KAVIGALE to przeciwciało monoklonalne stworzone w celu zapobiegania zakażeniu wirusem SARS-CoV-2. Stosowane u osób z osłabioną odpornością, blokuje wnikanie wirusa do komórek, wspierając profilaktykę COVID-19 u dorosłych i młodzieży od 12. roku życia.
Sypawibart jest rekombinowanym ludzkim przeciwciałem monoklonalnym klasy immunoglobulin G1 (IgG1), wytwarzanym w komórkach jajnika chomika chińskiego (CHO) metodą rekombinacji DNA. Substancja ta jest dostępna w postaci roztworu do wstrzykiwań lub do infuzji o stężeniu 150 mg/ml, dostarczana w fiolkach zawierających 300 mg sypawibartu w 2 ml roztworu.
Sypawibart jest nowoczesnym przeciwciałem stosowanym w profilaktyce zakażenia wirusem SARS-CoV-2, odpowiedzialnym za chorobę COVID-19. Produkt został opracowany z myślą o grupach pacjentów o obniżonej odporności, którzy mogą nie uzyskać odpowiedniej ochrony po szczepieniu.
Sypawibart działa jako przeciwciało neutralizujące, które zapewnia bierne uodpornienie przeciwko wirusowi SARS-CoV-2. Jego mechanizm działania polega na wiązaniu się z domeną wiążącą receptor (RBD) białka kolca wirusa SARS-CoV-2. Gdy sypawibart przyłącza się do tej domeny, blokuje możliwość wiązania się wirusa z receptorem ACE2 na komórkach człowieka, zapobiegając w ten sposób wniknięciu wirusa do komórek.
Sypawibart wiąże się z domeną RBD białka kolca wariantu BA.2 wirusa ze stałą równowagi reakcji dysocjacji KD = 20,95 pM. Tak wysoka siła wiązania zapewnia skuteczne blokowanie infekcji.
Co istotne, sypawibart został zmodyfikowany genetycznie w celu:
Sypawibart jest wskazany do stosowania w profilaktyce przedekspozycyjnej COVID-19 u:
Kluczowym warunkiem stosowania jest obniżona odporność pacjenta z powodu:
Przykładowe stany kliniczne powodujące obniżenie odporności, dla których sypawibart jest wskazany, obejmują:
Zalecana dawka sypawibartu dla osób dorosłych i młodzieży w wieku 12 lat i starszych o masie ciała co najmniej 40 kg wynosi 300 mg (2 ml). W badaniach klinicznych pacjenci otrzymywali drugą dawkę po 6 miesiącach od dawki początkowej.
Sypawibart może być podawany na dwa sposoby:
Podanie produktu powinno odbywać się w warunkach umożliwiających leczenie ciężkich reakcji nadwrażliwości, takich jak anafilaksja. Po podaniu produktu leczniczego należy monitorować pacjentów zgodnie z lokalnie obowiązującą praktyką medyczną.
Sypawibart został opracowany, aby skutecznie działać przeciwko pierwotnym wariantom omikron wirusa SARS-CoV-2. Jednak jego skuteczność różni się w zależności od wariantu wirusa. W badaniach in vitro wartości IC50 (stężenie hamujące 50% zakażeń) dla neutralizacji pseudowirusa przez sypawibart wahały się od 3,6 ng/ml (wariant XXB.1) do 25,0 ng/ml (wariant BA.2.75).
Warto zauważyć, że skuteczność sypawibartu może być ograniczona wobec niektórych nowszych wariantów:
Decyzja o zastosowaniu sypawibartu powinna uwzględniać aktualnie krążące warianty wirusa SARS-CoV-2 w danym regionie geograficznym.
Skuteczność sypawibartu oceniano w badaniu głównym SUPERNOVA – randomizowanym badaniu klinicznym III fazy, prowadzonym metodą podwójnie ślepej próby. W badaniu wzięło udział ponad 3300 uczestników z obniżoną odpornością, którzy zostali losowo przydzieleni do otrzymania sypawibartu lub substancji porównawczej (tiksagewimab w skojarzeniu z cilgawimabem lub placebo).
Wyniki badania wykazały, że sypawibart zmniejszył ryzyko wystąpienia objawowej choroby COVID-19:
Należy podkreślić, że badanie przeprowadzono w okresie, gdy krążyły zarówno warianty wrażliwe, jak i niewrażliwe na sypawibart.
Profil bezpieczeństwa sypawibartu jest stosunkowo korzystny. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi są:
Większość reakcji miała nasilenie łagodne do umiarkowanego i ustępowała w ciągu kilku dni.
Po podaniu domięśniowym pojedynczej dawki 300 mg sypawibartu:
Po pojedynczej infuzji dożylnej 300 mg sypawibartu:
Farmakokinetyka sypawibartu nie wymaga dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby, a także u osób w podeszłym wieku. Oczekuje się, że zalecany schemat dawkowania zapewni porównywalną ekspozycję na sypawibart u młodzieży w wieku 12 lat i starszej o masie ciała co najmniej 40 kg, jak u osób dorosłych.
Należy regularnie monitorować informacje o krążących wariantach wirusa SARS-CoV-2, ponieważ niektóre warianty mogą być niewrażliwe na sypawibart. Pacjentów należy poinformować o możliwości wystąpienia zakażeń przełamujących.
Po podaniu przeciwciał monoklonalnych IgG1 obserwowano ciężkie reakcje nadwrażliwości, w tym anafilaksję. W przypadku wystąpienia objawów reakcji nadwrażliwości należy natychmiast przerwać podawanie produktu i zastosować odpowiednie leczenie.
Reakcje związane z infuzją obserwowano w badaniach klinicznych, choć miały one nasilenie łagodne. W przypadku ich wystąpienia, infuzję należy przerwać, spowolnić lub zakończyć oraz zastosować odpowiednie leczenie.
Należy zachować ostrożność podając sypawibart pacjentom z małopłytkowością lub zaburzeniami krzepnięcia krwi, szczególnie przy podaniu domięśniowym.
Profilaktyka z wykorzystaniem sypawibartu nie zastępuje szczepienia przeciw COVID-19 u osób, dla których szczepienie jest zalecane.
Nie przeprowadzono szczegółowych badań dotyczących interakcji sypawibartu z innymi lekami. Jednak ze względu na charakter substancji (przeciwciało monoklonalne) nie oczekuje się, aby sypawibart był wydalany przez nerki lub metabolizowany przez enzymy cytochromu P450.
Dlatego ryzyko interakcji z innymi jednocześnie przyjmowanymi produktami leczniczymi jest niskie.
Brak danych dotyczących stosowania sypawibartu u kobiet w ciąży. Wiadomo, że przeciwciała IgG1 przenikają przez barierę łożyska, więc sypawibart może być przekazywany od matki do płodu.
Sypawibart należy stosować w okresie ciąży tylko wtedy, gdy korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu.
W odniesieniu do karmienia piersią, nie wiadomo czy sypawibart przenika do mleka ludzkiego. Przenikanie przeciwciał IgG do mleka jest największe w pierwszych kilku dniach po porodzie, a później zmniejsza się. Z tego względu sypawibart może być stosowany w okresie karmienia piersią po tym wczesnym okresie, jeśli istnieją wskazania kliniczne.
Sypawibart jest wskazany do stosowania u młodzieży w wieku 12 lat i starszej o masie ciała co najmniej 40 kg. Bezpieczeństwo i skuteczność u dzieci młodszych lub o mniejszej masie ciała nie zostały określone.
Nie ma konieczności dostosowania dawki u osób w podeszłym wieku. Ekspozycja na sypawibart u osób w wieku ≥65 lat była porównywalna z ekspozycją u młodszych osób dorosłych.
Sypawibart stanowi ważną opcję profilaktyczną dla pacjentów z obniżoną odpornością, którzy są narażeni na zwiększone ryzyko ciężkiego przebiegu COVID-19. Jako przeciwciało monoklonalne o wydłużonym działaniu, zapewnia bierną ochronę przed zakażeniem SARS-CoV-2, szczególnie wobec wariantów, na które zachowuje aktywność neutralizującą.
Lek charakteryzuje się korzystnym profilem bezpieczeństwa, z niewielką liczbą łagodnych działań niepożądanych. Długi okres półtrwania (około 87 dni) pozwala na rzadkie dawkowanie (co 6 miesięcy), co jest dodatkową zaletą dla pacjentów.
Należy jednak pamiętać, że skuteczność sypawibartu może być ograniczona wobec niektórych nowszych wariantów wirusa, szczególnie tych z mutacją F456L. Dlatego decyzja o zastosowaniu tej substancji powinna uwzględniać aktualne dane o krążących wariantach w danym regionie geograficznym.
