Carbomedac
Carbomedac to lek onkologiczny, który ma postać koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji. Jest stosowany w leczeniu raka. Lek ten jest dostępny na receptę.
Carbomedac to lek onkologiczny, który ma postać koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji. Jest stosowany w leczeniu raka. Lek ten jest dostępny na receptę.
Carboplatin Accord to lek przeciwnowotworowy, który jest często stosowany w chemioterapii. Działa poprzez hamowanie wzrostu i rozwoju komórek nowotworowych, co przyczynia się do poprawy stanu zdrowia pacjenta. Jest szczególnie skuteczny w leczeniu zaawansowanego raka jajnika i drobnokomórkowego raka płuca. Lek jest dostępny na receptę.
Carboplatin Actavis to lek onkologiczny dostępny w postaci koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji. Jest stosowany w leczeniu niektórych typów raka jajnika i płuc, takich jak rak jajnika pochodzenia nabłonkowego i drobnokomórkowy rak płuc. Lek ten jest dostępny wyłącznie na receptę i podawany jest w warunkach szpitalnych.
Carboplatin Eugia to skuteczny lek przeciwnowotworowy zawierający karboplatynę, stosowany w leczeniu zaawansowanego raka jajnika i drobnokomórkowego raka płuc. Dzięki swojej formule, pomaga zwalczać komórki rakowe i kontrolować postęp choroby.
Carboplatin Kabi to lek onkologiczny dostępny w postaci koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji. Stosowany jest w leczeniu niektórych typów raka jajnika i płuc, takich jak rak jajnika pochodzenia nabłonkowego, rak drobnokomórkowy płuc. Lek ten jest dostępny na receptę i podawany jest w warunkach szpitalnych.
Carboplatin Pfizer to lek o potwierdzonej aktywności przeciwnowotworowej w postaci roztworu do wstrzykiwań. Jest stosowany w leczeniu zaawansowanego raka jajnika i drobnokomórkowego raka płuca. Substancją czynną jest karboplatyna. Lek jest dostępny wyłącznie na receptę i powinien być podawany pod stałym nadzorem lekarzy doświadczonych w dziedzinie chemioterapii.
Carboplatin-Ebewe to lek onkologiczny dostępny na receptę, który ma postać koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji. Stosowany jest w leczeniu zaawansowanego raka jajnika pochodzenia nabłonkowego jako lek pierwszego rzutu lub gdy inne leki okazały się nieskuteczne. Lek ten znajduje zastosowanie również w leczeniu drobnokomórkowego raka płuc.
Karboplatyna – lek o działaniu przeciwnowotworowym. Mechanizm działania karboplatyny polega na zaburzeniu syntezy DNA komórek, co prowadzi do ich obumarcia. Wskazaniem do stosowania leku jest zaawansowany rak jajnika oraz drobnokomórkowy rak płuca.
Karboplatyna dostępna jest w postaci roztworu do wstrzykiwań oraz koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji. Lek podaje się w monoterapii lub w terapii skojarzonej z innymi lekami przeciwnowotworowymi.
Możliwe działania niepożądane (najczęstsze): zakażenia pasożytnicze, małopłytkowość, neutropenia, niedokrwistość, krwotok, neuropatia obwodowa, parestezje, zaburzenia czucia i smaku, zaburzenia widzenia, spadek ostrości słuchu, szum w uszach, zaburzenia rytmu serca, zaburzenia oddechowe, skurcz oskrzeli, wymioty, nudności, ból i skurcze brzucha, biegunka, zaparcia, zapalenie błon śluzowych, zapalenie przełyku, zaburzenia czynności wątroby, łysienie, ból mięśni i stawów, gorączka, dreszcze.
Opracowanie: Aleksandra Rutkowska – technik farmaceutyczny – nr dyplomu T/50033363/10
Karboplatyna to nowoczesny lek przeciwnowotworowy należący do grupy pochodnych platyny drugiej generacji, który odgrywa kluczową rolę w leczeniu różnych typów nowotworów. Opracowana jako alternatywa dla cisplatyny, karboplatyna charakteryzuje się podobną skutecznością przy znacznie lepszej tolerancji przez pacjentów. Lek ten wykazuje działanie cytostatyczne, co oznacza, że hamuje podziały komórkowe poprzez uszkadzanie materiału genetycznego komórek nowotworowych. Karboplatyna została dopuszczona do użytku w Wielkiej Brytanii w 1986 roku i szybko stała się „złotym standardem” w leczeniu raka jajnika. Obecnie jest szeroko stosowana w onkologii jako lek pierwszego wyboru w monoterapii lub w połączeniu z innymi cytostatykami, szczególnie w leczeniu zaawansowanego raka jajnika oraz drobnokomórkowego raka płuca.
Karboplatyna jest organicznym związkiem chemicznym z grupy kompleksów koordynacyjnych platyny. Atomem centralnym w tej cząsteczce jest platyna na II stopniu utlenienia, a ligandami są dwie cząsteczki amoniaku oraz kleszczowa reszta kwasu cyklobutano-1,1-dikarboksylowego. Ta unikalna struktura chemiczna nadaje karboplatynie właściwości przeciwnowotworowe.
Mechanizm działania karboplatyny polega na ingerencji w strukturę DNA komórek nowotworowych. Po wniknięciu do komórki, karboplatyna tworzy wewnątrzłańcuchowe i międzyłańcuchowe wiązania krzyżowe z DNA. Te wiązania poprzeczne uniemożliwiają syntezę DNA, zaburzają procesy replikacji i transkrypcji, co ostatecznie hamuje podziały komórkowe i prowadzi do śmierci komórki nowotworowej. W ten sposób ograniczany jest wzrost i rozwój nowotworu.
Karboplatyna wykazuje biochemiczne właściwości podobne do cisplatyny, jednak charakteryzuje się lepszym profilem bezpieczeństwa. Reaktywność z DNA koreluje bezpośrednio z cytotoksycznością leku, co oznacza, że im silniejsze wiązania z materiałem genetycznym, tym skuteczniejsze działanie przeciwnowotworowe.
Po podaniu dożylnym karboplatyna wykazuje liniową zależność między podawaną dawką a jej stężeniem w osoczu. Początkowo, w pierwszych 4 godzinach od podania, karboplatyna wiąże się z białkami osocza w około 29%, natomiast po 24 godzinach związanie osiąga poziom 85-89%. To znacznie mniejsze wiązanie z białkami w porównaniu do cisplatyny przyczynia się do lepszej tolerancji leku.
Stężenie karboplatyny w osoczu obniża się dwufazowo zgodnie z kinetyką pierwszego rzędu:
Karboplatyna jest wydalana głównie przez nerki (około 65% dawki w ciągu pierwszych 6 godzin), w niewielkiej ilości również z żółcią. To właśnie główne wydalanie nerkowe wymaga dostosowania dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.
Jednym z najważniejszych aspektów stosowania karboplatyny jest precyzyjne dawkowanie oparte na wzorze Calverta, który uwzględnia czynność nerek pacjenta. Dawka obliczana jest według następującego wzoru:
Dawka (mg) = docelowa wartość AUC (mg/ml × min) × [GFR (ml/min) + 25]
Status pacjenta | Docelowe AUC | Zastosowanie |
---|---|---|
Dotychczas nieleczony | 5-7 mg/ml × min | Karboplatyna w monoterapii |
Wcześniej leczony | 4-6 mg/ml × min | Karboplatyna w monoterapii |
Dotychczas nieleczony | 4-6 mg/ml × min | Karboplatyna + cyklofosfamid |
Standardowa dawka dla pacjentów dorosłych z prawidłową czynnością nerek wynosi 400 mg/m² powierzchni ciała, podawana we wlewie dożylnym trwającym od 15 do 60 minut. Kolejne dawki można podawać po czterech tygodniach.
Karboplatyna jest uznawana za złoty standard w leczeniu raka jajnika. Stosowana jest zarówno w leczeniu pierwszego rzutu, jak i w przypadku nawrotów choroby. W pierwszej linii leczenia standardowym schematem jest połączenie karboplatyny z paklitakselem podawane przez 6 cykli co 3 tygodnie.
Badania kliniczne wykazały, że u starszych pacjentek zastosowanie samej karboplatyny w monoterapii wiąże się ze znacznie gorszym rokowaniem w porównaniu z połączeniem karboplatyny i paklitakselu. Dlatego też, gdy tylko stan pacjentki na to pozwala, zaleca się stosowanie terapii skojarzonej.
Karboplatyna jest również wskazana w leczeniu drobnokomórkowego raka płuca, często w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi. Wybór karboplatyny w tym wskazaniu wynika z jej skuteczności oraz lepszej tolerancji w porównaniu do cisplatyny.
Karboplatyna znajduje również zastosowanie w leczeniu:
Najczęstszym i najważniejszym działaniem niepożądanym karboplatyny jest mielosupresja – zahamowanie czynności szpiku kostnego. W odróżnieniu od cisplatyny, karboplatyna jest bardziej mielotoksyczna. Objawy obejmują:
Karboplatyna bardzo często powoduje nudności i/lub wymioty, jednak są one mniej nasilone niż po cisplatynie i łatwiej poddają się kontroli za pomocą leków przeciwwymiotnych. Do innych objawów żołądkowo-jelitowych należą:
Neurotoksyczne działanie karboplatyny występuje rzadziej niż w przypadku cisplatyny i ma zwykle łagodny przebieg. Objawy mogą obejmować:
Zwiększone ryzyko neurotoksyczności dotyczy pacjentów po 65. roku życia oraz osób leczonych wcześniej cisplatyną.
Karboplatyna może powodować zaburzenia słuchu, choć znacznie rzadziej niż cisplatyna. Częstość i nasilenie ototoksyczności rośnie wraz z dawką skumulowaną oraz przy jednoczesnym stosowaniu innych leków ototoksycznych.
W przeciwieństwie do cisplatyny, karboplatyna charakteryzuje się znacznie mniejszą nefrotoksycznością i nie wymaga rutynowego nawadniania przed i po podaniu. Niemniej jednak u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek konieczne jest dostosowanie dawkowania.
Karboplatyna może powodować poważne reakcje anafilaktyczne, w tym:
Zaburzenia czynności nerek: Konieczne jest monitorowanie funkcji nerek i dostosowanie dawkowania według wzoru Calverta.
Pacjenci w podeszłym wieku: Wymagają szczególnej ostrożności i często zmniejszenia dawki ze względu na większe ryzyko toksyczności.
Kontrola morfologii krwi: Regularne badania krwi są niezbędne do monitorowania funkcji szpiku kostnego.
Unikanie kontaktu z aluminium: Karboplatyna reaguje z aluminium, tworząc czarny osad i tracąc aktywność. Nie należy używać igieł, strzykawek ani zestawów kroplówkowych zawierających aluminium.
Jednoczesne stosowanie z cyklosporyną, takrolimusem lub syrolimusem może prowadzić do nadmiernej immunosupresji z ryzykiem limfoproliferacji.
Przed każdym cyklem chemioterapii konieczne jest wykonanie:
Leczenie nie powinno być kontynuowane wcześniej niż:
U pacjentów z umiarkowaną lub nasiloną toksycznością hematologiczną (płytki < 50 000/mm³, neutrofile < 500/mm³) należy rozważyć:
Karboplatyna musi być przygotowywana przez wykwalifikowany personel z zachowaniem środków ostrożności dla substancji niebezpiecznych:
Przed podaniem karboplatyna musi być rozcieńczona:
Karboplatyna ma działanie:
Kobiety w wieku rozrodczym:
Mężczyźni:
Nie istnieje specyficzne antidotum na przedawkowanie karboplatyną. Spodziewane powikłania obejmują:
Leczenie jest objawowe i może obejmować:
Tak, karboplatyna charakteryzuje się znacznie lepszym profilem bezpieczeństwa niż cisplatyna. Ma mniejszą nefrotoksyczność, ototoksyczność i neurotoksyczność, co sprawia, że jest lepiej tolerowana przez pacjentów, szczególnie w podeszłym wieku.
Standardowy cykl trwa 3-4 tygodnie. Karboplatyna podawana jest dożylnie przez 15-60 minut w pierwszym dniu cyklu, następnie pacjent ma okres odpoczynku do następnego podania.
Karboplatyna może powodować zawroty głowy, zaburzenia widzenia i osłabienie. Zaleca się szczególną ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, szczególnie w pierwszych dniach po podaniu leku.
Przed każdym cyklem konieczne jest wykonanie morfologii krwi, badań biochemicznych (szczególnie funkcji nerek) oraz oceny stanu ogólnego. Dodatkowo zaleca się regularne badania słuchu i kontrole neurologiczne.
Szczepienia zawierające żywe drobnoustroje są przeciwwskazane ze względu na ryzyko rozwoju choroby zakaźnej. Szczepionki zawierające zabite drobnoustroje można stosować, ale odpowiedź immunologiczna może być osłabiona.
Jeśli wymioty wystąpią w trakcie lub krótko po infuzji, należy natychmiast skontaktować się z zespołem medycznym. Może być konieczne przerwanie infuzji lub zastosowanie dodatkowych leków przeciwwymiotnych.
Karboplatyna może pozostawać w organizmie przez kilka dni do kilku tygodni po zakończeniu leczenia. Dokładny czas zależy od funkcjonowania nerek i indywidualnych czynników pacjenta.
Tak, karboplatyna może powodować zaburzenia płodności zarówno u kobiet, jak i mężczyzn. Działanie to może być nieodwracalne, dlatego przed rozpoczęciem leczenia zaleca się konsultację z lekarzem w sprawie zachowania płodności.
Natychmiast skontaktuj się z lekarzem w przypadku: gorączki powyżej 38°C, objawów zakażenia, nietypowych krwawień lub siniaków, silnych nudności i wymiotów uniemożliwiających przyjmowanie płynów, duszności, bólu w klatce piersiowej oraz oznak reakcji alergicznej.
Tak, karboplatyna jest często stosowana w schematach wielolekowych, najczęściej z paklitakselem. Wybór odpowiedniego schematu zależy od typu nowotworu, stadium zaawansowania i stanu ogólnego pacjenta. Decyzję o leczeniu skojarzonym zawsze podejmuje lekarz onkolog.