Alventa to lek przeciwdepresyjny, którego substancją czynną jest wenlafaksyna. Stosuje się go w leczeniu różnych typów depresji, w tym zaburzeń depresyjnych z lękiem, uogólnionych zaburzeń lękowych, fobii społecznej oraz zespołu lęku napadowego z agorafobią (chorobliwy lęk przed otwartą przestrzenią) lub bez niej. Lek Alventa jest dostępny na receptę.
Axyven to lek przeciwdepresyjny, który należy do grupy leków nazywanych inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny. Stosuje się go w leczeniu depresji oraz różnych rodzajów zaburzeń lękowych, takich jak uogólnione zaburzenia lękowe, fobie społeczne oraz napady lęku. Lek ten jest dostępny na receptę.
Efectin ER to lek przeciwdepresyjny, który jest dostępny na receptę. Jest stosowany w leczeniu różnych stanów, takich jak depresja, zaburzenia lękowe, fobia społeczna i lęk napadowy. Lek ten działa poprzez zwiększanie poziomu serotoniny i noradrenaliny w mózgu, co pomaga w łagodzeniu objawów tych stanów.
Faxigen XL to lek przeciwdepresyjny, który zawiera substancję czynną wenlafaksynę. Jest to inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Stosowany jest w leczeniu epizodów dużej depresji, zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji oraz w leczeniu fobii społecznej. Lek jest dostępny na receptę.
Faxolet ER to lek przeciwdepresyjny, który zawiera substancję czynną wenlafaksynę. Jest dostępny na receptę. Lek ten należy do grupy leków zwanych inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Stosowany jest w leczeniu depresji oraz innych chorób takich jak zaburzenia lękowe, w tym fobii społecznej oraz lęku napadowego z agorafobią lub bez niej.
Lafactin to lek przeciwdepresyjny, który zawiera substancję czynną wenlafaksynę. Jest stosowany w leczeniu ciężkich epizodów depresji, a także w zapobieganiu ich nawrotom. Lafactin jest również wskazany do stosowania w leczeniu uogólnionych zaburzeń lękowych, fobii społecznej oraz lęku napadowego z agorafobią lub bez niej. Lek jest dostępny na receptę.
Oriven to lek przeciwdepresyjny, który zawiera substancję czynną wenlafaksynę. Należy do grupy leków nazywanych inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Stosowany jest w leczeniu różnych zaburzeń psychicznych, w tym depresji, zaburzeń lękowych, fobii społecznej oraz zaburzeń lękowych z napadami lęku. Lek jest dostępny na receptę.
Prefaxine to lek przeciwdepresyjny, który należy do grupy leków zwanych inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Leki z tej grupy stosowane są w leczeniu depresji oraz innych chorób, takich jak zaburzenia lękowe. Substancją czynną leku jest wenlafaksyna. Lek dostępny jest w trzech dawkach: 37,5 mg, 75 mg i 150 mg. Preparat Prefaxine jest wydawany wyłącznie na receptę.
Symfaxin ER to lek przeciwdepresyjny, który zawiera substancję czynną wenlafaksynę. Jest klasyfikowany jako inhibitor zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Stosowany jest w leczeniu epizodów dużej depresji, zapobiegania nawrotom epizodów dużej depresji, leczenia uogólnionych zaburzeń lękowych, leczenia fobii społecznej oraz leczenia zaburzeń lękowych z napadami lęku, z agorafobią lub bez agorafobii. Lek jest dostępny na receptę.
Velafax to lek przeciwdepresyjny z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Jego substancją czynną jest wenlafaksyna. Lek stosowany jest w leczeniu zaburzeń depresyjnych, w tym zaburzeń depresyjnych z lękiem, zarówno u pacjentów hospitalizowanych, jak i leczonych ambulatoryjnie. Velafax jest dostępny na receptę.
Velaxin ER to lek przeciwdepresyjny, który zawiera substancję czynną o nazwie wenlafaksyna. Należy do grupy leków zwanych inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Leki z tej grupy stosowane są w leczeniu depresji oraz innych chorób, takich jak zaburzenia lękowe. Jest dostępny na receptę.
Venlafaxine Actavis zawiera wenlafaksynę, lek przeciwdepresyjny z grupy inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Stosowany jest w leczeniu depresji oraz zaburzeń lękowych u dorosłych, w tym uogólnionych zaburzeń lękowych, fobii społecznej i napadów lęku. Działa poprzez zwiększanie stężenia serotoniny i noradrenaliny w mózgu, co pomaga poprawić samopoczucie pacjenta i skutecznie radzić sobie z objawami depresji i lęku.
Venlafaxine Aurovitas to lek przeciwdepresyjny, który zawiera substancję czynną – wenlafaksynę. Należy do grupy leków zwanych inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Leki z tej grupy stosowane są w leczeniu depresji oraz innych chorób, takich jak zaburzenia lękowe. Jest dostępny na receptę.
Venlafaxine Bluefish XL to lek przeciwdepresyjny, który należy do grupy leków zwanych inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny. Leki z tej grupy stosowane są w leczeniu depresji oraz innych chorób, takich jak zaburzenia lękowe. Venlafaxine Bluefish XL stosuje się przy leczeniu zaburzeń lękowych, depresji oraz fobii społecznej. Jest to lek na receptę.
Venlafaxine Teva to lek przeciwdepresyjny, który zawiera wenlafaksynę jako substancję czynną. Należy on do grupy inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI), które są stosowane w leczeniu depresji i innych chorób, takich jak zaburzenia lękowe. Jest stosowany w leczeniu depresji u osób dorosłych oraz w leczeniu różnych zaburzeń lękowych, takich jak uogólnione zaburzenia lękowe, fobie społeczne oraz lęk napadowy. Lek jest dostępny na receptę.
Venlectine to lek przeciwdepresyjny, który zawiera wenlafaksynę. Jest stosowany w leczeniu wszystkich typów depresji, w tym zaburzeń depresyjnych z lękiem, uogólnionych zaburzeń lękowych, fobii społecznej oraz zespołu lęku napadowego z agorafobią (chorobliwy lęk przed otwartą przestrzenią) lub bez niej. Lek jest dostępny na receptę.
Wenlafaksyna – lek o działaniu przeciwdepresyjnym. Mechanizm działania wenlafaksyny jest związany ze zwiększeniem aktywności neurotransmiterów w ośrodkowym układzie nerwowym. Lek zwiększa stężenie serotoniny i noradrenaliny, których niski poziom może być przyczyną powstania depresji. Wenlafaksyna stosowana jest w leczeniu epizodów dużej depresji i zapobieganiu jej nawrotom, w leczeniu fobii społecznych oraz ogólnych zaburzeń lękowych.
Lek występuje w postaci tabletek oraz tabletek i kapsułek o przedłużonym uwalnianiu. Wenlafaksynę należy przyjmować przez dłuższy czas i nawet do 6 miesięcy po osiągnięciu remisji.
Możliwe działania niepożądane: występują zazwyczaj na początku leczenia. Najczęściej pojawia się ból głowy, suchość w jamie ustnej, nudności, wymioty, pocenie się, zmniejszenie masy ciała, zwiększone stężenie cholesterolu we krwi, zawroty głowy, zmniejszone libido, bezsenność, nerwowość.
Uwaga: Ze względu na fakt, że efekty działaniu leku mogą wystąpić dopiero po kilku tygodniach stosowania wenlafaksyny, w ciężkich stanach depresji i lęków należy pozostać pod ścisłą kontrolą lekarza do czasu poprawy stanu zdrowia.
Opracowanie: Aleksandra Rutkowska – technik farmaceutyczny – nr dyplomu T/50033363/10
Wenlafaksyna stanowi jeden z najważniejszych postępów w farmakoterapii zaburzeń psychicznych ostatnich dekad. Ten nowoczesny lek przeciwdepresyjny z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI) zrewolucjonizował sposób leczenia depresji i zaburzeń lękowych. W odróżnieniu od starszych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksyna charakteryzuje się unikalnym mechanizmem działania, który pozwala na skuteczniejsze przywracanie równowagi chemicznej w mózgu. Jej wszechstronne zastosowanie obejmuje nie tylko różne formy depresji, ale także szerokie spektrum zaburzeń lękowych, od fobii społecznej po zespół lęku napadowego. Dzięki korzystnemu profilowi bezpieczeństwa i dobrej tolerancji, wenlafaksyna stała się jednym z najczęściej przepisywanych leków przeciwdepresyjnych na świecie. Dla pacjentów i ich rodzin ważne jest zrozumienie, jak działa ten lek, jakie są jego wskazania, potencjalne działania niepożądane oraz jak przebiega proces leczenia. Ten kompleksowy przewodnik przedstawia najaktualną wiedzę medyczną na temat wenlafaksyny, prezentowaną w przystępny sposób, aby pomóc w podejmowaniu świadomych decyzji dotyczących zdrowia psychicznego.
Wenlafaksyna należy do grupy leków przeciwdepresyjnych o nowej strukturze, działając poprzez hamowanie transporterów serotoniny (SERT) i noradrenaliny (NET) w mózgu. Mechanizm ten polega na blokowaniu transportu tych neuroprzekaźników z przestrzeni międzykomórkowej z powrotem do komórki nerwowej, co prowadzi do zwiększenia ich stężenia w ośrodkowym układzie nerwowym.
Działanie wenlafaksyny jest dawko-zależne – w niższych dawkach wpływa głównie na transporter serotoniny, natomiast powyżej 75 mg zaczyna również oddziaływać na transporter noradrenaliny. W bardzo wysokich dawkach (powyżej 375 mg) może dodatkowo hamować wychwyt zwrotny dopaminy.
W odróżnieniu od starszych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa do receptorów muskarynowych, cholinergicznych, H1-histaminergicznych ani α1-adrenergicznych, co znacznie zmniejsza ryzyko charakterystycznych dla nich działań niepożądanych, takich jak działanie uspokajające czy wpływ na układ sercowo-naczyniowy.
Noradrenalina odgrywa kluczową rolę w regulacji czynności bioelektrycznej kory mózgowej, procesach uczenia się i pamięci, regulacji snu i czuwania oraz koncentracji i uwagi. Serotonina z kolei uczestniczy w kontroli rytmu snu i czuwania, wpływa na funkcje poznawcze, percepcję czuciową (w tym odczuwanie bólu), regulację temperatury organizmu, aktywność ruchową, łaknienie, zachowania seksualne oraz nastrój.
Wenlafaksyna jest stosowana w leczeniu wszystkich typów depresji, w tym zaburzeń depresyjnych z towarzyszącym lękiem. Jest również wskazana w zapobieganiu nawrotom depresji oraz wystąpieniu nowych epizodów depresyjnych. Leczenie trwa zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej, a skuteczność wenlafaksyny w długotrwałym leczeniu depresji (do 12 miesięcy) została potwierdzona badaniami klinicznymi.
Spektrum wskazań dla wenlafaksyny obejmuje różnorodne zaburzenia lękowe:
Wenlafaksyna znajduje również zastosowanie w leczeniu przewlekłego bólu, szczególnie zespołów bólowych towarzyszących depresji. Badania wykazały skuteczność przeciwbólową inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny, które charakteryzują się lepszą tolerancją i korzystniejszym profilem bezpieczeństwa w porównaniu z trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi.
Wenlafaksyna jest dobrze wchłaniana z przewodu pokarmowego (około 92% dawki), przy czym spożywane posiłki nie wpływają na wchłanianie ani maksymalne stężenie leku. Stężenie maksymalne w osoczu następuje po 2-4 godzinach dla tabletek o natychmiastowym uwalnianiu i po 5,5 godziny dla kapsułek o przedłużonym uwalnianiu.
Wenlafaksyna ulega efektowi pierwszego przejścia w wątrobie, gdzie jest metabolizowana przy udziale izoenzymów cytochromu P450 do trzech głównych metabolitów: O-demetylowenlafaksyny (ODV), N-demetylowenlafaksyny oraz N,O-didemetylowenlafaksyny. Główny aktywny metabolit O-demetylowenlafaksyna wykazuje aktywność hamującą wychwyt zwrotny serotoniny i noradrenaliny z siłą zbliżoną do wenlafaksyny.
Okres półtrwania wenlafaksyny wynosi około 5 godzin, natomiast jej aktywnego metabolitu O-demetylowenlafaksyny około 11 godzin. Wenlafaksyna i produkty jej metabolizmu są wydalane z moczem, przy czym jedynie 5% dawki wydalane jest w postaci niezmienionej. Po 48 godzinach eliminacji ulega do 87% przyjętej dawki.
Dawkowanie wenlafaksyny powinno być dostosowane indywidualnie do pacjenta, w zależności od jego wieku, stanu organizmu oraz jednostki chorobowej. W terapii wykorzystywana jest zawsze najmniejsza skuteczna dawka. Kluczowe znaczenie ma stopniowe zwiększanie i zmniejszanie dawek w celu uniknięcia działań niepożądanych i objawów odstawiennych.
| Wskazanie | Dawka początkowa | Dawka docelowa | Dawka maksymalna |
|---|---|---|---|
| Epizody depresyjne | 75 mg/dobę | 75-225 mg/dobę | 375 mg/dobę |
| Napady paniki | 37,5 mg/dobę (7 dni) | 75 mg/dobę | 225 mg/dobę |
| Uogólnione zaburzenia lękowe | 37,5-75 mg/dobę | 75-225 mg/dobę | 225 mg/dobę |
| Fobia społeczna | 37,5-75 mg/dobę | 75-150 mg/dobę | 225 mg/dobę |
W Polsce wenlafaksyna jest dostępna pod wieloma nazwami handlowymi, głównie w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu oraz tabletek. Do najczęściej stosowanych preparatów należą: Velaxin ER, Efectin ER, Alventa, Faxigen XL, Lafactin, Oriven, Symfaxin ER oraz generyczne preparaty jak Venlafaxine Bluefish XL.
Wenlafaksyna stanowi jeden z filarów współczesnej farmakoterapii psychiatrycznej, szczególnie w leczeniu depresji opornej na inne formy terapii. W praktyce klinicznej często stosuje się ją w kombinacji z innymi substancjami czynnymi w przypadku niepełnej odpowiedzi na monoterapię.
W leczeniu farmakologicznym depresji wenlafaksyna może być stosowana jako:
Badania kliniczne potwierdzają skuteczność augmentacji wenlafaksyny neuroleptykiem kwetiapiną w leczeniu depresji opornej na standardowe leczenie, co stanowi ważną opcję terapeutyczną dla pacjentów z trudną do leczenia depresją.
W polskiej praktyce klinicznej w leczeniu depresji i zaburzeń lękowych stosuje się również inne nowoczesne substancje czynne:
Choć wenlafaksyna jest lekiem nowej generacji o lepszym profilu bezpieczeństwa niż starsze leki przeciwdepresyjne, może powodować działania niepożądane u niektórych pacjentów. Działania niepożądane zostały sklasyfikowane według częstości występowania zgodnie z klasyfikacją MedDRA.
Do rzadkich, ale potencjalnie poważnych działań niepożądanych należą: drgawki, zespół serotoninowy, złośliwy zespół neuroleptyczny, jaskra z zamkniętym kątem przesączania, nadciśnienie tętnicze, migotanie komór, zapalenie trzustki oraz reakcje anafilaktyczne.
Wenlafaksyna może wchodzić w istotne interakcje z wieloma lekami. Szczególnie niebezpieczne jest jednoczesne stosowanie z inhibitorami monoaminooksydazy ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego. Terapia wenlafaksyną może zostać rozpoczęta po 14 dniach od odstawienia IMAO, natomiast rozpoczęcie terapii IMAO wymaga przynajmniej 7 dni odstępu od zakończenia terapii wenlafaksyną.
Pierwsze efekty terapeutyczne wenlafaksyny zazwyczaj obserwuje się po 4-6 tygodniach regularnego stosowania, chociaż u niektórych pacjentów poprawa może nastąpić wcześniej lub później. Szczególnie ważna jest obserwacja pacjenta pod kątem zachowań samobójczych i autoagresji w pierwszych tygodniach leczenia, zwłaszcza u osób poniżej 25 roku życia.
Nagłe przerwanie leczenia wenlafaksyną może skutkować wystąpieniem charakterystycznych objawów odstawienia, które obejmują: zawroty głowy, nudności, bóle głowy, drażliwość, zaburzenia snu, parestezje oraz specyficzne odczucie „przebiegania impulsów elektrycznych przez mózg” zwane „brain zaps”.
Jeżeli leczenie trwało dłużej niż 6 tygodni, odstawianie powinno trwać co najmniej 2 tygodnie. Dawka powinna być stopniowo zmniejszana w okresie kilku tygodni lub miesięcy, w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta. Ryzyko niekorzystnych objawów związanych z zaprzestaniem leczenia można zminimalizować poprzez kontrolowane, stopniowe zmniejszanie dawki.
Wenlafaksyna i O-demetylowenlafaksyna przenikają do mleka kobiecego. U noworodków matek stosujących lek w późnym okresie ciąży mogą wystąpić objawy takie jak drażliwość, drżenie, hipotonia, nieustający płacz oraz trudności ze ssaniem lub problemy ze spaniem.
Wenlafaksyna jest klasyfikowana jako kategoria L2 według Hale’a, co oznacza, że jest prawdopodobnie bezpieczna podczas karmienia piersią, jednak decyzja o kontynuacji lub wstrzymaniu karmienia powinna być podjęta po konsultacji z lekarzem.
Nie ma konieczności modyfikowania dawki wenlafaksyny tylko ze względu na wiek pacjenta. Należy jednak zachować szczególną ostrożność ze względu na możliwe zaburzenia czynności nerek, zmiany wrażliwości oraz powinowactwa neuroprzekaźników występujące z wiekiem.
Duloksetyna, drugi przedstawiciel grupy SNRI dostępny w Polsce, charakteryzuje się zbliżoną skutecznością do wenlafaksyny w zalecanych dawkach. Istnieją jednak dane wskazujące na mniejsze ryzyko podwyższenia ciśnienia krwi oraz wystąpienia objawów odstawienia po zaprzestaniu stosowania duloksetyny w porównaniu z wenlafaksyną.
Leczenie wenlafaksyną trwa zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. W przypadku depresji skuteczność została potwierdzona w długotrwałym leczeniu do 12 miesięcy. Czas terapii jest zawsze ustalany indywidualnie przez lekarza w zależności od odpowiedzi na leczenie i ryzyka nawrotu.
Pierwsze efekty zauważane są dopiero po kilku tygodniach regularnego stosowania – zazwyczaj około 2 tygodni, choć czasami terapia przynosi pozytywne skutki dopiero po 6-8 tygodniach przyjmowania preparatu. U niektórych pacjentów przez pierwsze dni może nastąpić przejściowe pogorszenie stanu klinicznego.
Nie wykazano znaczącej podatności na uzależnienie od wenlafaksyny. Lek nie ma właściwości uzależniających w klasycznym rozumieniu, jednak może wystąpić zespół odstawienia przy nagłym przerwaniu terapii, dlatego tak ważne jest stopniowe zmniejszanie dawki.
Wenlafaksyna może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów oraz obsługę maszyn, szczególnie na początku leczenia lub po zmianie dawki. Lek może prowadzić do zaburzenia oceny i koordynacji psychoruchowej, dlatego zalecana jest szczególna ostrożność podczas prowadzenia pojazdów.
Chociaż wenlafaksyna nie nasila działania etanolu na ośrodkowy układ nerwowy, jak w przypadku każdego leku wpływającego na funkcjonowanie mózgu zaleca się abstynencję od alkoholu na czas przyjmowania wenlafaksyny ze względu na potencjalne niepożądane interakcje.
W przeciwieństwie do niektórych leków przeciwdepresyjnych z grupy trójpierścieniowych, wenlafaksyna nie wykazuje niekorzystnego wpływu na masę ciała – jej działanie uważane jest za neutralne. Wśród działań niepożądanych wymienia się raczej zmniejszone łaknienie, którego skutkiem może być zmniejszenie masy ciała.
W przypadku pominięcia dawki leku nigdy nie należy stosować dawki podwójnej. Jeśli zbliża się pora przyjęcia następnej dawki, należy pominąć pominiętą dawkę i kontynuować regularny schemat dawkowania. Ważne jest utrzymanie regularności przyjmowania leku.
Wenlafaksyna może być przyczyną wystąpienia fałszywie dodatniego testu na amfetaminę i fencyklidynę. Jest to spowodowane nieswoistością samego testu, a nie rzeczywistą obecnością tych substancji w organizmie.
