Abasaglar to długo działający analog insuliny ludzkiej, który zawiera substancję czynną o nazwie insulina glargine. Jest stosowany w leczeniu cukrzycy u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku od 2 lat i starszych. Lek jest dostępny na receptę. Insulina glargine jest stosowana raz dziennie o dowolnej, lecz stałej porze dnia.
Lantus to długodziałający analog insuliny ludzkiej, który jest dostępny na receptę. Jest stosowany do leczenia cukrzycy u dorosłych, młodzieży i dzieci powyżej 2. roku życia. Lek podaje się podskórnie raz na dobę, o dowolnej, ale tej samej porze dnia. Może być stosowany w skojarzeniu z doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi. Przy zmianie schematu dawkowania z zastosowaniem insuliny o średnio długim lub długim okresie działania na schemat z użyciem insuliny glargine konieczna może być zmiana dawki dotychczas stosowanej insuliny oraz towarzyszącego leczenia przeciwcukrzycowego.
Lek Lantus SoloStar to innowacyjny środek zawierający insulinę glargine, która jest zmodyfikowaną wersją naturalnej insuliny ludzkiej. Ten preparat jest wykorzystywany w terapii cukrzycy u dorosłych, młodzieży oraz dzieci od 2 roku życia. Cukrzyca, będąca wynikiem niedostatecznej produkcji insuliny niezbędnej do regulacji poziomu cukru we krwi, może być skutecznie kontrolowana dzięki długotrwałemu działaniu obniżającemu cukier, jakie wykazuje insulina glargine zawarta w leku.
Semglee to lek zawierający insulinę glarginę, który jest stosowany do kontroli poziomu cukru we krwi u osób dorosłych, młodzieży i dzieci od 2 roku życia z cukrzycą typu 1 oraz u dorosłych z cukrzycą typu 2. Jest to lek dostępny na receptę. Semglee jest podawany raz na dobę, zawsze o tej samej porze dnia. Dawkę leku ustala lekarz na podstawie wyników badań poziomu cukru we krwi pacjenta.
Suliqua to lek przeciwcukrzycowy podawany we wstrzyknięciach, który zawiera dwie substancje czynne: insulinę glargine i liksysenatyd. Insulina glargine to długo działający rodzaj insuliny, który pomaga w kontrolowaniu stężenia cukru (glukozy) we krwi przez cały dzień. Liksenaatyd to “analog GLP-1”, który pomaga organizmowi w wytwarzaniu własnej, dodatkowej insuliny w odpowiedzi na zwiększenie stężenia cukru we krwi oraz spowalnia wchłanianie cukru z pokarmów. Lek jest dostępny na receptę.
Toujeo to lek w formie roztworu do wstrzykiwań, który zawiera insulinę glargine, będącą zmodyfikowaną insuliną, bardzo zbliżoną do ludzkiej. Lek długotrwale obniża stężenie cukru we krwi i może być stosowany raz dziennie. Jest stosowany w leczeniu cukrzycy u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku powyżej 6 lat. Toujeo jest dostępny na receptę.
Insulina glargine – lek stosowany w leczeniu cukrzycy, analog ludzkiej insuliny o przedłużonym czasie działania. Mechanizm działania insuliny glargine polega na regulowaniu metabolizmu glukozy. Wskazaniem do stosowania leku jest leczenie cukrzycy u dorosłych, młodzieży i dzieci (od 2 roku życia).
Insulina glargine dostępna jest w postaci roztworu do wstrzykiwań. Lek stosuje się raz dziennie w postaci podskórnej, zawsze o tej samej porze.
Możliwe działania niepożądane: hipoglikemia (obniżenie poziomu glukozy we krwi), lipohipertrofia (przyrost tkanki tłuszczowej w miejscu iniekcji), odczyny zapalne w miejscu wstrzyknięcia (zaczerwienienie, ból, świąd, wysypka), obrzęk naczynioruchowy, reakcje alergiczne (skurcz oskrzeli, reakcje skórne, skurcz oskrzeli), zaburzenia widzenia, zaburzenia smaku, bóle mięśniowe.
Opracowanie: Aleksandra Rutkowska – technik farmaceutyczny – nr dyplomu T/50033363/10
Insulina glargine to długodziałająca syntetyczna forma insuliny ludzkiej, która odgrywa kluczową rolę w leczeniu cukrzycy typu 1 i typu 2. Jest to analog insuliny ludzkiej wyprodukowany za pomocą zaawansowanych technik inżynierii genetycznej, który zapewnia stabilny poziom insuliny bazowej przez okres około 24 godzin. Dzięki swojemu szczególnemu mechanizmowi działania, insulina glargine charakteryzuje się płaskim profilem farmakokinetycznym bez wyraźnych szczytów, co czyni ją idealnym wyborem do zastąpienia fizjologicznej bazowej sekrecji insuliny. Preparaty zawierające insulinę glargine, takie jak Lantus, Toujeo czy Basaglar, rewolucjonizowały leczenie cukrzycy, oferując pacjentom większą stabilność glikemii i zmniejszoną liczbę epizodów hipoglikemii w porównaniu z tradycyjnymi preparatami insuliny NPH.
Insulina glargine różni się od ludzkiej insuliny zastąpieniem asparaginy glicyną w pozycji A21 łańcucha A oraz dodaniem dwóch reszt argininy na końcu karboksylowym łańcucha B w pozycjach B31 i B32. Te strukturalne modyfikacje powodują przesunięcie punktu izoelektrycznego z pH 5,4 do 6,7, co sprawia, że molekuła jest bardziej rozpuszczalna w kwaśnym pH i mniej rozpuszczalna w fizjologicznym pH.
Roztwór do wstrzykiwań insuliny glargine ma pH równe 4, które po wstrzyknięciu neutralizuje się do pH 7. Dodatek reszt argininy podnosi punkt izoelektryczny insuliny glargine i powoduje tworzenie się mikroosadów po wstrzyknięciu, tym samym opóźniając wchłanianie z tkanki podskórnej.
Po podaniu podskórnym insulina glargine tworzy mikroosady w neutralnym środowisku tkanki podskórnej, z których jest stopniowo uwalniana. Małe ilości insuliny glargine są uwalniane z mikroosadów, zapewniając względnie stałe stężenie leku w czasie przez 24 godziny. Ten mechanizm uwalniania pozwala lekowi naśladować bazowe poziomy insuliny w organizmie.
Początek działania insuliny glargine wynosi około 1,1 godziny. Profil farmakodynamiczny insuliny glargine po podaniu podskórnym wykazuje utrzymaną aktywność obniżającą poziom glukozy przez 24 godziny bez wyraźnego szczytu.
Farmakodynamika insuliny glargine różni się w zależności od pory podania. Przy podawaniu rano aktywność insuliny jest większa w pierwszych 0-12 godzinach, podczas gdy przy podawaniu wieczornym aktywność jest większa w okresie 12-24 godzin po dawkowaniu.
Po podskórnym wstrzyknięciu 0,3 IU/kg insuliny glargine u pacjentów z cukrzycą typu 1 wykazano względnie stały profil stężenie/czas. Czas działania po podaniu podskórnym do brzucha, barku lub uda był podobny.
Insulina glargine jest wskazana do poprawy kontroli glikemii u dorosłych i dzieci z cukrzycą typu 1 oraz u dorosłych z cukrzycą typu 2.
W cukrzycy typu 1 długodziałające i krótkodziałające insuliny są często niezbędne od początku choroby. W tym schorzeniu organizm nie ma zdolności do wytwarzania insuliny z trzustki z powodu autoimmunologicznego niszczenia komórek beta, co skutkuje szybką utratą regulacji poziomu glukozy we krwi.
U pacjentów z cukrzycą typu 1 insulina glargine jest zawsze stosowana w połączeniu z insuliną krótkodziałającą:
U dorosłych z cukrzycą typu 2 insulina glargine lub inna długodziałająca insulina powinna być włączona do kontroli glikemii po tym, jak 2 lub 3 doustne leki przeciwcukrzycowe nie zdołały osiągnąć kontroli glikemii lub u pacjentów z poziomem hemoglobiny A1c wyższym niż 9% z objawami.
W leczeniu cukrzycy typu 2 insulina glargine może być stosowana:
Leczenie cukrzycy przy użyciu insuliny glargine wymaga indywidualnego podejścia i często kombinacji z innymi substancjami czynnymi. W Polsce najczęściej stosowane są następujące schematy terapeutyczne:
W cukrzycy typu 2 insulina glargine często łączona jest z:
| Typ cukrzycy | Dawkowanie początkowe | Uwagi |
|---|---|---|
| Cukrzyca typu 1 | Około 1/3 całkowitej dawki dobowej insuliny | Pozostałe 2/3 to insuliny krótkodziałające |
| Cukrzyca typu 2 (naiwni insulinowo) | 0,2 j./kg m.c. raz dziennie | Stopniowe zwiększanie dawki |
| Przejście z NPH | Zmniejszenie o 20% początkowej dawki | Aby zmniejszyć ryzyko hipoglikemii |
Jeśli pacjent zmienia schemat leczenia z insuliny o działaniu pośrednim lub długodziałającym na insulinę glargine, może być wymagana zmiana dawki insuliny bazowej oraz może być potrzebna korekta ilości i czasu podawania krótkodziałających insulin oraz dawek wszelkich doustnych leków przeciwcukrzycowych.
Najczęstszym działaniem niepożądanym insuliny glargine jest hipoglikemia. Szczególną uwagę należy zwrócić na stosowanie insuliny u pacjentów na czczo, którzy niedawno zmienili dietę lub mieli ostatnie zmiany aktywności, takie jak rozpoczęcie programu ćwiczeń.
Objawy niskiego poziomu cukru obejmują: niepokój, zmiany zachowania podobne do bycia pijanym, niewyraźne widzenie, zimne poty, dezorientację, trudności w myśleniu, zawroty głowy lub uczucie omdlenia, senność, nadmierny głód, szybkie bicie serca, ból głowy, drażliwość lub nieprawidłowe zachowanie, nerwowość, koszmary senne, niespokojny sen, drżączki, bełkotliwą mowę i mrowienie w dłoniach, stopach, ustach lub języku.
Leczenie hipoglikemii:
Reakcje w miejscu wstrzyknięcia obejmują zaczerwienienie, ból, swędzenie, pokrzywkę, obrzęk lub stan zapalny. W niektórych przypadkach reakcje te mogą być spowodowane innymi czynnikami, takimi jak substancje drażniące w środkach do czyszczenia skóry.
| Kategoria | Działania niepożądane |
|---|---|
| Częste | Wzrost masy ciała, ból głowy, infekcje górnych dróg oddechowych |
| Rzadsze | Lipodystrofia, obniżony poziom potasu, reakcje alergiczne |
| Bardzo rzadkie | Anafilaksja, obrzęk naczyniowy |
Powszechne działania niepożądane insuliny glargine mogą obejmować niski poziom cukru we krwi, obrzęk, wzrost masy ciała, reakcję alergiczną, swędzenie, wysypkę lub pogrubienie lub zagłębienie skóry w miejscu wstrzyknięcia (lipodystrofia).
Insulina glargine nie ma zatwierdzenia FDA w ciąży, chociaż badania nie wykazały przeciwwskazań do jej stosowania ani negatywnych skutków dla płodu. Jest uważana za leczenie pierwszego rzutu w cukrzycy ciążowej po tym, jak modyfikacje stylu życia okazały się niewystarczające.
Odpowiednie badania przeprowadzone do tej pory nie wykazały problemów specyficznych dla dzieci, które ograniczyłyby przydatność Basaglar, Lantus lub Toujeo w leczeniu cukrzycy typu 1 u dzieci w wieku 6 lat i starszych. Jednak bezpieczeństwo i skuteczność Lantus nie zostały ustalone u dzieci młodszych niż 6 lat z cukrzycą typu 1 i u dzieci z cukrzycą typu 2.
Ryzyko hipoglikemii może wzrosnąć przy równoczesnym podawaniu leków przeciwcukrzycowych, innych insulin, inhibitorów konwertazy angiotensyny, blokerów receptorów angiotensyny II, dizopiramidu, fibratów, fluoksetyny, inhibitorów monoaminooksydazy, pentoksyfiliny, pramlintidu, propoksyfenu, salicylanów, antybiotyków sulfonamidowych i analogów somatostatyny.
Pacjenci powinni być przeszkoleni w zakresie:
Chociaż insulina glargine nie ma formalnego zatwierdzenia FDA w ciąży, badania nie wykazały szkodliwości dla płodu. Jest często stosowana jako leczenie pierwszego rzutu w cukrzycy ciążowej gdy modyfikacja stylu życia okazała się niewystarczająca. Decyzję o zastosowaniu należy zawsze podjąć z lekarzem.
Insulina glargine działa około 24 godzin, zapewniając względnie stały poziom insuliny bazowej. Insulina glargine to długodziałający typ insuliny, który działa powoli przez około 24 godziny.
Nie, insuliny glargine nie wolno mieszać ani rozcieńczać z innymi insulinami lub roztworami. LANTUS NIE MOŻE być rozcieńczany ani mieszany z jakąkolwiek inną insuliną lub roztworem. Jeśli LANTUS zostanie rozcieńczony lub zmieszany, roztwór może stać się mętny, a profil farmakokinetyczny/farmakodynamiczny może ulec zmianie.
W przypadku pominięcia dawki należy skontaktować się z zespołem medycznym, który pomoże dostosować schemat dawkowania. Nie należy podawać podwójnych dawek. Ważne jest przestrzeganie rutyny insulinowej zgodnie z zaleceniami. Porozmawiaj z zespołem medycznym, jeśli pominiesz dawkę. Mogą pomóc dostosować schemat dawkowania.
Tak, wzrost masy ciała może wystąpić po rozpoczęciu leczenia insuliną glargine. Wzrost masy ciała to częsty efekt uboczny wszystkich typów insuliny, a Lantus jest typem insuliny. Insulina może powodować wzrost masy ciała, ponieważ pomaga organizmowi przenieść cukier z krwi do komórek. Część tego cukru zostaje zmagazynowana jako tłuszcz, co może prowadzić do wzrostu masy ciała.
Objawy hipoglikemii to drżączki, pocenie się, uczucie głodu, zawroty głowy, szybkie bicie serca i dezorientacja. W przypadku łagodnej hipoglikemii należy spożyć 15-20g szybko wchłanianych węglowodanów (4 tabletki glukozy, pół szklanki soku owocowego). W przypadku ciężkiej hipoglikemii konieczny może być zastrzyk glukagonu.
Insulina glargine może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów ze względu na ryzyko hipoglikemii. Unikaj prowadzenia pojazdów lub niebezpiecznych czynności, dopóki nie poznasz wpływu insuliny glargine na Ciebie. Twoje reakcje mogą być upośledzone. Należy regularnie kontrolować poziom glukozy i znać objawy hipoglikemii.
Tak, chociaż rzadko, insulina glargine może powodować reakcje alergiczne. Uzyskaj natychmiastową pomoc medyczną, jeśli masz objawy uczulenia na insulinę: zaczerwienienie lub obrzęk w miejscu wstrzyknięcia, swędząca wysypka na całym ciele, problemy z oddychaniem, szybkie bicie serca, uczucie omdlenia lub obrzęk języka lub gardła.
Nieotwarte preparaty przechowuje się w lodówce w temperaturze 2-8°C. Po pierwszym użyciu można przechowywać w temperaturze pokojowej przez maksymalnie 28 dni. Insuliny nie wolno zamrażać – zmrożona i rozmrożona insulina nie nadaje się do użycia.
Odpowiednie badania przeprowadzone do tej pory nie wykazały problemów specyficznych dla dzieci, które ograniczyłyby przydatność preparatów insuliny glargine w leczeniu cukrzycy typu 1 u dzieci w wieku 6 lat i starszych. U dzieci młodszych niż 6 lat bezpieczeństwo nie zostało w pełni ustalone.
Należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem w przypadku: objawów ciężkiej hipoglikemii, reakcji alergicznych, częstych epizodów hipoglikemii, utrzymującej się hiperglikemii, infekcji, chorób lub innych stanów stresowych, które mogą wpłynąć na kontrolę glikemii.
