Aldactone to lek, który jest antagonistą receptora aldosteronu, powodującym, że nerki usuwają wodę i sód z organizmu, przy jednoczesnym zmniejszeniu strat potasu. Jest stosowany do leczenia niewydolności serca, wysokiego ciśnienia krwi (nadciśnienia) lub hipokaliemii (niskiego poziomu potasu we krwi). Aldactone jest również stosowany do leczenia retencji płynów (obrzęków) u osób z niewydolnością serca, marskością wątroby lub zaburzeniem nerek zwanym zespołem nerczycowym. Aldactone jest również stosowany do diagnozowania lub leczenia stanu, w którym masz zbyt dużo aldosteronu w organizmie.
Kanrenoinian potasu to kompetycyjny bloker receptora aldosteronowego, który działa w odcinkach dystalnych kanalików nerkowych. Blokuje wiązanie się aldosteronu z jego receptorem, co zmniejsza wytwarzanie białek stymulowane przez aldosteron. To przeciwdziała podstawowemu działaniu aldosteronu, czyli wchłanianiu zwrotnemu sodu i wydalaniu jonów potasu. Kanrenoinian potasu wykazuje swoje właściwości tylko w obecności endogennego lub egzogennego aldosteronu i jego działanie może być zahamowane przez rosnące stężenie aldosteronu. W dawkach terapeutycznych nie zmniejsza ani wytwarzania, ani wydzielania aldosteronu, hamując jego biosyntezę dopiero w bardzo dużych dawkach.
Kanrenoinian potasu nasila wydalanie sodu i chlorków, w niewielkim stopniu zwiększa wydalanie wapnia, hamuje zaś wydalanie jonów amonowych, magnezowych i potasowych, powoduje też alkalizację moczu. Podawany w monoterapii wykazuje nieznaczne działanie moczopędne, które można zwiększyć przez jednoczesne podawanie diuretyków pętlowych lub tiazydowych. Poprzez zmniejszenie filtracji kłębkowej lek może zwiększać stężenie mocznika we krwi. W zależności od nasilenia hiperaldosteronizmu, działanie moczopędne ujawnia się w ciągu 3–6 h po podaniu parenteralnym i może utrzymywać się do 72 h.
Lek podaje się i.v., gdyż jest dobrze rozpuszczalny w roztworach wodnych. Czynnym metabolitem kanrenoinianu potasu jest, tak samo jak w przypadku spironolaktonu, kanrenon. t max wynosi <1 h, natomiast średni t 1/2 wynosi 5–14 h. Wiąże się z białkami osocza w 98%. Kanrenoinian potasu i kwas kanrenonowy są wydalane przez wątrobę i nerki (w niewielkich ilościach); lek pojawia się w moczu głównie w postaci glukuronianu. Po 5 dniach po podaniu pojedynczej dawki leku, w moczu występuje 48% tej dawki, a w kale – 14%. U osób z niewydolnością nerek wydalanie leku może być wolniejsze.
Kanrenoinian potasu znalazł zastosowanie w leczeniu pierwotnego i wtórnego hiperaldosteronizmu, przebiegającego z przewlekłymi chorobami wątroby, objawiającymi się obrzękami i wodobrzuszem. Lek stosuje się także w przebiegu wtórnego hiperaldosteronizmu w przewlekłej niewydolności serca z obrzękami, gdy podawanie doustnych antagonistów aldosteronu i innych leków moczopędnych jest niemożliwe lub niewystarczające. Przeciwwskazaniem do stosowania leku jest nadwrażliwość na lek lub spironolakton, a także zaburzenia w gospodarce sodu czy potasu (hiperkaliemia lub hiponatremia). Leku nie zaleca się stosować u pacjentów z niewydolnością nerek, przy stężeniu kreatyniny między 1,8 – 2,0 mg/dl oraz klirensem kreatyniny poniżej 30 ml/min.
