Ospen to antybiotyk z grupy penicylin, dostępny na receptę, przeznaczony do stosowania doustnego. Lek ten jest stosowany w leczeniu różnych zakażeń bakteryjnych, szczególnie tych obejmujących drogi oddechowe, gardło, nos, uszy, skórę czy tkanki miękkie. Ospen działa bakteriobójczo na wrażliwe, rozmnażające się drobnoustroje poprzez hamowanie syntezy ściany komórkowej bakterii. Warianty tego antybiotyku to Ospen 1000 i Ospen 1500 w postaci tabletek powlekanych.
Polcylin to lek zawierający substancję czynną fenoksymetylopenicylinę, która należy do grupy antybiotyków zwanych penicylinami. Ten rodzaj leku uniemożliwia bakteriom budowanie prawidłowej ściany komórkowej, co prowadzi do ich szybkiego obumierania. Polcylin jest stosowany w leczeniu różnych infekcji, takich jak zapalenie gardła i migdałków, zapalenie zatok, zakażenia ucha, zapalenie płuc, bakteryjne zakażenia skóry i tkanek miękkich, borelioza i ropnie zębowe u dzieci. Jest dostępny na receptę.
Fenoksymetylopenicylina, znana również jako penicylina V, jest antybiotykiem należącym do grupy β-laktamów, a dokładniej do penicylin naturalnych. Jej działanie jest bakteriobójcze, co oznacza, że powoduje zabicie komórki bakteryjnej.
Mechanizm działania fenoksymetylopenicyliny polega na blokowaniu jednego z ostatnich etapów biosyntezy ściany komórkowej bakterii, tzw. transpeptydacji. Dzieje się to dzięki podobieństwu budowy antybiotyku i naturalnych substancji wykorzystywanych do budowy ściany komórkowej przez bakterie. Zahamowanie enzymu transpeptydazy, biorącego udział w tym procesie, skutkuje zahamowaniem budowy ściany komórkowej i następnie rozpadem komórki bakteryjnej.
Antybiotyki β-laktamowe, do których należy fenoksymetylopenicylina, wykazują najsilniejsze działanie w fazie największego rozwoju bakterii i ich najintensywniejszego wzrostu. Aby antybiotyk zadziałał skutecznie, musi osiągnąć w miejscu zakażenia stężenie niezbędne do zahamowania wzrostu lub zabicia drobnoustroju chorobotwórczego, a równocześnie stężenie to musi pozostawać bezpieczne dla ludzkich komórek.
Oporność na antybiotyk może być wrodzona lub nabyta w wyniku mutacji genetycznej bakterii i selekcji szczepów opornych czy poprzez przekazywanie genów oporności między komórkami bakteryjnymi. Jednym z istotnych mechanizmów oporności bakterii na antybiotyki β-laktamowe jest rozkład i, co za tym idzie, unieczynnienie antybiotyku za pośrednictwem enzymów, zwanych β-laktamazami.
Po zastosowaniu antybiotyków β-laktamowych u niektórych chorych mogą wystąpić reakcje alergiczne. Mogą one występować w postaci reakcji skórnych (takich jak wysypka, świąd, pokrzywka), rzadziej w postaci nasilonych zmian (np. obrzęków, pęcherzowego czy złuszczającego zapalenia skóry). Reakcje alergiczne mogą niekiedy obejmować cały organizm i prowadzić nawet do zagrażającego życiu wstrząsu anafilaktycznego.
