trudności z połykaniem. Dawkowanie ustala się indywidualnie dla każdego pacjenta do nasilenia objawów. Poprawa następuje zazwyczaj po kilku dniach lub tygodniach stosowania, dlatego betahistynę należy stosować przez dłuższy okres czasu.
Możliwe działania niepożądane: nudności, zaburzenia trawienia, ból głowy, pokrzywka, wysypka, świąd oraz łagodne reakcje ze strony przewodu pokarmowego (wymioty, bóle żołądka i jelit, wzdęcia, gazy), które ustępują przy przyjmowaniu leku podczas posiłku lub po zmniejszeniu dawki betahistyny.
Opracowanie: Aleksandra Rutkowska – technik farmaceutyczny – nr dyplomu T/50033363/10
Betahistyna to syntetyczny analog histaminy, który od dziesięcioleci stanowi podstawę leczenia zawrotów głowy pochodzenia przedsionkowego oraz choroby Ménière’a. Ta substancja czynna, dostępna w Polsce pod wieloma nazwami handlowymi, pomaga milionom pacjentów na całym świecie radzić sobie z uciążliwymi objawami związanymi z zaburzeniami równowagi. Mimo że mechanizm jej działania nie został do końca poznany, liczne badania kliniczne potwierdzają skuteczność betahistyny w zmniejszaniu częstości i natężenia zawrotów głowy, poprawie krążenia w uchu wewnętrznym oraz łagodzeniu szumów usznych. Dla pacjentów borykających się z nagłymi atakami zawrotów głowy, które mogą całkowicie uniemożliwić normalne funkcjonowanie, betahistyna często stanowi pierwszy wybór terapeutyczny ze względu na swój korzystny profil bezpieczeństwa i stosunkowo łagodne działania niepożądane. Warto poznać bliżej tę substancję, aby zrozumieć, jak może pomóc w walce z dolegliwościami, które znacząco wpływają na jakość życia.
Betahistyna to substancja chemiczna będąca strukturalnym analogiem naturalnie występującej w organizmie histaminy. Została po raz pierwszy zsyntetyzowana w latach 60. XX wieku, a jej zastosowanie medyczne szybko znalazło swoje miejsce w leczeniu schorzeń ucha wewnętrznego. Betahistyna oddziałuje na receptory histaminowe, silnie blokując receptory H3, a słabo pobudzając receptory H1, nie wykazując natomiast znaczącego powinowactwa do receptorów H2.
Mechanizm działania betahistyny jest złożony i nadal nie w pełni poznany. Betahistyna zwiększa obrót i uwalnianie histaminy poprzez blokowanie presynaptycznych receptorów H3 i ich regulację „w dół”. W praktyce oznacza to, że lek nasila wydzielanie histaminy w zakończeniach nerwowych, co prowadzi do szeregu korzystnych efektów terapeutycznych.
Najważniejszym efektem działania betahistyny jest poprawa krążenia krwi w uchu wewnętrznym. Betahistyna może zwiększać przepływ krwi w okolicy ślimaka, jak również w całym mózgu: Badania farmakologiczne na zwierzętach wykazały poprawę krążenia krwi w prążku naczyniowym ucha wewnętrznego, prawdopodobnie wskutek relaksacji zwieraczy przedwłośniczkowych w mikrokrążeniu ucha wewnętrznego.
Po przyjęciu doustnym betahistyna jest szybko i całkowicie wchłaniana z przewodu pokarmowego. Betahistyna wchłania się szybko z przewodu pokarmowego, maksymalne stężenie w osoczu osiągając po ok. 1 h. W niewielkim stopniu wiąże się z białkami osocza. Biologiczny okres półtrwania wynosi 4–5 h. Substancja jest metabolizowana głównie do kwasu pirydylooctowego i wydawana przez nerki w postaci metabolitów w ciągu około 24 godzin.
Betahistyna jest zarejestrowana w Polsce do leczenia kilku istotnych schorzeń układu przedsionkowego. Główne wskazania obejmują:
Mimo ograniczeń wynikających z rejestracji betahistyna jest częstym wyborem terapeutycznym w przypadku zawrotów głowy o różnym pochodzeniu. Wynika to z jej szerokiego mechanizmu działania, profilu bezpieczeństwa.
Przegląd systematyczny Cochrane obejmujący 17 badań z 1025 uczestnikami wykazał, że odsetek pacjentów zgłaszających ogólną redukcję objawów zawrotów głowy był wyższy w grupie leczonej betahistyną niż w grupie placebo. Badania potwierdziły także, że betahistyna jest generalnie dobrze tolerowana, z niskim ryzykiem działań niepożądanych.
Aby lepiej zrozumieć znaczenie betahistyny w leczeniu, warto poznać bliżej główne schorzenie, w którym znajduje zastosowanie. Choroba Meniere’a jest schorzeniem ucha wewnętrznego. Występujące w niej zaburzenia dotyczą zarówno narządu równowagi (błędnika), jak i narządu słuchu.
Przyczyną zaburzeń w chorobie Meniere’a jest nadmierne ciśnienie endolimfy. Jest wiele teorii, które tłumaczą przyczynę takiego stanu, począwszy od nieprawidłowej (zbyt dużej) produkcji endolimfy, a skończywszy na zaburzonym jej odpływie. Endolimfa to płyn wypełniający błędnik błoniasty w uchu wewnętrznym, odpowiedzialny za prawidłowe funkcjonowanie narządu równowagi i słuchu.
| Objaw choroby Ménière’a | Charakterystyka | Czas trwania |
|---|---|---|
| Zawroty głowy | Nagłe, wirowe, z zachowaniem przytomności | 20 minut do kilku godzin |
| Szumy uszne | Jednostronne, przypominające szeleszczenie | Występują przed, podczas i po ataku |
| Upośledzenie słuchu | Postępujące, typu odbiorczego | Pogarsza się po każdym ataku |
| Uczucie pełności w uchu | Wrażenie zatkania, ciśnienia | Często poprzedza atak |
Dla choroby Meniere’a charakterystyczne są następujące po sobie okresy zaostrzeń objawów i remisji. W zależności od jej zaawansowania, mogą następować 2-3 razy w roku, a mogą nawet kilka razy dziennie. Ta nieprzewidywalność znacząco wpływa na jakość życia pacjentów, często prowadząc do lęku przed kolejnymi atakami.
Dawkowanie betahistyny musi być zawsze ustalane indywidualnie przez lekarza, w zależności od nasilenia objawów i reakcji pacjenta na leczenie. Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: od 24 do 48 mg (w dawkach podzielonych).
Dawka początkowa:
Dawka podtrzymująca: Dawka podtrzymująca 24–48 mg na dobę. Nie stosować dawek większych niż 48 mg na dobę.
Betahistyna jest uznawana za lek o korzystnym profilu bezpieczeństwa. Działania niepożądane (głównie objawy żołądkowo-jelitowe i bóle głowy) były częste, ale poważne zdarzenia medyczne w badaniu były rzadkie i sporadyczne.
Często występujące:
Mniej częste:
Wiele z nich ustępowało po zmianie trybu przyjmowania leków, po zmniejszeniu dawki lub przyjmowaniu tabletek w trakcie posiłku.
Główne przeciwwskazanie: Głównym przeciwwskazaniem jest guz chromochłonny nadnerczy. Betahistyna może stymulować uwalnianie katecholamin z guza, a tym samym doprowadzić do wystąpienia epizodu ciężkiego nadciśnienia.
Betahistynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z:
Współczesne leczenie farmakologiczne zawrotów głowy obejmuje różnorodne grupy leków, dostosowane do przyczyny i charakteru dolegliwości. W Polsce dostępnych jest kilka klas substancji czynnych wykorzystywanych w terapii zaburzeń równowagi.
Analogi histaminy:
Leki przeciwhistaminowe:
Leki przeciwwymiotne:
Benzodiazepiny:
Leki moczopędne: W farmakoterapii stosuje się leki moczopędne (acetazolamid, hydrochlorotiazyd, furosemid) – pomocne w redukowaniu ciśnienia płynów w uchu wewnętrznym.
Glikokortykosteroidy:
W praktyce klinicznej często stosuje się kombinację różnych substancji czynnych, dostosowując leczenie do indywidualnych potrzeb pacjenta. Betahistyna może zwiększać przepływ krwi w okolicy ślimaka w mikrokrążeniu ucha wewnętrznego, jak również w całym mózgu. Skraca czas rekonwalescencji po jednostronnym przecięciu nerwu przedsionkowego, co czyni ją szczególnie wartościową w terapii skojarzonej.
Do metabolizmu leku w organizmie pacjenta i uwolnienia substancji czynnej dochodzi szybko, bo już po ok. godzinie od przyjęcia tabletki. Jednak pierwsze efekty terapeutyczne mogą być zauważalne dopiero po kilku dniach lub tygodniach regularnego stosowania, a optymalne rezultaty osiąga się po kilku miesiącach leczenia.
W badaniach klinicznych nie stwierdzono wpływu betahistyny na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn. Jednak same zawroty głowy oraz choroba Ménière’a mogą upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów, dlatego należy zachować ostrożność.
Tak, betahistyna jest przeznaczona do długotrwałego stosowania. Ze względu na przewlekły charakter chorób, w których jest stosowana, często wymaga wielomiesięcznej lub nawet wieloletniej terapii. Lek jest bezpieczny w długotrwałym stosowaniu pod nadzorem lekarskim.
Ponieważ betahistyna jest analogiem histaminy, mogą wystąpić interakcje betahistyny z lekami przeciwhistaminowymi. Należy poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych lekach. Szczególną ostrożność należy zachować przy równoczesnym stosowaniu inhibitorów MAO.
Jeśli pacjent zapomni przyjąć dawkę, powinien ją przyjąć jak najszybciej po przypomnieniu sobie. Jeśli zbliża się pora na następną dawkę, należy pominąć zapomnianą dawkę i kontynuować regularny schemat. Nie należy przyjmować podwójnej dawki w celu uzupełnienia pominiętej.
Nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania preparatu u kobiet w ciąży; nie należy stosować preparatu u kobiet w ciąży. W okresie karmienia piersią stosowanie leku również nie jest zalecane ze względu na brak danych o przenikaniu do mleka matki.
W Polsce dostępne są liczne preparaty zawierające betahistynę: AuroBetina, Betahistine dihydrochloride Accord, Betahistyna Bluefish, Betanil forte, Betaserc, Betaserc ODT, Histigen, Polvertic, Vestibo. Różnią się one dawkowaniem (8 mg, 16 mg, 24 mg), producentem i ceną, ale zawierają tę samą substancję czynną o identycznym działaniu.
Podczas ostrego napadu należy zapewnić sobie spokój i przyjąć wygodną pozycję, najczęściej leżącą. W czasie napadu ważne jest zapewnienie choremu spokoju i pozycji dla niego najwygodniejsza (zazwyczaj ułożenie na boku z chorym uchem skierowanym ku dołowi). Jeśli występują wymioty, należy zapobiegać odwodnieniu i rozważyć zastosowanie leków przeciwwymiotnych.
